به گزارش قدس آنلاین، رحیم توسلیان، در گفتگو با خبرنگاران با اشاره به اینکه باید گاوازنگ را به عنوان یک زیست- منطقه در نظر گرفت که به لحاظ ظرفیتهای طبیعی، پتانسیل بالایی برای پاسخگویی به کارکرد فراغتی و تفریحی شهروندان زنجانی دارد، اظهار کرد: این نگاه زمانی اتفاق خواهد افتاد که ابتدا کل منطقه گاوازنگ و امند را به عنوان یک سیستم در نظر گرفته و مدیریت یکپارچه برای آن لحاظ و با حفظ بنیانهای طبیعی آن کاربریها را در این مناطق تعریف کنیم.
وی خاطرنشان کرد: در طرح جامع مصوب سال ۱۳۶۴ که نخستین طرح جامع زنجان بود، منطقه گاوازنگ از دوگانگی برخوردار بود.
معاون معماری و شهرسازی ادارهکل راه و شهرسازی استان زنجان ادامه داد: در طرح جامع نخست، خط حریم تا زیر دریاچه سد گاوازنگ بود، اما در طرح جامع جدید تصمیم گرفته شد تا مدیریت شهری یکپارچه برای منطقه گاوازنگ و امند تعریف شود و در ادامه با هدف یکپارچگی مدیریتی، خط حریم شهری تا منطقه امند گسترش داده شد تا بعد از آن به تهیه طرح پایین دستی بپردازیم.
وی با اشاره به اینکه بعد از تحقق یکپارچگی مدیریتی – نهادی، بستر اصلی لازم برای تهیه طرح توسعه منطقه گاوازنگ فراهم میشود، اضافه کرد: با توجه به اینکه اراضی مذکور در حریم شهر واقع شده، قرار نیست بارگذاریها همانند داخل شهر باشد؛ بلکه با حفظ فضاهای باز طبیعی و با حداقل بارگزاری ساختمانی، اتفاقی در این منطقه رقم زده خواهد شد که در راستای تکمیل کارکردهای گردشگری و تفریحی مبتنی بر طبیعت آن منطقه ایفای نقش خواهد کرد.
توسلیان با یادآوری اینکه یکی دیگر از موضوعات مربوط به منطقه گاوازنگ سکونتگاه موجود است که متولی آن مشخص نبوده و همین امر نحوه مواجهه با آن را پیچیده میکند، افزود: این نقطه سکونتی در منطقه گاوازنگ به عنوان نقطه روستایی تلقی میشود در حالی که عملاً فاقد کد آبادی است و در طرح سال ۱۳۹۲ که برای این منطقه تهیه شد، شهرکی برای جابهجایی سکونتگاه مذکور واقع در شمال غرب آن پیش بینی ولی عملاً این جابهجایی اتفاق نیفتاده است.
وی، با بیان اینکه اطلاق واژه سکونتگاه غیررسمی باعث دوگانه شدن شهر میشود، یادآورشد: اطلاق واژه سکونتگاه ناکارآمد بهتر از غیررسمی است.
توسلیان ادامه داد: توانمند سازی این سکونتگاهها با استفاده از ظرفیت موجود کالبدی، اقتصادی و اجتماعی آن همواره جایگزین بهتری برای اقدامات مداخله گرانه همانند جابجایی است.
انتهای خبر/
نظر شما