اگرچه فیلم‌هایی که تاد فیلد ساخته به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد اما «تار» Tár، یک تنه جبران این گزیده‌کاری را کرده است. او ۱۶سال پس از آخرین فیلمش یعنی «کودکان کوچک» با روایتی از زندگی یک رهبر ارکستر به فیلم‌سازی بازگشت. نخستین نمایش «تار» در هفتاد و نهمین جشنواره ونیز بود و بلانشت موفق به دریافت جام ولپی بهترین بازیگر زن شد؛ اکران این فیلم در اکتبر امسال نیز با استقبال خوب و نقدهای مثبتی از سوی منتقدان روبه‌رو شد و به ویژه نقش‌آفرینی کیت بلانشت را ستایش کردند؛ این بازیگر تاکنون دو بار موفق به دریافت جایزه اسکار شده و بسیاری از منتقدان شانس زیادی برای او قائل هستند که برای بازی در «تار» سومین اسکارش را هم به خانه ببرد.
«تار» در قالب تریلری روان‌شناسانه داستان رهبر ارکستر سمفونیک مشهور جهان «لیدیا تار» و اوج و فرود او را در زندگی شخصی و حرفه‌ای‌اش روایت می‌کند و درامی رازآلود درباره یک شخصیت بزرگ هنری را به تصویر می‌‎کشد؛ شخصیتی که برخلاف انتظار بیننده تخیلی است اما گره خوردن او با شخصیت‌های واقعی دنیای موسیقی او را هم به همان اندازه باورپذیر و ملموس می‌کند. بلانشت با بازی بی‌نظیر و کم‌نقص خود در این فیلم تصویری جاه‌طلب، مغرور و در عین حال مسلط بر دنیای موسیقی به نمایش می‌گذارد. فیلم با سکانسی از مصاحبه لیدیا تار، رهبر ارکستر آلمان با آدام گوپنیک، نویسنده نیویورکر (در نقش خودش) آغاز می‌شود.
«تار» داستانی بی‌رحم و گزنده اما جاه‌طلبانه از چیرگی بر هنر، قدرت و سوء‌استفاده از آن است. این فیلم زیر پوست شکوه و جلال هنر تصویری از سیستم‌های قدرت، رسوایی و حذف را نشانه می‌گیرد و تا جایی پیش می‌رود که می‌تواند یک شخصیت بی‌بدیل را از گردونه قدرت و احترام خارج کند.

خبرنگار: کریمی