منطق افرادی را که گفتند به جشنواره نمی‌آییم درک نمی‌کنم. این را رسول صدرعاملی در کارگاه اولین روز جشنواره فیلم کوتاه تهران اعلام کرد و در چرایی حضورش به مصداقی از فعالیت پزشکان و پرستاران اشاره کرد که در هیچ شرایطی تعطیلی‌بردار نیست. واقعیت هم همین است، برای اهالی سینما و هنرمندان بجد، فیلم یا هر محصول هنری دیگر مانند داروی نجات بخش است که اتفاقا در شرایط بحرانی و مصائب متوجه جامعه و مردم، بیش از پیش باید مورد اهتمام قرار گیرد. حالا دراین فقره مشخص که اکثریت مطلق شهرهای کشور و مردمش با اتفاقات جاری بیگانه‌اند و مشغول رتق و فتق امور جاری، زندگی و کار یومیه خود هستند که اساسا تعطیلی یا تحریم، محلی از اعراب پیدا نمی‌کند. از همین‌رو شاهدیم که استقبال از جشنواره سی‌ونهم فیلم کوتاه همه را شگفت زده کرده است.

مروری بر تصاویر آرشیوی دوره‌های قبلی جشنواره و مقایسه آنها با حضور و مشارکت انبوه جوانان از این دوره به‌خوبی نشان می‌دهد هم علاقه‌مندان تماشای فیلم‌ها از کمیت چشمگیری برخوردار بودند و هم این‌که کارگاه‌های برگزار شده توسط کارشناسان با اقبال قابل تاکیدی مواجه شدند به طوری که برای اولین بار صف‌های طویلی مقابل سالن‌ها تشکیل ‌شد.تحریم‌کنندگان غافلند که مردم ایران چند دهه است با مقوله تحریم آشنایند و به‌رغم فشارها و زحماتی که تحریم برای‌شان ایجاد کرده ، مشکلات را تاب آورده است،‌ لذا فشار و تهدید برای تحریم محیط‌های فرهنگی و هنری راه به جایی نمی‌برد. خصوصا در میدان کار هنری با عناصر پیشرویی سروکار داریم که دارای دغدغه هنر متعهد هستند، هنری که وظیفه‌اش تعدیل و کاهش بار تلاطمات جامعه و اضطراب مردم و متقابلا افزایش روحیه ایستادگی و صبر ومقاومت است.مشارکت پرتعداد جوانان فیلمساز از اقصی نقاط کشور در روزهای برگزاری جشنواره البته تلنگری دوباره بر مدیران و مسئولان است که بیش از پیش به این خیل نیروی پرانرژی و سقف بالای استعداد توجه جدی‌تری داشته باشند.

آنچه سینمای ما را از رخوت و انفعال نجات خواهد داد همین نیروی جوان فیلمساز است . فیلمسازان جوان درعین این‌که نگاهی به سکوی فیلم بلند دارند و تامین کننده بدنه فیلمسازی آینده کشور خواهند بود ولی در بدنه خود فیلم کوتاه نیز حرف‌های تازه و فرم‌های بدیعی برای ارائه دارند. فیلم کوتاه امروزه در مقام مدیومی مستقل کارکرد دارد خصوصا آنتن‌های متکثر تلویزیونی از جمله مصرف‌کننده‌های اصلی در تمام دنیا هستند، برای همین است که امروزه دیگر تمرکز آماتوری بر فیلم کوتاه جایش را به حرفه‌ای‌گری در تمام جنبه‌های فیلمسازی کوتاه داده است. این دوره از جشنواره فیلم کوتاه فقط در غلبه بر حاشیه سازی تحریم و تعطیل نبود که موفق ظاهر شد بلکه انتخاب شعاری محوری باعنوان «سینمای ژانر» اساسی‌ترین اتفاق آن محسوب می‌شد. دوره‌های متعدد گذشته شاهد بودیم که فیلمسازان در محدوده موضوع و مضامین اجتماعی متوقف بودند اما امسال توجه به ژانر باعث تنوع حتی در ساختار و سروشکل فیلم‌ها شده بود. بی‌تردید همین رویکرد، ذوق و شوق مضاعفی را به محیط جشنواره جاری کرده بود و کنجکاوی دیدن آثار متمایز از هم باعث شده بود تا سالن‌ها با تماشاگر قابل توجهی روبه‌رو باشند. تجربه‌ای که فیلمسازی بلند کشور از آن محروم است.