«... اینکه چرا امسال تاکنون توفیق نصیبم نشد بتوانم به سفر پیاده‌روی اربعین حسینی بروم را نمی‌دانم، شاید صلاح نبوده است اما خدا می‌داند دلم در کربلاست و به یاد سفرهای قبلی اربعین که نصیبم شد، امسال اشک و آه دلم را به بارگاه سلاله امام حسین(ع)، حضرت ثامن الحجج(ع) آورده‌ام تا ایشان شفاعت ما را نزد جد بزرگوارشان بکنند. اینجا حرم سلاله حسین(ع) است و بوی امام شهیدان را می‌دهد...».
این‌ها بخشی از دل‌گفته‌های یکی از زائران بارگاه مطهر امام هشتم(ع) است که دلتنگی قلب و روحش را به حرم امام رئوف(ع) آورده است تا مرهمی از سوی رضای آل محمد(ع) بر پیکر و روح و قلبش قرار گیرد، هر چند که در این فراق، همچنان بی‌قرار است. در ادامه بخش‌هایی از سخنان برخی از جاماندگان از سفر زیارتی و معنوی اربعین که در بارگاه مطهر غریب الغربا، حضرت ثامن‌الائمه(ع) با آنان گفت‌وگو کرده‌ایم را می‌خوانید.
به یاد حسین(ع) با نوای یارضا(ع)
در رواق امام خمینی(ره) خانواده‌ای را می‌بینم که مشغول زیارت‌نامه خواندن هستند. کمی صبر می‌کنم تا زیارتشان تمام شود. به سراغ پدر خانواده می‌روم. علی‌اکبر اسحاقی، ۶۳ ساله از شهر اراک می‌گوید:
یک بار مجردی و یک بار با خانواده به سفر اربعین مشرف شده‌ام. امسال توفیق نصیبمان نشد که به این سفر برویم. راستش را بخواهید یک کاری برایمان پیش آمد که نتوانستم آماده این سفر شویم. با خانواده تصمیم گرفتیم به مشهد و زیارت امام رضا(ع) بیاییم. اینجا هم بوی امام حسین(ع) را می‌دهد. امام هشتم(ع) فرزند و ذریه امام حسین(ع) است. به یاد حسین(ع) زمزمه یاحسین(ع) سر می‌دهیم. امید اینکه مورد لطف الهی قرار گیریم. به نظر ما، بین مشهد و کربلا و امام رضا(ع) با امام حسین(ع) پیوندی است. این احساس قلبی ماست و هر چند در مسیر پیاده‌روی اربعین نیستیم اما به یاد کربلا در مشهد مقدس، عزادار حسینیم.
اینجا موکب دل‌های جامانده از اربعین است
به صحن انقلاب اسلامی می‌روم. بسیاری از زائران برای دیدن منظره گنبد طلای بارگاه منور رضوی به این صحن مشرف می‌شوند. گروهی را می‌بینم که پرچم یاحسین(ع) در دست دارند. پیرمردی کودک خردسالی را روی زانوانش نشانده است و با ذکر یاحسین(ع)، یاحسین(ع) گریه می‌کند. به سراغش می‌روم. حاج‌حسین نصراللهی، ۷۸ ساله از اصفهان به مشهد آمده است. او می‌گوید: ما یک کاروان خانوادگی هستیم که به یاد پیاده‌روی اربعین حسینی از اصفهان به مشهد و زیارت امام رضا(ع) آمده‌ایم. در حین صحبت بغض گلویش را می‌گیرد و دیگر نمی‌تواند ادامه دهد. از سقاخانه اسماعیل طلایی یکی دو لیوان آب برایش می‌آورم. وقتی که آب را نوشید، به یکی از بانوان کاروان اشاره می‌کند. خانم زهرا نصراللهی ۲۷ساله مادر همان کودک خردسالی است که روی پای پدربزرگش نشسته است. این بانو می‌گوید: همه ما در فراق جا ماندن از سفر اربعین در سوز و گدازیم. امسال یکی از اعضای خانواده دچار بیماری شدیدی شد و نتوانستیم به این سفر برویم. پدرم گفت به زیارت فرزند حسین(ع) یعنی امام ضامن و ثامن در مشهد مقدس می‌رویم. به همین دلیل به زیارت امام رضا(ع) آمده‌ایم. به نظر من، اینجا یعنی حرم مطهر امام رضا(ع) و به یاد عمودها و موکب‌های مسیر نجف اشرف به کربلای معلی، موکب دل‌های جامانده از سفر اربعین است، ما به عمود هشتم و موکب امام رضا(ع) پناه آورده‌ایم.
