به گزارش قدس آنلاین، سفارت، نمایندگی دائم یا موقت یک کشور در کشوری دیگر است. گاهی محل اقامت سفیر یا نمایندگان دولت‌های خارجی هم در داخل سفارت آن کشور قرار دارد.

«کنوانسیون وین درباره روابط دیپلماتیک»، مهمترین معاهده مربوط به حقوق دیپلماتیک است که با اعتقاد به اینکه یک قرارداد بین‌المللی درباره روابط، مزایا و مصونیت‌های نمایندگان سیاسی در بهبود مناسبات دوستانه بین کشورها - هر چند طرز و اساس حکومت و اصول اجتماعی آن‌ها تفاوت‌هایی با یکدیگر داشته باشند - مؤثر خواهد بود، طراحی شده است.

با این حال و برخلاف باور رایج، سفارت هر کشور قلمرو مستقل آن کشور نبوده و بخشی از خاک آن محسوب نمی‌شود. به نظر می‌رسد این باور اشتباه ریشه در مصونیت‌های دیپلماتیک سختگیرانه‌ای دارد که در قرارداد وین به آن‌ها اشاره شده‌است. از آن جمله می‌توان به این مورد اشاره کرد که «مأمورین کشور میزبان جز با کسب اجازه از مسئول سفارت حق ورود به این اماکن را نخواهند داشت.»

البته از سوی دیگر و طبقه بند دیگر این کنوانسیون، کشورها حق سوءاستفاده از مصونیت حقوقی خود را ندارند.

بر همین اساس و طبق اسنادی که از سفارت آمریکا در تهران بدست آمد، مبین سوء‌استفاده آمریکا ازمصونیت حقوقی خویش بوده و بر این اساس دیگر نمی توانست از این حق قانونی برخوردار باشد؛ چنانکه «فرانسیس آنتونی بویل»، استاد حقوق دانشگاه ایلینویز آمریکا هم که از لحاظ حقوقی این موضوع را بررسی کرده، به اصل «دفاع مشروع پیشگیرانه» برای تبیین تسخیر سفارت آمریکا توسط مردم ایران استناد می‌کند.

بر طبق «کنوانسیون وین درباره روابط دیپلماتیک»، امنیت ارتباطات ملی کشورها، حقی غیرقابل نقض است و سفارتخانه حق نصب تجهیزات شنود را ندارد؛ اقدامی که با افشاگری دانشجویان پیرو خط امام، مشخص شد به صورت وسیع توسط کارمندان سفارت آمریکا در تهران انجام می‌شده و از آنها برای رصد امواج ارتباطی در ایران نیز استفاده کرده است.