مطابق انتظار تیم ملی ایران کار سختی برای پیروزی مقابل هنگ‌کنگ در نخستین مسابقه مرحله پیش‌مقدماتی جام‌جهانی نداشت و در حالی با ۴گل این تیم را شکست داد که شاید اگر بازیکنان کمی بیشتر دقت می‌کردند و خوش‌اقبال‌تر بودند، این نتیجه می‌توانست پرگل‌تر هم باشد. سردار آزمون غیر از ۲گلی که زد یک گل آفساید هم به‌ثمر رساند و یک‌بار نیز دیرک دروازه رقیب را لرزاند. مهدی طارمی هم غیر از گلی که زد، یک گل مردود به‌ثمر رساند. گل آخر تیم ملی را هم رامین رضاییان به‌ثمر رساند.

نکته مثبت

به هر حال روند کلی و موفقیت‌آمیز تیم ملی همچنان ادامه دارد. از زمان حضور امیر قلعه نویی روی نیمکت، این تیم همه رقبا را برده و فقط مقابل روسیه تن به تساوی داده است. تقریبا یک ترکیب به‌ طور مستمر در حالی بازی است و نفرات نسبت به هم شناخت بیشتری پیدا می‌کنند. به‌علاوه شوق و انگیزه بازیکنان برای گلزنی هم قابل توجه است. سردار با وجود دبل در این بازی، باز هم وقتی فرصت از دست می‌داد افسوس می‌خورد. مشابه جدی‌تر این رفتار در مورد طارمی به چشم می‌خورد؛ بازیکنی که تا گل نزد آرام نگرفت. این حرص و تقلا برای کسب نتایج فردی و تیمی بهتر شاید به‌عنوان یک برگ برنده برای تیم ملی ایران عمل کند.

نکته منفی

ماه‌هاست دارد در مورد این موضوع صحبت می‌شود و به‌نظر می‌رسد تکرار ماجرا دیگر لطفی نداشته باشد؛ تیم ملی «پیر» است و کادرفنی حتی در مصاف با رقبایی مثل افغانستان، قرقیزستان و همین هنگ‌کنگ تمایلی برای استفاده از بازیکنان جوان نشان نمی‌دهد. امیر قلعه نویی در دفاع از این سیاست می‌گوید: «برای بازیکنان مسن هزینه شده و تا جایی که می‌شود باید از آنها استفاده کرد.» خب بازیکنان جوان کجا باید کسب تجربه کنند؟ یعنی واقعا مقابل هنگ‌کنگ هم نمی‌شد از امثال امین حزباوی یا محمدجواد حسین‌نژاد در ترکیب اصلی استفاده کرد؟ گفتیم که سوژه تکراری است. کادرفنی تصمیمش را گرفته و حداقل تا پایان جام‌ملت‌های آسیا به رفتار مصرف‌گرایانه خود ادامه خواهد داد.