اواخر تابستان سال۱۳۸۹ ایرانی‌هایی که وارد فرودگاه دبی شدند و روی بیلبورد بزرگ سالن فرودگاه چشمشان به تبلیغی افتاد که خبر می‌داد به‌زودی یک شبکه تلویزیونی فارسی‌زبان با ایده‌های جدید به نام «من‌وتو» شروع به کار می‌کند، داشتند ظاهر و مقدمه یک ماجرای به ظاهر فرهنگی‌هنری را می‌دیدند. درست مثل همین متن سوزناک‌نمایانه‌ ابتدای مطلب که مختصری از اطلاعیه مختصر دست‌اندرکاران شبکه «من‌وتو» است و ممکن است مقدمه اخبار و اتفاق‌های سیاسی و غیرسیاسی دیگری باشد که طی روزهای آینده رقم خواهند خورد.
 از همان سال۸۹، دست‌اندرکاران جلو و پشت پرده شبکه نه‌چندان جدیدالولاده، اعلام کرده بودند: «جهان از چند دهه گذشته به تدریج وارد عصر ارتباطات نوینی شده است... تلویزیون‌های من و تو ۱و۲ در این راستا و برای ارتقای نقش و جایگاه رسانه‌ای ایرانی و پارسی زبان در بین رسانه‌ها سعی در ارتقای نقش ایرانیان در جامعه جهانی و همچنین ارائه به‌روزترین و باکیفیت‌ترین برنامه‌ها به‌زودی کار خود را شروع خواهد کرد...».

حرف زدن از مفاهیمی مثل عصر ارتباطات نوین، ارتقای نقش و جایگاه رسانه‌ای ایران و پارسی‌زبانان، ارتقای نقش ایرانیان در جامعه جهانی و... البته آن روزها ژست شیک و به‌روز و مدرنی به حساب می‌آمد اما خیلی زود رسانه‌های داخلی و خارجی اطلاعاتی را درباره پشت پرده «من‌وتو» و بنیان‌گذارانش منتشر کردند که نشان می‌داد «کیوان عباسی» و همسرش بیشتر از ارتقای آن چیزهایی که شبکه‌شان ادعا می‌کند، به ارتقای درآمدهای خودشان فکر می‌کنند. اطلاعات منتشرشده نشان می‌داد اوایل سال۸۹ و پس از آشوب‌های فتنه ۱۳۸۸ در ایران، کیوان عباسی در جلسه اقناع اسپانسرها برای تبدیل شبکه تلویزیونی اینترنتی «ببین تی وی» به یک شبکه تلویزیونی ماهواره‌ای شرکت کرده خطاب به هم‌کیشان بهایی ثروتمند و با نفوذش در آن جلسه گفته بود: «بی‌بی‌سی فارسی شبکه دوران بحران است...

مخاطبان آن در زمان وضعیت سفید و حالت عادی به حداقل می‌رسد... اگر حمایت‌هایی که از شبکه بی‌بی‌سی فارسی می‌شود، از من و دوستانم بشود شبکه‌ای راه‌اندازی می‌کنیم که در زمان عادی با پخش برنامه‌های فرهنگی و جذاب، جوانان و مخاطبان خود را جذب کند تا موقع بحران و آشوب و به قولی وضعیت قرمز بتواند اثرگذاری خود را داشته باشد؛ برنامه‌های فرهنگی برای جذب در روزهای عادی و برنامه‌های سیاسی برای تخریب در زمان بحران و آشوب». البته این دلیل نمی‌شود که شما فوری لوگوی سفید و قرمز شبکه «من‌وتو» بیاید توی ذهنتان و سعی کنید این سفیدی و قرمزی را ربط بدهید به وضعیت سفید و قرمزی که کیوان عباسی می‌گوید! 

