این عارضه که از نظر پزشکی به عنوان پروسوپاگنوزی (ادراک پریشی چهره) شناخته می‌شود، باعث یک اختلال بسیار خاص می‌شود: مشکل در تشخیص چهره‌ها از یکدیگر. حتی چهره‌ای که زمانی آشنا بود، ممکن است چهره‌ای غریبه باشد.

«ماری-لویز کیزلر»، محقق ارشد از کالج دارتموث در نیوهمپشایر، می‌گوید: «معمولاً کوری چهره ناشی از آسیب به شبکه پردازش چهره در مغز، پس از آسیب سر یا سکته مغزی است.»

اکنون او و همکارش «براد دوچین» اولین مورد کوری چهره مرتبط با کووید طولانی مدت را شناسایی کرده اند.

گزارش‌هایی مورد آنی، خانم ۲۸ ساله‌ای که در مارس ۲۰۲۰ به کووید مبتلا شد، ارائه شده است. او دوران نسبتاً سختی را سپری کرد، تب شدید، تنگی نفس، اسهال و سرفه‌هایی که بسیار زیاد بود. گاهی اوقات به دلیل کمبود اکسیژن غش می‌کرد.

پس از سه هفته، آنی سرانجام تا حدی خوب شد که توانست به محل کار برگردد. اما چند هفته بعد، او متوجه احساس سرگردانی شد، و این که نمی‌توانست چهره‌ها را به خوبی درک کند.

همه چیز زمانی به اوج رسید که در ژوئن ۲۰۲۰، برای اولین بار پس از مریض شدن، خانواده اش را برای شام ملاقات کرد. وقتی به رستوران رسید، درست از کنار آنها رد شد زیرا آنها را نشناخت.

آنی گفت که وقتی پدرش صدایش زد، به سمت صدای آشنا برگشت، اما چهره‌ای را دید که نمی‌شناخت.

در نهایت، آنی توسط تیم تحقیق مورد ارزیابی قرار گرفت. آنها او را مجبور به انجام یک سری آزمایشات استاندارد کردند.

مشخص شد که آنی در تست‌های خاص، از جمله آزمایش‌هایی که از او می‌خواستند تصاویر ماشین‌ها و مناظر، و همچنین ضبط صدا را یاد بگیرد و به خاطر بسپارد، خوب عمل کرد. جایی که او با مشکل مواجه شد، تشخیص چهره بود.

به عنوان مثال، یک آزمایش، تصاویری از شش چهره مرد را به افراد ارائه می‌دهد تا آنها را به خاطر بسپارند. سپس باید آن چهره‌های مشاهده شده را از تصاویر چهره‌های ناآشنا متمایز کنند. به طور متوسط، شرکت کنندگان در آزمون حدود ۸۰٪ موارد را به درستی انجام می‌دهند. با این حال، آنی در ۵۶٪ موارد درست گفت.

کیزلر گفت: «همه اینها به یک نقص خاص در پردازش حافظه چهره در مغز اشاره دارد.»

با این حال، چهره‌ها تنها چالش آنی نبودند. او همچنین در مسیریابی در مکان‌هایی که زمانی آشنا بود نیز مشکل داشت - برای مثال در فروشگاه مواد غذایی گیج می‌شد و نمی‌دانست ماشینش را کجا پارک کرده است.

کیزلر گفت: «کوری چهره در حال حاضر درمانی ندارد. در عوض، افراد یاد می‌گیرند که موردی را جایگزین کنند. به عنوان مثال، آنی برای شناسایی افرادی که می‌شناسد به صداها تکیه می‌کند.»