به گزارش قدس آنلاین، الان هر کجا را نگاه کنید، پوشش خبری، فریاد رسانه‌های اجتماعی، اعتراضات، بحث و جدل مداوم در مورد تهاجم روسیه به اوکراین را خواهید دید. ما از صحنه‌های پنهان شدن مردم در ایستگاه‌های زیرزمینی مترو، اجساد سربازان بر زمین مانده، ساختمان‌های بمباران‌شده و انبوهی از مردم که از ترس جان خود سعی در فرار دارند، وحشت‌زده شده‌ایم.
به‌حق، مخالفت توده‌ای با این تهاجم وجود داشته و مردم در سراسر جهان مخالفت خود را با تصمیم ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه برای حمله به اوکراین ابراز کرده‌اند. معلمان در مدارس در مورد آن صحبت می‌کنند، والدین درباره‌اش به فرزندانشان توضیح می‌دهند و هزاران نفر در سراسر جهان تجمع کرده‌اند تا در اعتراض به تهاجم روسیه فریاد بزنند. «برای اوکراین دعا کنید» پست ثابت و در حال دست به دست شدن رسانه‌های اجتماعی است.
هر وقت یک درگیری نقض‌کننده حقوق بشر رخ می‌دهد یا اینکه جنگی اتفاق می‌افتد که جان مردم بی‌گناه را می‌گیرد، همیشه باید همینطور واکنش نشان دهیم. باید عصبانی باشیم، خواهان اقدام شویم و دولت‌ها را مسئول رفاه پناهندگان بدانیم.
اما سؤال بزرگ این است که چرا ما شاهد همین نوع اقدام در درگیری‌های دیگر سراسر جهان نیستیم؟ درگیری‌ها در سراسر دنیا از قبل وجود داشته و همین حالا هم ادامه دارند. مردان، زنان و کودکان(در پناهگاه ها) مخفی می‌شوند، ناامیدانه منتظر فرار هستند، برای اعضای کشته شده خانواده‌هایشان گریه می‌کنند، از خانواده‌هایشان جدا می‌افتند و شاهد خونریزی در خیابان‌هایشان هستند. این اتفاق‌ها فقط برای اوکراینی‌ها، اروپاییان و سفیدپوست‌ها نمی‌افتد.
افغانستان همچنان در حال گذراندن یک بحران انسانی است زیرا طالبان با مشت آهنین به حکومت خود ادامه می‌دهد. با تعلیق کمک‌های زیادی به افغانستان، هزاران نفر زمستان را بی‌خانمان، بیمار و گرسنه گذرانده‌اند.
مردم در خانه‌های خود مخفی شده‌اند و از نگرانی مواجهه با سربازان مسلح، می‌ترسند به خیابان‌ها بروند. هنوز گزارش‌هایی از دستگیری‌های خودسرانه، بازداشت، شکنجه و قتل‌های هدفمند وجود دارد. ۲۴۱ هزار نفر تا آوریل۲۰۲۱، در مناطق جنگی افغانستان و پاکستان کشته شده‌اند که ۷۱ هزار نفرشان غیرنظامی بوده‌اند.
از ماه آگوست که طالبان افغانستان را کنترل می‌کند، گزارش‌هایی درباره کشته شدن بیش از ۱۰۰ تن از اعضای دولت سرنگون‌شده افغانستان و هزاران تن دیگر -از جمله کودکان- بر اثر افزایش شدید ذات‌الریه و نرخ گرسنگی در نتیجه تشدید فقر منتشر شده است.
هفته قبل، در جمهوری دموکراتیک کنگو(DRC)، حداقل ۲۰ غیرنظامی در یک حمله خشونت‌آمیز در شمال شرقی این کشور کشته شدند. گزارش شده که نیروهای متحد دموکراتیک کنگو(ADF) با قمه به روستایی حمله کرده و خانه‌ها را سوزانده‌اند. این کار، در واکنش به عملیات جمهوری دموکراتیک کنگو و اوگاندا علیه نیروهای دموکراتیک متحد کنگو رخ داده که از سال۲۰۱۳ جریان داشته؛ عملیانی که شاهد کشته شدن هزاران غیرنظامی است.
در اتیوپی، از نوامبر ۲۰۲۰ بین نیروهای دولتی و سربازان در شمال منطقه تیگرای درگیری وجود دارد. هزاران نفر کشته شده‌اند و شماری بیشتر هم در شرایط قحطی هستند. گزارش‌های جدید نشان می‌دهد چگونه مبارزان تیگرایی به طور جمعی به ده‌ها زن و دختر تجاوز کرده‌اند.
