به گزارش قدس آنلاین، دیروز دولت محمد شیاع السودانی از پارلمان عراق رای اعتماد گرفت. افکار عمومی به دولت شیاع السودانی امید بسیاری بسته اند و برخی او را نجات دهنده عراق در ماهها و سالهای آینده(پس از سالها تنش سیاسی و درگیری جناح های داخلی) می دانند. به چند دلیل شیاع السودانی ویژگی هایی دارد که او را از سایر نخست وزیران عراق متمایز می کند.

سودانی از مردم شروگی(عرب های شرقی که اهل استان میسان هستند)؛ استان میسان که مرکز آن شهر العماره نام دارد، منطقه ای است که رشد جمعیت در آن انفجاری بوده و در ۲ دوره عبدالکریم قاسم و صدام مردم آن مهاجرت های گسترده ای به بغداد و سایر شهرهایی چون نجف و کربلا داشته اند(البته در دوره صدام مهاجرتشان اجباری و به دلایل امنیتی بود).

شروگی ها حدود ۸۰ درصد شهرک صدر بغداد(مرکز قدرت مقتدی صدر) و بخش قابل توجهی از جمعیت کربلا و نجف را تشکیل می دهند و نفوذ معنوی خاندان صدر در آنان بسیار زیاد بوده به طوری که اکثریت استان میسان حامی جریان صدر هستند و قاطبه پیاده نظام مقتدی در تظاهرات را عرب های شروگی سازمان می دهند.

بنابراین انتخاب محمد شیاع السودانی رضایت مندی بسیار زیادی را در میان شروگی ها ایجاد کرد تا جایی که در شهرک صدر بغداد پس از انتخاب وی کارناوال های شادی شکل گرفت و چهارچوب هماهنگی شیعه با هوشمندی رهبرانش تا حد زیادی از این طریق، مقتدی را در برابر عمل انجام شده قرار داده است.

شیاع السودانی برخلاف نخست وزیرانی چون عادل عبدالمهدی، مالکی، عبادی، کاظمی، علاوی و ابراهیم جعفری، در دوره صدام از عراق خارج نشد و با رژیم صدام مبارزه کرد و پس از انتفاضه شعبانیه به زندان رفت. یکی از نقاط قوت مقتدی و پدر و برادرانش در اذهان عراقی ها این است که برخلاف بقیه از عراق نرفتند و ماندند و با صدام مبارزه کردند؛ مقتدی همین یک ویژگی را بارها نقطه برتری خود با بقیه سیاسیون فعلی معرفی می نمود اما نمی تواند آن را برای کوبیدن شیاع السودانی به کار ببرد . شیاع السودانی به شدت دست پاک است و حتی یک مورد اتهام فساد راجع به وی مطرح نشده است و در هر سازمان و وزارت خانه ای که مسئول بوده، رضایت مندی کارکنان و مردم از او بسیار بالا بود.

سودانی بر خلاف کاظمی، به طرف غرب روی نیاورده و در اولین روز شروع به کارش به اسعد العیدانی استاندار بصره اجازه داد با چین برای ساخت یک نیروگاه ۳۰۰۰ مگاواتی وارد مذاکره شود که معنای خاص خود را دارد. وزرایی که سودانی انتخاب کرده است اکثرا چهره های تازه هستند و سلامت اقتصادی آنان با در صد والایی ارزیابی می شود.

دو وزارت خانه بسیار مهم کشور و دارایی نیز سهمیه خود نخست وزیر هستند. همچنین وزارت نفت را دولت قانون(نوری مالکی) و امورخارجه را به دموکرات کردستان(بارزانی) داده است. سودانی فردی قاطع و مدیر است و زودتر از زمان تعیین شده کابینه خود را معرفی کرد در حالی که دولتهای سابق همواره در این زمینه چالش داشتند.

جریان حامی مقاومت رضایت مندی زیادی از نخست وزیری سودانی دارد و به جهت این که دولت وی قوام پیدا کند و آمریکا در کار او فعلا سنگ اندازی نکند، سعی در کاهش تنش داشته و از زمان معرفی شدن وی تا این لحظه هیچ حمله ای به نیروهای آمریکایی در عراق صورت نگرفته است. برای نگارنده تردیدی نبوده که این یک اقدام تاکتیکی است، زیرا خود سودانی اساسا به جریان مقاومت تعلق دارد و موفقیت وی پیروزی بزرگی برای جریان حشدالشعبی به شمار می رود.

شخصیت هایی چون سید عمار حکیم، حیدرالعبادی و مقتدی صدر در دولت مشارکت ندارند و همین امر می تواند در آینده یک نقطه ضعف برای دولت فعلی عراق تلقی گردد. البته تا آنجایی که بنده آگاهی دارم جریان حکمت و سایر گروه های خدمتگزار باستثنای طرفداران مقتدی تصمیم به کمک دولت جدید دارند و از آن دریغ نخواهند نمود.

موفقیت دولت محمد شیاع السودانی بستگی زیادی به ایجاد رضایت در مردم عراق و مبارزه آن با فساد دارد و اگر تا ۳ ماه آینده در این ۲ مورد تحول مثبتی رخ ندهد، به احتمال زیاد عراق بازهم شاهد آشوب و بلوا خواهد بود.

بیشترین رضایت خارجی از تشکیل دولت توسط شیاع السودانی به جمهوری اسلامی ایران و کشورهای مخالف نفوذ آمریکا مانند چین تعلق می گیرد. پرواضح است که آمریکا راضی به نخست وزیری سودانی نبود؛ اما ناچار است با وی همکاری و همراهی نماید تا نفوذش در عراق بیش از این تضعیف نگردد.

نویسنده: هادی انصاری