همه ما در دهه هشتاد و شاید تا اوایل نود شاهد سریال های ماندگار و دوست داشتنی از قاب تلویزیون بودیم. تا همین چندسال پیش هم انحصار تولید سریال برای رسانه ملی بود و الحق در این حوزه خوب عمل می کرد. سریال هایی که علی رغم طولانی بودن مخاطب را تا قسمت آخر همراه خود نگه می داشت. اگر تکه کلام سریال ها که بین عموم مردم رایج شده بود را در آن سال ها به خاطر بیاورید قطعا بر این صحبت من صحه می گذارید. رفته رفته با بروز مسائل و مشکلات مختلف عملکرد تلویزیون در ساخت سریال های مخاطب پسند ضعیف تر شد. هرچند هنوز هم سریال های متنوع از شبکه های مختلف سیما پخش می شود اما طبق نظرسنجی ها آنطور که باید و شاید نظر مخاطبان را جلب نمی کند. علاقه مندان سریال یا اصلا شروع به دیدن آنها نمی کنند یا در قسمت های میانه سریال را رها می کنند. از اواخر دهه نود هم با بروز یک پدیده جدید به نام شبکه نمایش خانگی کار رسانه ملی سخت تر شد و سیل مخاطبان به پلتفرم ها با محتوای جدید و به روز سرریز شد. صاحبان پلتفرم ها هم با برنامه ریزی دقیق و فهم سلیقه مخاطب به سرعت جای تلویزیون را برای مردم پر کردند و روز به روز سرمایه گذاری خود را بر روی سریال ها بیشتر کردند. اینطور بود که سریال هایی مثل یاغی، جیران، قورباغه و ... نقل مجالس شد و انگشت اتهام بیشتری به سمت مسئولان صداوسیما نشانه گرفته شد. واقعیت این است مسئولان ما باید باور کنند که با سریال هایی مثل احضار، بوتیمار، دخترم نرگس و ... نمی توانند در جذب مخاطب سهمی داشته باشند، چون مخاطب امروز سینما و تلویزیون انتخاب های متعدد دارد و مسلما به سمت سریالی که از نظر کیفی و کمی بالاتر باشد می رود.

طبق آمار و ارقام، شبکه نمایش خانگی در هفته حداقل 5 سریال در ژانرهای مختلف در سبد فرهنگی مخاطب قرار می دهد که هر یک به فراخور قصه، بازیگران و ... مخاطبان زیادی را به خود جذب کرده است. به طور کلی صداوسیما از حیث سریال سازی از شبکه نمایش خانگی جامانده و نمی دانم به چه علت در این سال ها مخاطبان خود را تشنه سریال خوب و ماندگار نگه داشت، اما گویی کم کم به خود آمده و با سریال گیل دخت به فکر شروعی دوباره است.

«گیل دخت» سریالی در ژانر تاریخی_درام که مشابه رسم سریال های شبکه نمایش خانگی قرار است هفته ای دوبار از شبکه سه پخش شود. کارگردانی این مجموعه را مجید اسماعیلی و نویسندگی را مجید آسودگان به عهده داشتند.

گیل دخت با همه ضعف ها بازهم نسبت به سریال های چند سال اخیر رسانه ملی یک سر و گردن بالاتر و کمی نزدیک به سریال های پلتفرم هاست. از نظر زمانی هم در دوران قاجار می گذرد که بلافاصله مخاطب را به یاد سریال جیران (نمایش خانگی) می اندازد. این سریال نقاط قوت بسیاری برای امیداوری در جذب مخاطب دارد. گروه بازیگران این سریال کاربلد و محبوب هستند که خود باعث جذب مخاطب می شود. نکته بعد انتخاب نقطه جغرافیایی فیلم است؛ داستان گیل دخت در گیلان سرسبز می گذرد که موجب جلوه های بصری زیبایی شده و پتانسیل جذب مخاطب به صورت ناخوداگاه را دارد. از مهم ترین عواملی که باعث شده مخاطب تماشای گیل دخت را رها نکند، گریز نویسنده به اتفاقات سیاسی و اجتماعی زمان قاجار بوده و تنها به روایت یک داستان عاشقانه همچون جیران نمی پردازد و شاید از این حیث یک قدم از جیران جلوتر برود.

«گیل دخت» تا الان ثابت کرده رسانه ملی اگر بخواهد می تواند پا به پای نمایش خانگی بیاید. حال باید صبر کنیم و ببینیم در شرایطی که موج سریال های شبکه نمایش خانگی برای مردم عادی شده، گیل دخت به عنوان نماینده رسانه ملی می تواند در برگشت مخاطب به تلویزیون موثر باشد یا خیر؟