ویژه برنامه ظهر دلنشین که سابقه‌ای چندساله داشته و طی این سال‌ها میزبان اساتید و پیشکسوتان نامداری بوده است، روز شنبه، ششم خردادماه میزبان جمع دیگری از اساتید، پیشکسوتان، قاریان و حافظان قرآن کریم بود تا به پاس سال‌ها خدمت مجاهدانه احمد حاجی‌شریف در عرصه نظارت بر چاپ و نشر مصحف شریف گوشه‌ای از خدمات ارزنده این خادم قرآن بازخوانی شود.
برحسب معمول بخشی از مباحثی که در این جلسات، نشست‌ها و ویژه‌برنامه‌ها طرح می‌شود، طرح گلایه‌هایی در مورد بی‌توجهی به پیشکسوتان و فراموشی آنها بعد از دوران بازنشستگی است، موضوعی که در ظهر دلنشین استاد حاجی‌شریف نمود بیشتری پیدا کرده و تعدادی از حاضران بر لزوم توجه به پیشکسوتان، که مهم‌ترین سرمایه هر جامعه‌ای هستند، تأکید کردند.
حسینعلی شریف از جمله حاضران در ظهر دلنشین استاد احمد حاجی‌شریف بود که با ذکر مثالی از توجه به پیشکسوتان در کشور ژاپن، گلایه خود را از بی‌توجهی به خادمان قرآن در کشور بیان کرد و گفت: در کشور ژاپن به پیشکسوت به عنوان یک سرمایه اصلی نگاه می‌شود و دارای بالاترین جایگاه است، حال اینکه در کشور ما بازنشستگی شروع فراموشی است.
محمدعلی خواجه‌پیری، از اعضای شورای توسعه فرهنگ قرآنی نیز در این نشست بیشترین گلایه‌ها را در مورد بی‌توجهی به پیشکسوتان قرآنی مطرح کرد. وی با ذکر نمونه‌هایی از خادمان و پیشکسوتانی که در تنگنای مالی شدیدی قرار داشته‌اند به بی‌توجهی مسئولان و مدیران به خادمان و پیشکسوتان قرآنی اشاره کرد و گفت: وقتی یک نفر بازنشسته می‌شود، باید از فردای آن روز برنامه‌ریزی شود که به چه صورت از تجربیات آن فرد استفاده کنیم.
وی به دفتر مشاوران مقام معظم رهبری اشاره کرد و افزود: در این دفتر همه مشاوران مقام معظم رهبری جایگاه دارند و از آنها در موضوعات نظرخواهی می‌شود. در حوزه قرآن اصلاً چنین چیزی نداریم، هرکسی که رفت، مساوی با تمام شدن و فراموش شدن اوست، مگر اینکه مرکزی همچون ایکنا همتی کند و به بهانه سال نو یا برنامه ظهر دلنشین یک دورهمی ترتیب دهد.
خواجه‌پیری در این نشست به طرح یک پیشنهاد پرداخت و گفت: اگر کسی از بیرون این درک و فهم را ندارد که چگونه از پیشکسوت‌های این حوزه استفاده کند، چرا خودمان کاری نمی‌کنیم؟ می‌توانیم این جلسه را پایه و محل تصمیمی قرار دهیم که حال پیشکسوتان فراموش شده حوزه قرآن را بیشتر دریاییم. هم‌اندیشی کنیم تا به یک تصمیم قطعی در این زمینه برسیم.
مهدی قره‌شیخلو، رئیس اسبق سازمان دارالقرآن الکریم نیز گلایه‌هایی در این زمینه مطرح کرد و گفت: بهترین خدمت به اساتید پیشکسوت این است که تجربیات آنها به نسل بعد منتقل شود. وقتی شأن یک استاد و کسی که عمر خود را در مورد یک موضوع قرآنی گذاشته است، حفظ نمی‌شود و از نظراتش بهره‌مند نمی‌شویم، این خسران مبین است که در درجه اول به مسئولان قرآنی کشور بازمی‌گردد.
