تا حالا به  قصه های کهن گوش داده‌اید؛ در گذشته بسیار دور نیاکان ما از شنیدن این قصه‌ها بسیار لذت می‌بردند اما این قصه ها با قصه های امروزی خیلی تفاوت دارد انگار اصلا از جهانی دیگر آمده اند، اما الان گوش بچه ها با این قصه ها نا آشناست.  از چه زمانی قصه های قدیمی کم رنگ شدند؟ این سوال اصلی ما است در گفتگو با یک شاعر و نویسنده.

ناهید آذرنوش-خبرنگار تحریریه جوان قدس: عباسعلی سپاهی یونسی؛ نویسنده و شاعر ، در گفت وگو با تحریریه جوان قدس و در پاسخ به این سوال گفت: برای اینکه به این پرسش شما و اهمیت بیشتر ماجرا پی ببریم، بهتر است نگاهی به تاریخچه قصه گویی در جوامع بشری داشته باشیم و یادآوری کنم که از زمان خلقت آدم‌ها بر روی زمین قصه و قصه گویی وجود داشته است و یکی از سرگرمی های انسان ها همین نشستن پای قصه‌ها بوده است و در جادوی کلمات قصه گوها غرق شدن. اما در پاسخ این که از چه زمانی قصه گفتن کمرنگ شده است باید بر این نکته تاکید کرد که هرچه انسان‌ها به سوی برخورداری و پیشرفت از تکنولوژی پیش رفته‌اند، به همان مقدار زندگی آنها دستخوش تغییر مختلفی شده است و از جمله ماجرای قصه و قصه گویی  هم کمرنگ شده است وگرنه رد پای قصه‌ها و قصه گفتن را می‌توان در کتاب‌های کهن به جامانده از قرنها پیش پیدا کرد. با آمدن تلویزیون، پیشرفت تلفن‌های همراه، تبلت‌ها و آمدن انواع و اقسام بازیهای کامپیوتری که روز به روز هم پیشرفته تر و سرگرم کننده تر می شودند، خلق کارتون ها و ... قصه و قصه گویی هم کمرنگ شد. کودک و نوجوان در روزگار ما  ساعات فراوانی از روز و شبش را با همین ابزارها سرگرم است پس دیگر وقتی نمی ماند که پای شنیدن قصه ای به وسیله ی یک بزرگتر بنشیند.

وی ادامه داد : از طرفی زیست پدر و مادرها هم تغییر کرده است و خیلی وقت ها خانواده ها ترجیح می دهند از تلویزیون، تبلت و گوشی برای سرگرم کردن کودکان استفاده کننده و در این وضعیت دیگر مجالی برای قصه گفتن نمی ماند.

سپاهی  درباره اینکه چگونه می توان کاری کرد تا قصه های کهن دوباره رونق بگیرد گفت: به نظرم بعضی تغییرات دنیای مدرن را باید پذیرفت و اگر هم ما خواسته باشیم هم هرگز نمی توانیم به نقطه ای که در گذشته بوده ایم برگردیم اما باید اندیشید که چگونه می شود از این ابزارهای جدید درراه رونق قصه و قصه گویی بهره گرفت و البته این باید یک خواست عمومی باشد و تبدیل به دغدغه ای بشود.

این شاعر کودک و نوجوان درباره نقش رسانه در رونق گرفتن  قصه های کهن بیان کرد: رسانه می تواند بخشی از ماجرا در درگیر کردن ذهن آدمها به موضوع قصه و قصه گویی باشد، گفتگو با آنهایی که در این مسیر کاری کرده اند، گفتگو با نهادهایی که به نوعی متولی این کار به حساب می ایند و اختصاص بخشی در صفحات فرهنگی خود به این موضوع می تواند بخشی از کارهایی باشد که مطبوعات می توانند انجام بدهند.

وی درباره افزایش توجه مدارس و خانواده در فرهنگ سازی قصه های قدیمی گفت: به نظرم مدارس می توانند نقش پر رنگ تر و مهم تری داشته باشند یعنی اگر در مدرسه ای مدیر یا معلم اهل ذوق و دلسوزی پیدا بشود، می تواند به تنهایی تعداد زیادی از دانش آموزان را به قصه های کهن هم آشنا کند و هم با بازگفتن این قصه های کهن، دانش آموزان را به خواندن این قصه ها علاقمند کند و با این کار سرانه مطالعه را هم در بین دانش آموزان بالا ببرد. برگزاری مسابقات با موضو ع قصه های قدیمی یکی دیگر از کارهایی است که می تواند در مدارس ما مخصوصا مدارس ابتدیی انجام شود تا مشوق دانش آموزان باشد برای مراجعه بیشتر به قصه های کهن. کارهای دیگری هم می توان انجام داد اگر همان طور که در پاسخ به این سوال گفتم معلم علاقمند و خوش ذوقی باشد.

سپاهی افزود :خانواده به سهم خودش می تواند کارهای مفیدی انجام بدهد مثلا این که به طور شبانه و منظم در خانه برای فرزند یا فرزندان مخصوصا در خردسالی قصه بگویند یعنی کودک به شنیدن شبانه قصه باید عادت بکند و لذت قصه شنیدن را بچشد تا وقتی بزرکتر شد و توانست خودش بخواند به سراغ قصه ها و کتاب ها برود.

وی درباره اینکه نسل جدید چگونه می تواند به رونق گرفتن دوباره قصه های قدیمی کمک کند بیان کرد: نویسندگان کودک و نوجوان ما مخصوصا می توانند با خلق داستان های خلاقه و انجام بازنویسی ها و بازآفرینی ای خلاقه در علاقمند کردن کودکان به قصه های کهن نقش پر رنگی داشته باشند . البته نباید از یاد برد وقتی این حرکت ها می توان تاثیر بیشتری داشته باشد و به فراگیر شدن آنها امیداور بود که از طرف صدا و سیما حمایت لازم و مستمر انجام بپذیرد