به گزارش قدس آنلاین، این ماموریت جستجوی دلهره آور قرار است سطح اقیانوس در صورتی که شناور بالا آمده باشد اما قادر به برقراری ارتباط نباشد، و اعماق وسیع زیر آن را پوشش دهد. این ماموریت، چالش های منحصر به فردی دارد که با عمیق تر شدن سطح جستجو پیچیده تر می شوند. بسته به فاصله تایتان در زیر سطح آب، این تلاش می تواند عمیق ترین ماموریت جستجو و نجاتی باشد که تاکنون انجام گرفته است. دید محدود، فشار بسیار بالا و بستر اقیانوس مملو از قطعات باقی مانده از لاشه کشتی تایتانیک، شناسایی تایتان را با سونار دشوار می کند. محدودیت اکسیژنی که زیردریایی تایتان دارد و هر لحظه به پایان آن نزدیک می شویم نیز فوریت جستجو را دو چندان کرده است.

اولین وظیفه امدادگران قبل از شروع هر ماموریت نجات یافتن زیردریایی است. موقعیت و عمق قرارگیری آن تأثیر قابل توجهی بر توانایی امدادگران برای استقرار یک وسیله نقلیه برای نجات افراد گیر کرده، یا اتصال بالابر برای آوردن آن به سطح خواهد داشت. این کشتی آخرین بار با کشتی تحقیقاتی کانادایی Polar Prince حدود یک ساعت و ۴۵ دقیقه پس از رفتن به سمت به کف اقیانوس در صبح روز یکشنبه تماس گرفت و مقامات هنوز نمی دانند که آیا این کشتی در سطح است یا زیر آب. مکانی که زیردریایی حرکت خود را به سمت کشتی تایتانیک آغاز کرد، حدود ۶۰۰ کیلومتر از سواحل کانادا فاصله دارد. کشتی تایتانیک هم ۳۸۱۰ متر زیر آب است.

اگر شناور مجهز به وزنه‌ مخصوص باشد، خدمه می‌توانند با آزاد کردن آن به طور بالقوه به زیردریایی اجازه دهند تا به سطح آب برگردد. اما روز سه‌شنبه، دریاسالار جان ماگر، فرمانده گارد ساحلی ایالات متحده که این جست‌وجو را رهبری می‌کند، گفته که چندین هواپیما بر فراز منطقه‌ای حدود ۱۳۵۰۰ کیلومتر مربعی از اقیانوس اطلس به پرواز در آمده و به دنبال نشانه ای از زیردریایی روی سطح آب هستند. او با اشاره به پیچیدگی عملیات جستجو، به ویژه اگر زیردریایی در زیر آب باشد، می گوید: «گارد ساحلی همه امکانات لازم برای انجام این نوع نجات را در اختیار ندارد، اگرچه این منطقه ای است که تحت پوشش جستجوی ما خواهد بود.»

گارد ساحلی می گوید که جنبه هوایی جستجو شامل استفاده از دو هواپیمای C-۱۳۰ گارد ساحلی و همچنین یک هواپیمای P-۸ کانادایی است. این هواپیمای P-۸ می تواند شناورهای سونار را برای تشخیص صداهای زیر آب به سمت اقیانوس پرتاب کند. مبدل‌های سونار مورد استفاده در جستجو با انتشار سیگنال‌هایی در آب و دریافت پژواک از اجسام در مسیر این سیگنال‌ها کار می‌کنند. صبح روز سه شنبه، گارد ساحلی اعلام کرد که کل منطقه جستجو به ۱۶ هزار کیلومتر مربع افزایش یافته و یک هواپیمای کانادایی P-۳ دیگر که قادر به جستجوی سونار است به محل حادثه رسیده است. ه گفته گارد ساحلی، جستجوی سطح آب نیز که به طور همزمان انجام می شود، شامل کشتی پولار پرنس که زیردریایی را به دریا انداخته، و سایر قایق های مجاور هستند.

وزارت دفاع بریتانیا که در این جست‌وجو دخالتی ندارد، با تأکید بر چالش‌ها، روز سه‌شنبه گفت که گزارش‌ها حاکی از آن است که اعماق درگیر در این جستجو بسیار فراتر از توانایی‌های سیستم نجات زیردریایی ناتو است.