وی به بیاناتی از مقام معظم رهبری در مورد توجه به پیشکسوتان اشاره کرد و افزود: حضرت آقا فرمودند منظور از جوان‌گرایی این نیست که پیشکسوت‌ها بایگانی شوند، اگر جوانان می‌خواهند به جایی برسند یکی از شروط آن استفاده از تجربیات بزرگترهاست.
محمدرضا پورمعین، دبیر انجمن خادمان قرآن که در بین حاضران در نشست ظهر دلنشین استاد احمد حاجی‌شریف بیشترین ارتباط کاری را با پیشکسوتان قرآنی دارد از گمنام بودن چهره‌های مطرح عرصه قرآنی گلایه کرد و گفت: برای کشورم متأسف هستم که هنوز لیاقت و شجاعت قدر دانستن از سرمایه‌های خود را در خیلی از رشته‌ها و به خصوص رشته قرآن کریم پیدا نکرده است.
محمد بادپا، فعال قرآنی کشور که بیشتر او را با اجرای مسابقات قرآن نیروی انتظامی و شرکت ملی گاز ایران می‌شناسیم هم در این نشست از این موضوع که پیشکسوتان قرآنی در گوشه خانه چشم به راه نگاهی از سوی مدیران و حتی فعالان قرآن هستند، گلایه کرد و گفت: باید برای جامعه‌ای که در آن اساتید پیشکسوت به دست فراموشی سپرده شده‌اند، تأسف خورد، در حالی که همین پیشکسوت‌ها جوانی خود را عاشقانه در راه اعتلای قرآن صرف کرده‌اند.
در پایان این نشست سیدمحسن موسوی‌بلده، پیشکسوت قرآنی کشورمان نیز بیان کرد: در حال حاضر چهره‌هایی در خانه‌ها داریم که یکی یکی از دست می‌روند، همین یکی دو روز اخیر، حاج علی خلیل‌زاده را از دست دادیم و بسیاری از ما از این موضوع بی‌خبر بودیم.
وی افزود: بی‌توجهی به این موضوع حتی به اندازه یک روز هم دیر است، بیاییم مراسم تکریم اساتید پیشکسوت قرآنی را تجمیع و همه را در یک روز و یک جلسه با هم تجلیل کنیم. پیشنهاد من که عملیاتی کردن آن از عهده ایکنا بر می‌آید این است که چنین برنامه‌ای با حضور چند نفر از اساتید همچون استادان هوشنگ بادپا، رحیم آهور، سیدعلی‌اکبر حسینی و حبیب صحاف و ... برگزار شود.
واقعیت امر این است که پیشکسوتان قرآنی که سال‌ها در گوشه‌ای از این مملکت به امر آموزش قرآن اهتمام داشته و جوانان زیادی را با قرآن کریم آشنا و مأنوس کرده‌اند، هیچ وقت به دنبال مزایا و خواسته‌های مادی و دنیوی از مسئولان نبوده و اگر خواسته‌ای هم داشته‌اند از جنس نگرانی برای از دست رفتن تجربیات و بهره‌مند نشدن نسل جدید از آن تجربیات بوده است. آنها بیش از هر زمانی در دوران حیات خود چشم به راه نگاه و توجهی هستند تا شاید از گذر آن نگاه، بخشی از تجربیات خود را انتقال دهند.
هر چند پیشکسوتان قرآنی که تعدادشان کم نیست، طرف حساب خود را خدا می‌دانند و حُجب و حیای سال‌ها هم‌نشینی با قرآن اجازه مطالبه‌گری دنیوی را نداده و تنها دغدغه ارتقای فعالیت‌های قرآنی بوده است، اما این نمی‌تواند از مسئولان امور قرآنی و سایر فعالان این حوزه برای رسیدگی به امور قرآنیان و پیگیری مطالبات پیشکسوت‌ها در این عرصه سلب مسئولیت کند.
نظر شما