معمولاً فردی که از ابزار حکومتی مانند دولت، مجلس، رسانه ملی، وزارت ارشاد، سینما و غیره بهره‌مند می‌شود تا وقتی‌که از شرایط کار خود راضی است؛ رفتارش عادی و مطابق با هنجارها و اصول است. ماجرا از جایی آغاز می‌شود که فرد سلبریتی احساس کند دیده نمی‌شود؛ آن زمان اگر تقوای لازم را نداشته باشد به هر کردار یاگفتاری متوسل می‌شود؛ ولو غلط و غیرمنطقی. او با این رفتار طبق قاعده «خالِف تُعرِف» یا همان «مخالفت کن؛ مشهور شو!» با حمله به ارزش‌های اسلامی و ملی سعی در دیده شدن خود دارد.
چهره‌های مشهور سیاسی، ورزشی و هنری با امکانات ملی کشور به شهرت می‌رسند و از این شهرت به انحای گوناگون برای منافع شخصی خود استفاده می‌کنند؛ بااین‌وجود گاهی با قهر از کشور و وطن‌فروشی یا اخذ اقامت اقدام به خیانت و تبلیغات و سیاه نمایی علیه کشور خود می‌کنند. درحالی‌که در دیگر نقاط دنیا تعامل با چهره‌های مشهور به این شکل و صورت نیست. مثلا باشگاه‌های فوتبال فیفا از بازیکنان حق رشد اخذ می‌کنند، یعنی وقتی بازیکنی در باشگاهی رشد کرد و سپس باشگاه دیگری خواهان او شد او باید درصدی از مبلغ قرارداد را به باشگاهی که در آن بوده بپردازد. چون باشگاه اول بوده که باعث رشد، کارآموختگی و دیده شدن بازیکن شده‌است. این تعامل یک نمونه است که می‌توان در سیاست‌گذاری در مورد سلبریتی‌ها به آن توجه داشت. چراکه در ماده ۱۰ قانون مدنی آمده‌است قراردادهای خصوصی نسبت‌به کسانی که آن را منعقد نموده‌اند درصورتی‌که مخالف صریح قانون نباشد نافذ است و این گرفتن حق رشد از سلبریتی نه‌تنها مغایرتی با قانون ندارد بلکه می‌تواند در خصوص تلاش سازمان‌ها و مراکز دولتی جهت رشد افراد مستعد و توانمند مؤثر باشد.
پیشنهاد می‌شود در قرارداد باکسانی که می‌خواهند در کشور جمهوری اسلامی ایران اقدام به خدمت یا فعالیتی کنند که لاجرم در آینده آن فعالیت باعث دیده شدن و مشهور شدن فرد می‌شود لازم است  به نکاتی توجه شود. مثل‌اینکه در قرارداد ذکر شود چنانچه شخص بعد از کار در مجموعه ملی رشد کرد و به‌عنوان چهره‌ای مشهور شناخته شد و احیانا اقدام به فعالیت مالی و اقتصادی کرد باید درصدی از عایدی خود را به‌عنوان مالیات یا حق رشد به آن مجموعه بپردازد. یا اینکه اگر با قصد سوء به مخالفت باارزش‌های کشور اقدام کرد و رفتارهایی نظیر کشف حجاب، پناهندگی و سخن گفتن علیه کشور از او بروز کرد یا محکوم‌به جرائم کیفری شد، علاوه‌بر مجازات آن جرم باید از استفاده از امکانات حکومتی در جهت رشد اجتماعی و کسب شهرت محروم گردد. زیرا همان مقدار که شهرت در تبلیغات مؤثر است به همان نسبت خطای افراد مشهور نیز بر جامعه اثر منفی می‌گذارد و هزینه‌های فرهنگی و اجتماعی کشور تحمیل می‌کند. 

منبع: رسالت