گارد ساحلی روز دوشنبه اعلام کرد که امیدوار است جست و جوی جامع تری در قعر اقیانوس انجام دهد، اما به تجهیزات تخصصی نیاز دارد که مقامات هنوز قادر به استقرار آن نیستند. صبح روز سه شنبه، موگر گفت یک کشتی تجاری مجهز به قایق های کنترل از راه دور که قادر به جستجو در عمق هستند به محل حادثه رسیده است. به گفته نیروی دریایی، یکی از معدود شناورهایی که قادر به جستجو در چنین عمقی هستند، شناورCurv-۲۱  نیروی دریایی ایالات متحده است، که یک وسیله نقلیه حدود ۳ تن و کنترل از راه دور می باشد که می تواند در عمق حداکثر ۶ هزار متری به جستجو بپردازد. این شناور مجهز به دوربین‌های با وضوح بالا، فناوری سونار است و از فناوری به نام «بند ناف» برای اتصال به شناور دیگر استفاده می‌کند. نیروی دریایی آن را به‌عنوان وسیله ای خودران توصیف می‌کند که می‌توان آن را در سراسر جهان مستقر کرد. در سال ۲۰۲۲، نیروی دریایی آمریکا از Curv-۲۱ در یک ماموریت ۳۷ روزه برای بازیابی لاشه یک جت جنگنده F-۳۵ از عمق تقریباً ۳۷۰۰ متری در دریای چین جنوبی استفاده کرد. به گفته ناوگان هفتم ایالات متحده، Curv-۲۱ توانست سیستم اتصال خود را به جت بچسباند تا آن را به سطح آب برساند.

اگر تایتان برق یا منبع فعال گرمای داخلی خود را از دست داده باشد، باید منتظر کاهش دمای خطرناک در داخل زیردریایی باشیم. تحلیلگران می گویند که عوامل متعددی دمای داخل زیردریایی را تعیین می کند که شامل عایق بودن آن، مدت زمان از بین رفتن منبع گرما، رسانایی حرارتی بدنه و میزان متابولیسم سرنشینان داخل آن است. آنچال سارین، استادیار مهندسی مکانیک در دانشگاه میشیگان می گوید: «اگر یک زیردریایی در عمق ۳۶۰۰ متری توان خود را از دست بدهد، در نهایت به دمایی نزدیک به دمای آب اطراف خود می رسد که نزدیک به انجماد است. نرخ ویژه کاهش دما به عایق، شرایط محیطی و سایر عوامل منحصر به فرد برای طراحی و موقعیت زیردریایی بستگی دارد. جیم بلینگهام، مدیر اجرایی مؤسسه جانز هاپکینز، دهه‌ها برای توسعه وسایل نقلیه خودران زیر آب کار کرده است. به گفته او، اگر تایتان یک شناور فلزی بود، به سرعت به دمایی نزدیک به دمای اقیانوس می رسید. او می گوید: «از آنجایی که جنس بدنه این زیردریایی کامپوزیت است، احتمالاً از نظر حرارتی رسانایی کمتری نسبت به بدنه تیتانیوم داشته و بنابراین کمی گرمتر خواهد ماند. اگرچه من نمی دانم که آیا این تفاوت برای افراد داخل زیردریایی قابل توجه است یا خیر.»

بقایای تایتانیک چالش دیگری برای تشخیص سونار ایجاد می کند. آوارهای زیادی در پایین اقیانوس در آن منطقه وجود دارد و تعیین مکان یک شی در آن قسمت را دشوار می کند. کریس پری دریاسالار بازنشسته نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا روز سه شنبه به اسکای نیوز گفت: هیچ نوری قادر به رسیدن به عمق بقایای تایتانیک نیست، به این معنی که هرگونه جستجوی بصری محدود است، زیرا چراغ های الکتریکی می توانند تنها کمی بیشتر از ۶ متر در جلوی خود را روشن کنند. او گفت که جریان‌های اقیانوسی در آن عمق آنقدر قوی هستند که می‌توانند زیردریایی را در امتداد بستر دریا و دور از بقایای تایتانیک حرکت داده و عملیات جستجو را پیچیده‌تر کنند.

این عمق همچنین فشار زیادی بر تجهیزات مستقر در کف اقیانوس وارد می کند. قرارگیری در این نقطه مانند قرارگیری در فضا است، و همان میزان خطر و همان میزان پیچیدگی را به وجود می آورد.

منبع: واشنگتن پست

مترجم: امیرمحمد سلطانپور