در این میان نکته اساسی این است که در نزاع فعلی در اراضی اشغالی، ظاهر ماجرا یک درگیری است که توسط مقاومت فلسطین و رژیم صهیونیستی رقم می‌خورد اما بطن ماجرا چیز دیگری است؛ چیزی فراتر از دو طرف درگیر. در واقع کانون نزاع در تهران و واشنگتن فعال شده است.

ایران می‌داند طرفی که می‌تواند ماشین جنگی رژیم اشغالگر را مهار کند، آمریکاست. از همان روز اول جنگ هم این مسئله را مطرح کرده و مدیریت نبرد غزه را آمریکا معرفی می‌کند. تنها در صورتی که این سطح از نزاع را متوجه شویم، اتفاقات منطقه‌ای مانند حمله به پایگاه‌های آمریکا در عراق و سوریه و حتی امکان حمله به پایگاه‌های آمریکایی در دریای سرخ را ممکن می‌بینیم.

سفر هانس گروندبرگ نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل متحد در امور یمن به تهران نیز در این راستاست. آمریکا هم می‌داند یک طرف نزاع او است و به همین دلیل بلینکن به دنبال سفر به عراق است.

سفر محمد شیاع السودانی به ایران هم که قرار است امروز اتفاق بیفتد را در همین چارچوب می‌توان بررسی کرد. برخی نیروهای داخلی عراق مانند کتائب، مواضع خود را مشخص کرده و تهدید کرده‌اند اگر بلینکن وارد بغداد شود با حملات گسترده‌تر به مواضع آمریکا و حتی موشک از او استقبال خواهند کرد و ممکن است تنش‌ها به سطح بی‌سابقه ارتقا پیدا کند.

السودانی به دنبال این است که در وهله اول عراق را از این موقعیت پیچیده دیپلماتیک نجات دهد. او حتی در سفری که پیش از این به مصر داشت تلاش زیادی برای برطرف کردن موانع احیای روابط تهران-قاهره کرد. واقعیت این است که السودانی به‌دنبال خارج کردن عراق از دایره نزاع است، اما باتوجه به حضور گروه‌های مختلف که در عراق ایفای نقش می‌کنند، نمی‌توان چندان به برآورده شدن این آرزوی السودانی امیدوار بود.

در سفر کنونی نیز وی به دنبال ترسیم این موضوع است. سفر به دیگر کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس هم در همین راستاست. سفر بلینکن به بغداد هم در ادامه همین مسیر است. جمهوری اسلامی ایران اتاق فکر جنگ فعلی را در واشنگتن فعال می‌بیند.

پیرو تهران، دیگر گروه‌های محور مقاومت مثل گروه‌های فعال در عراق، سوریه و یمن هم سطح نزاع خود را با آمریکا اعلام کرده‌اند.

حتی سید حسن نصرالله در سخنرانی روز جمعه خود در محور چهارم این موضوع را با تأکید ویژه مطرح کرد و به نوعی متذکر شد طرف درگیری حزب‌الله نیز ایالات متحده است. چراکه در واقع، کار سیاسی، اطلاعاتی و میدانی جنگ را آمریکا به عهده دارد. تمام بازیگرانی که با محور مقاومت همراهی می‌کنند به دنبال حفظ این سطح از تنش و به‌دنبال فشار بر ایالات متحده و برقراری توازن قدرت هستند تا در نبرد غزه اثرگذار باشند.

شیاع السودانی در سفر منطقه‌ای خود که از ایران شروع می‌شود، به‌دنبال اعلام مواضع عراق است. می‌خواهد اعلام کند موضع دولت عراق، از کتائب جداست. در عین اینکه عراق، حمایت دیپلماتیک و بین‌المللی از غزه انجام می‌دهد. اما بغداد هم محذوریت‎هایی خواهد داشت و عملاً این دیدگاه محقق نمی‌شود. مگر می‌شود در محیط امنیت خاورمیانه‌ای زندگی کرد و خود را از این فضا جدا کرد؟

به‌خصوص این سؤال در مورد عراق بیشتر از دیگر کشورها مصداق پیدا می‌کند؛ چراکه بازیگران موجود در ساحت سیاسی امنیتی و نظامی این کشور حضوری جدی‌تر دارند.

سخن نهایی اینکه نزاع اصلی، قطعاً میان ایران و ایالات متحده است و کسی می‌تواند آتش‌بس را رقم بزند که این سطح نزاع را به‌درستی درک کرده باشد و نتیجه آن در میدان فلسطین مشخص خواهد شد.