چندپرسش با یا بی‌پاسخ
شرکت‌کنندگان در آن جلسه ایده کیوان عباسی را پسندیدند و قرار شد اسپانسرها از طریق ارتباطاتی که با دَم و دستگاه حکومتی در انگلستان داشتند، مجوزهای لازم برای راه‌اندازی یک شبکه مجهز ماهواره‌ای را بگیرند. معلوم است که دریافت مجوز به تنهایی چاره‌ساز نیست و برای تداوم کار شبکه، پول بیشتری از آنچه فعلاً فراهم شده لازم است. سال ۲۰۱۷ وب‌سایت سازمان غیردولتی «خبرنگاران بدون مرز» به قلم یکی از گزارشگران خود در لندن درباره نحوه شکل‌گیری «من‌وتو» نوشت: «کیوان به پیشنهاد همسرش برای دیدار با رهام هارونی از اعضای تشکیلات یهودیان ایرانی در لندن به آنجا رفت...

ایده و شعارهایی که کیوان عباسی در زمینه تلویزیون‌داری ارائه می‌کرد بسیار مورد استقبال آنان قرار گرفت... کیوان و هیئت مدیره من‌وتو خصوصاً پدرش نمی‌خواستند تلویزیونشان دولتی شود و پیشنهاد سرمایه‌گذاران دولتی را رد کردند و با پذیرفتن پیشنهاد ۵۵میلیون دلاری رابرت موقر بالیوزی که یک سرمایه‌گذار خصوصی به حساب می‌آمد موافقت کردند». این گزارش خبرنگاران بدون مرز اگرچه تأکید می‌کند «من‌وتو» در ابتدای کار یک شرکت خصوصی و بدون وابستگی مستقیم به نهادهای دولتی انگلیس بوده اما به‌خوبی نشان می‌دهد تأسیس شبکه با چه انگیزه‌ای همراه است و افرادی مثل «رابرت بالیوزی» که بهایی ثروتمند و از نوادگان مؤسس فرقه بهاییت است چقدر در آن نقش دارند.
اعلام تعطیلی «من وتو» آن طور هم که فکر می‌کنید غافلگیرانه و ناگهانی نیست. سال ۲۰۱۹ هم این شبکه گزارش مالی خود را منتشر کرده و مدعی شده بود: «هزینه‌های این شرکت در سال مالی اخیر تقریباً ۲۰ برابر درآمد آن و در سال قبل از آن ۱۹ برابر درآمد آن بوده است... سهامداران شبکه من‌وتو تا پایان ماه سپتامبر۲۰۱۸ حدود ۱۱۹ میلیون پوند (۹۵ میلیون پوند سهام و مابقی به صورت قرض) به این مؤسسه تزریق کرده‌اند که ۱۱۱ میلیون پوند آن تاکنون به ضرر انباشته تبدیل شده است».
اگر این سؤال به ذهنتان رسیده که سهامداران ادعایی چطور با وجود ضررهای هنگفت باز هم حاضر به تزریق پول به این شبکه شده‌اند، می‌توانید پرسشتان را بگذارید کنار ده‌ها پرسش با یا بی‌ پاسخ مثل این‌ها: وقتی «من‌وتو» هرساله ده‌ها میلیون پوند ضرر می‌دهد چطور برای یک بار حضور فلان خواننده در این شبکه، میلیونی هزینه می‌کند؟ شبکه‌ای که قرار بود شیوه تازه‌ای از روایت‌گری را برای فارسی‌زبانان ابداع کند چطور برای روایت مظلومیت مردم غزه، به اندازه مرگ یک کودک در فلان شهر انگلیس وقت صرف نمی‌کند؟ تغییر رویه عربستان سعودی در قبال ایران و پایین کشیده شدن فتیله شبکه‌های فارسی‌زبان مثل من‌وتو چقدر به هم ربط دارند؟ اطلاعیه اخیر من‌وتو یک ژست مظلومانه برای جلب کمک‌های مالی بیشتر است یا واقعاً قرار است این شبکه کرکره‌اش را برای همیشه پایین بکشد؟