علاوه بر این، اخیراً اتیوپی به طیف گسترده‌ای از نقض‌های حقوق بشر علیه نیروهای شورشی تیگرایی متهم شده که شامل قتل عام، خشونت جنسی و هدف قرار دادن نظامی غیرنظامیان می‌شود. از آغاز سال جاری(۲۰۲۲) دولت اتیوپی به منطقه تیگرای حمله هوایی انجام داده که منجر به کشته شدن حداقل ۱۰۸ غیرنظامی شده و هیچ نشانه‌ای هم از کاهش درگیری به این زودی‌ها وجود ندارد.
دوشنبه(قبل) هزاران سودانی در خیابان‌های خارطوم تظاهرات و کودتای نظامی را محکوم کردند؛ کودتایی که در جریان آن،(نظامیان) کنترل یک دولت انتقالی به رهبری غیرنظامیان را در ماه اکتبر(۲۰۲۱) به دست گرفته‌اند. از زمان تسلط نظامیان، در جریان اعتراضات به کودتا دست کم ۸۳ نفر کشته و بیش از ۲ هزارو ۶۰۰ زخمی شده اند.
میانمار از زمان کودتا(یک سال پیش) در آشفتگی کامل بود. حداقل یک هزارو ۵۰۰ غیرنظامی را نیروهای امنیتی کشته اند و ۵۲۵ جاده و پل، ۲۷بیمارستان و ۵۰۴ مدرسه و تأسیسات آموزشی همگی در داخل این کشور ویران شده‌اند.
اخیراً در تونس، قیس سعید، رئیس جمهور فرمانی صادر کرد که دستش را برای انتخاب و ارتقای قضات بازمی‌گذارد. این تصمیم پس از اتفاقی رخ داد که خیلی از منتقدان آن را کودتا خواندند، یعنی زمانی که سعید پارلمان را به حالت تعلیق درآورد و اختیارات اجرایی را به دست گرفت. یکی از معترضان، ترس مردم از کودتا را این طور تعبیر کرده که این کودتا «اتهامات ساختگی، تحریک خشونت علیه تونسی‌ها و تحریک علیه سازمان‌ها و احزاب» است که این‌ها ویژگی‌های شوم یک حکومت استبدادی است که برای شهروندانش اهمیت چندانی قائل نیست.
سرانجام درست قبل از حمله پوتین به اوکراین، آمریکا به سومالی با پهپاد حمله کرد که از زمان آغاز ریاست جمهوری جو بایدن، رئیس جمهور امریکا پنجمین حمله هوایی به سومالی بود. دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، تنها ظرف یک سال دست‌کم ۴۳ بار به سومالی حمله هوایی انجام داده بود. این حملات بخشی از یک «کارزار نظامی طولانی مدت» برای افزایش امنیت آمریکاست که در آن غیرنظامیان زخمی شده و کشته می‌شوند.
هر کدام از این کشورها متشکل از مردمی هستند که خارج از اراده خودشان، گرفتار کشمکش هستند، درست مثل مردم اوکراین، اما ما به ندرت در مورد آن‌ها می‌شنویم و به ندرت در موردشان تحقیق می‌کنیم. این احتمالاً به دلیل آن است که نسبت به خشونتی که علیه مردمان غیرسفیدپوست تداوم دارد، حساسیت‌زدایی شده‌ایم. شاید هم برخی به وضعیت بد مردم این کشورها اهمیت نمی‌دهند، چون که «آن‌ها ما را دوست ندارند» یا اینکه «شبیه ما نیستند.»
هدف گزارش‌ها درباره اوکراین این است که با گفتن اینکه اوکراینی‌ها پناهندگان معمولی نیستند، بلکه آن‌ها «متمدن» و «اروپایی» هستند، ما را حساس کنند. این نوع پوشش، احساساتی را القا می‌کند که ما را به اعتراض، خشم و بلند کردن صدای خود وادار می‌کند، چون که اوکراینی‌ها سفیدپوست هستند.
این جهت‌گیری‌های نژادپرستانه است که باعث می‌شود درگیری‌های بین‌المللی را نادیده بگیریم. صرف نظر از اینکه یک فرد در کجا زندگی می‌کند یا اینکه تحصیلات، رنگ پوست، شغل یا مسئولیتش چیست، جنگ وحشتناک است. ما باید تمام تلاش خود را انجام دهیم برای اینکه از کسانی حمایت کنیم که میان درگیری‌های بی‌رحمانه‌ای گیر کرده‌اند. همه، از اوکراین گرفته تا افغانستان، جمهوری دموکراتیک کنگو، اتیوپی، سودان، میانمار، تونس وسومالی، حق امنیت دارند و این وظیفه ماست که مطمئن شویم آن‌ها می‌توانند امنیت داشته باشند.
منبع: جوان آنلاین
نظر شما