به گزارش مدیکال اکسپرس، جزئیات این مطالعه در نشست سالانه انجمن غدد درون ریز در شیکاگو ارائه شده است.

دکتر «ربکا مونتین»، محقق ارشد موسسه تحقیقاتی MaineHealth در این باره گفت: انزوای اجتماعی یک شکل قوی از استرس روانی-اجتماعی و یک نگرانی رو به رشد برای سلامت عمومی به ویژه در میان افراد مسن است. حتی قبل از شروع همه‌گیری کووید۱۹ که شیوع انزوا و تنهایی را به میزان قابل توجهی افزایش داده است نیز متخصصان نگران افزایش «اپیدمی تنهایی» در جهان بودند.

مونتین خاطرنشان کرد که انزوای اجتماعی با افزایش خطر ابتلا به بسیاری از بیماری‌ها در افراد از جمله اختلالات سلامت روان و همچنین نرخ کلی بالاتر بیماری و مرگ مرتبط است.

مونتین اذعان کرد: مطالعات بالینی قبلی نشان داده است که استرس‌های روانی-اجتماعی و متعاقب آن اختلالات سلامت روان از عوامل خطر اصلی برای پوکی استخوان و شکستگی هستند که به طور نامتناسبی بر افراد مسن تأثیر می‌گذارند. با این حال، پیش‌تر اثرات انزوای اجتماعی بر استخوان به طور کامل بررسی نشده است.

در مطالعه جدید، متخصصان موش های بالغ را به مدت چهار هفته در معرض انزوای اجتماعی (یک موش در هر قفس) یا خانه گروهی (چهار موش در هر قفس) قرار دادند. آن ها دریافتند که انزوای اجتماعی موجب کاهش قابل توجه کیفیت و سلامت استخوان‌ها از جمله کاهش تراکم مواد معدنی استخوانی در موش‌های نر شد اما این کمبود در موش‌های ماده به وجود نیامد.

مونتین گفت: به طور کلی، داده‌های ما نشان می‌دهد که انزوای اجتماعی تأثیر منفی چشمگیری روی سلامت استخوانی در موش‌های نر دارد اما ممکن است در موش‌های ماده از طریق مکانیسم‌های مختلف یا در چارچوب زمانی متفاوت عمل کند. همچنین متخصصان می‌گویند که مطالعات بیشتری برای درک چگونگی تاثیر این یافته ها بر جمعیت انسانی مورد نیاز است.

در عین حال نداشتن ارتباط اجتماعی موجب افزایش خطر بیماری قلبی، سکته مغزی، اضطراب، افسردگی و زوال عقل می‌شود. تنهایی همچنین منجر به افزایش انگیزه آسیب رساندن به خود می‌شود.

کارشناسان برای جبران این کمبود و ایجاد شرایطی برای افزایش ارتباط افراد با یکدیگر در جامعه و تقویت زندگی اجتماعی، اصلاحاتی مانند توسعه پارک‌ها و کتابخانه‌ها را پیشنهاد می کنند که ارتباط اجتماعی را افزایش می‌دهند.