به گزارش قدس آنلاین، وی بعد از مدال برنزش در قونیه(بازی‌های کشورهای اسلامی)، بابت تحقق قول و قرارش خوشحال شد و امیدوار به آینده بهتر. حتی مدال بازی‌های آسیایی هانگژو و سهمیه المپیک. به شرطی که حمایتی هم باشد. حرف از اعظم بختی دختر شمشیرباز اپه است. کسی که بی‌هیاهو کار کرد و نتیجه‌اش را هم گرفت. دختر تاریخ ساز شمشیرباز را حالا یک مسأله نگران کرده؛ وعده حمایتی که در حد حرف ماند.
بعد از مدال برنزی که در بازی‌های آسیایی به دست آوردی، خیلی‌ها قول حمایت دادند، آیا قول‌ها عملی شد؟
بعد از قونیه حرف تجلیل و حمایت از مدال‌آوران بود، اما هنوز اتفاقی نیفتاده و منتظریم که مسئولان به قول‌هایشان عمل کنند. ما برای تجربه‌اندوزی باید با حضور در مسابقات بین‌المللی برای رقابت‌های انتخابی المپیک و بازی‌های آسیایی هانگژو آماده شویم تا بتوانیم نتیجه بگیریم. برای این اتفاق نیاز به برنامه‌ریزی طولانی مدت داریم.
مدال برنز قونیه، از تو امید مدال در بازی‌های آسیایی هانگژو ساخت. تو در فرصت یک‌ساله تا بازی‌ها به جز تمرین چه چیزی لازم داری تا در هانگژو هم با مدال بدرخشی؟
من بعد از مصر قول دادم به خاطر برنامه‌ریزی‌ها برای بازی‌های کشورهای اسلامی در قونیه مدال بگیرم که قولم را عملی کردم و در حد حرف نماند. حالا هم می‌گویم که می‌توانیم با مدال در بازی‌های آسیایی تاریخ‌سازی را تکرار کنیم. به شرط اینکه حالا که به این سطح رسیده‌ایم ما را رها نکنند که در آن صورت ما به نقطه اول برمی‌گردیم. اگر واقعاً برای بازی‌های آسیایی نتایج درخشان و حتی مدال می‌خواهند باید از حالا برنامه‌ریزی شود. ورزشکار برای آمادگی بیشتر حضور در رقابت‌های بین‌المللی و اردوی خوب لازم دارد همچنین باید از نظر مالی تأمین شود و تجهیزات لازم برایش تهیه کنند وگرنه با عقبگرد ما همه تلاش و زحمات به هدر می‌رود.
درمورد تجهیزاتت برایمان بگو که آنها را چگونه تهیه می‌کنی و با چه برنامه‌ای تمرین می‌کنی؟
لیگ، یکی از راه‌های تأمین نیاز مالی شمشیربازان است اما در لیگ شمشیربازان زنان سطح قراردادها خیلی پایین است و حتی بعضی مواقع همان مبلغ کم هم کامل پرداخت نمی‌شود. من دوره لیگ برای هیأت خوزستان بازی کردم؛ اما هنوز از قرارداد ۸ میلیون تومانی، ۴ میلیون طلبکارم و هر چقدر هم پیگیر طلبم شدم از باشگاه، هیأت و مدیرکل خوزستان باز هم دستم به آن نرسید.
نمی‌دانم مگر ۴ میلیون چقدر پول است که حتی مدیر کل خوزستان هم از پس پرداختش برنیامد. تجهیزات شمشیربازان خیلی گران است، قیمت یک تیغه ما ۷ میلیون تومان است، لباس هم تقریباً ۱۵ تا ۲۰ میلیون است و شمشیرباز باید آن را تهیه کند و راه تأمین پول آنها هم لیگ است که متأسفانه شمشیربازان نمی‌توانند روی آن حساب باز کنند. ما حتی مجبوریم تجهیزات را از خارج تهیه کنیم. فدراسیون برای اعزام‌ها یک تیغه را کمک می‌کند اما شمشیرباز کنار پیست حداقل ۳ شمشیر نیاز دارد تا در مواقع لزوم از آن استفاده کند. شمشیرباز برای بقیه لوازم مثل کفش ۶ میلیونی خودش باید هزینه کند.
با قرارداد کم و بد حسابی تیم‌های لیگی شرایط کار خیلی سخت است، شمشیربازان با چه انگیزه‌ای ادامه می‌دهند؟
بدقولی باشگاه‌ها یکی از سختی‌های شمشیربازان است و بابت همین بچه‌ها تحت فشار هستند. بچه‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند و مشکلات را باید خودشان حل کنند، اذیت‌کننده می‌شود.
به‌ویژه که باید در رقابت‌های بین‌المللی به فکر قهرمانی هم باشند، در حالی که فکر ورزشکار باید آزاد باشد تا روی مسابقه و برد تمرکز کند. در میان شمشیربازان، ورزشکاران مستعد زیادی داریم؛ اما این مسائل باعث می‌شود تا حدی پیش بیایند و بعد این ورزش را رها کنند. شاید هم مهم‌ترین دلیلی که شمشیربازی خیلی به چشم نمی‌آید یا شمشیرباز کمی داریم، به وجود چنین سختی‌های طاقت فرسایی برمی‌گردد.
با این همه سختی و وعده ووعیدهایی که بعد از سومی در قونیه شنیدی و در حد حرف باقی ماند، ناامید نشدی؟
ما تنها به خاطر عرق و تعصب به پرچم کشورمان همه سختی‌ها را به جان می‌خریم. درست است که سختی‌ها اذیت می‌کند، اما لذت بالا رفتن چند ثانیه‌ای پرچم انرژی زیادی به ما می‌دهد. از طرفی فدراسیون درباره برنامه‌هایش برای بازی‌های آسیایی هنوز صحبتی با ما نکرده است.
منبع: ایران
نظر شما