این فراق را توصیفی نیست
به رواق دارالحجه(عج) می‌روم. در گوشه این رواق، زائری توجهم را جلب می‌کند. او شال سیاهی دور گردنش انداخته و هر چند تلفن همراهش در دستش است، اما انگار که حواسش جای دیگری است. با او همکلام می‌شوم. محسن قرائی ۳۷ساله، مهندس عمران از تهران به زیارت حرم مطهر رضوی آمده است. او می‌گوید: من پس از دوران کرونا به سفر اربعین مشرف شدم و خاطرات به یاد ماندنی برایم باقی مانده است، یادش به خیر، موکب به موکب و عمود به عمود می‌رفتیم تا به کربلا برسیم. امسال توفیق نداشتم به این سفر بروم، اما به یاد کربلا به زیارت یادگار و فرزند امام حسین(ع) آمده‌ام. هر چند این فراق را وصفی نیست، اما قربان امام رضا(ع) بشوم که هر وقت دلمان می‌گیرد در حرم آقا به دنبال مرهمی برای تسلای آن هستیم. اینجا که هستیم هر چند از کربلا دوریم، اما به یاد امام حسینیم. خدا را شکر در جوار امام رضاییم.
از حرم رضا(ع) تا حرم حسین(ع) با پای دل و ارادت
صحن آزادی یکی دیگر از مکان‌هایی است که بسیاری از زائران از اینجا به زیارت امام هشتم(ع) مشرف می‌شوند. دلیلش این است که به رسم ادب و سیره بزرگان و علمای دینی، بسیاری از زائران دوست دارند از پایین پای مبارک ضریح مطهر رضوی به زیارت بروند. یکی از این زائران را می‌بینم که اشک‌ریزان در گوشه صحن آزادی دو زانو روبه‌روی ایوان طلای این صحن نشسته است. به سراغش می‌روم. محمدرضا آقایی رضایی ۳۵ ساله، مدیر یک مجموعه فرهنگی و تبلیغی از شهر کاشان به مشهد مقدس مشرف شده است. او می‌گوید: یادش به خیر سال گذشته این موقع در مسیر پیاده‌روی اربعین بودم و یکی یکی عمودها را می‌شمردم و موکب به موکب تا حرم حضرت مولا اباعبدالله الحسین(ع) می‌رفتم و به یاد اهل بیت(ع) و غربت و مظلومیتشان در این سفر بودم و اشک می‌ریختم، اما امسال توفیق نداشتم به این سفر بروم. شاید لیاقتش را نداشتم. نمی‌دانم هر چه هست من امسال زائر کربلا در سفر اربعین نشدم، اما سفر دل را هیچ وقت فراموش نکرده و از آن غفلت نکرده‌ام. من مشهد مقدس را انتخاب کردم تا زیارت و یاد امام رضا(ع) مرهمی بر دل داغدارم باشد. از حرم امام رضا(ع) تا حرم امام حسین(ع) را با پای دل می‌روم. به نظر من ذکر یارضا(ع) در نهایت به یاحسین(ع) ختم می‌شود. ان‌شاءالله از رضای آل محمد(ع) به حضرت ثارالله(ع) خواهم رسید.
نظر شما