او پس از یک سال از بوشهر به برلین مراجعت کرد و به تحصیل زبان فارسی پرداخت و در سال ۱۹۱۳م، به ایران بازگشت و به تهران رفت. او در این دوره، از چهره‌های مشهور آلمانی بود که علیه متفقین تبلیغات می‌کرد؛ کسی که او را در مقایسه با لورنس عربستان که مأمور انگلیسی بود، «لورنس آلمانی» خوانده‌اند. وی در دوران جنگ جهانی اول، سعی در تحریک و دامن زدن به مبارزات و خیزش‌های مردمی و ایلیاتی جنوب ایران علیه سیاست بریتانیا داشت و در تحولات این منطقه، نقش برجسته‌ای ایفا کرد. واسموس سال‌های زیادی را در تنگستان تنها زیست و با آداب و رسوم تنگستانی‌ها آشنا شد و با خان‌ها، رؤسا و حتی مردم عادی آن دیار دوستی برقرار کرد؛ لباس تنگستانی‌ها را پوشید و حتی به لهجه آن‌ها سخن گفت. تلاش‌های او برای جلب محافل متنفذ شیراز و فارس و تهییج آن‌ها، تنها برای این نبود که مأموران دولت را وادار کند خواسته‌های وی را برآورده کنند، بلکه همزمان با آن، هدف کلی از آن کوشش‌ها، واداشتن ایران به شرکت در جنگ جهانی اول بود. مخالفت انگلیسی‌ها با واسموس، شور و هیجان بسیاری در مردم برانگیخت و او که در مدت کنسولی خود در بوشهر، اوضاع آن منطقه را خوب می‌شناخت، از هیجان عموم مردم به سود خود استفاده کرد. وی تمام سعی‌اش را کرد که با همان حربه انگلیسی‌ها به مقابله با آن‌ها بشتابد. به عبارت دیگر، می‌خواست به تسلط انگلیسی‌ها در شیراز پایان دهد یا آنکه خود به بوشهر هجوم ببرد. اما به دلیل شکست آلمان‌ در جبهه اروپا و همچنین نفوذ و اقتدار استعماری بریتانیا در جنوب ایران، کار چندانی از پیش نبرد.
او مدتی بعد به کشورش بازگشت. دوستانش در وزارت خارجه آلمان پیشنهاد کردند دولت به دلیل فعالیت‌های واسموس، به وی پاداش درخوری اعطا کند، اما ورشکستگی ناشی از شکست در جنگ، مانع از تحقق این پیشنهاد شد. واسموس یک بار دیگر در سال ۱۹۲۴ کوشید به ایران بازگردد و فعالیتش را از سر بگیرد، اما موفق نشد.