به گزارش قدس آنلاین، در گرماگرم مشکلات ناشی از تغییرات آب و هوایی، کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی و استفاده از انرژی‌های پاک بیش از پیش در کانون توجه در آسیا قرار دارد.

یکی از موضوعاتی که در اجلاس سران کشورهای عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی آسیا- اقیانوسیه موسوم به اَپک در هفته گذشته مورد توجه ویژه قرار گرفت اهمیت مساله تغییرات آب و هوایی بود و از این امر که استفاده از انرژی‌های پاک بیش از پیش در دستور کار کشورهای آسیایی قرار دارد، حکایت می‌کند.

به باور کارشناسان، وابستگی بیش از حد کشورهای آسیایی به سوخت‌های فسیلی در شرایطی که تغییرات آب و هوایی به یک معضل برای جهان فعلی تبدیل شده است، حرکت کشورهایی آسیایی به سوی انرژی‌های پاک را بیش از پیش ضروری کرده است.

همچنین در بیانیه پایانی نشست سران گروه ۲۰ در هند که در اواسط شهریور سال جاری برگزار شد، به افزایش سه برابری انرژی‌های تجدیدپذیر و تقویت منابع مالی برای مبارزه با تغییرات اقلیمی اشاره شد.

از دیگر سو، بایستی تلاش های عظیمی با هدف کاهش گازهای گلخانه ای و حرکت به سوی انرژی های پاک در آسیا صورت گیرد.

حرکت به سوی استفاده از انرژی‌های پاک فقط به انرژی‌های تجدیدپذیر مربوط نمی شود. این مساله اعمال تغییرات گسترده در زمینه‌های صنعی از معادن زغال سنگ تا صنایع فولاد و سیمان را شامل می‌شود.

نتایج مطالعات اخیر نشان داده است که کشورهای آسیای جنوب شرقی برای انجام تعهدات خود در کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و بکارگیری ظرفیت اقتصادی سبز خود در تلاش هستند.

در گزارشی که تحت عنوان «گزارش اقتصاد سبز ۲۰۲۳ آسیای جنوب شرقی» به تازگی توسط موسسات مطالعاتی برتر در زمینه انرژی های پاک از جمله «گنز زیرو» و «تماسک» منتشر شده است، آمده است که منطقه آسیای جنوب شرقی تا سال ۲۰۳۰ به بیش از ۱.۵ تریلیون دلار سرمایه‌گذاری نیاز دارد تا به اهداف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای دست یابد.

بطوریکه در سال ۲۰۲۲ میزان سرمایه‌گذاری در طرح‌های مرتبط با انرژی‌های تجدیدپذیر ۵.۲ میلیارد دلار بوده که به میزان ۷ درصد کمتر از سال ۲۰۲۱ است.

در حال حاضر اندونزی، سنگاپور، تایلند و ویتنام همگی متعهد شده اند تا سال ۲۰۳۰ میزان انتشار گازهای گلخانه ای خود را تا ۳۳ درصد کاهش دهند. بر اساس این گزارش، چهار کشور یاد شده بیش از ۸۰ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای منطقه را به خود اختصاص داده‌اند؛ اندونزی بزرگ‌ترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای است و پس از آن ویتنام، تایلند و مالزی قرار دارند و بعید به نظر می‌رسند که به اهداف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سال ۲۰۳۰ برسند.

اندونزی همچنین می تواند یک کشور پیشتاز در زمینه اقتصاد سبز در آسیا به شمار آید، زیرا این کشور دارای برخی از بزرگترین ذخایر نیکل، قلع و خاک کمیاب در جهان است که همگی مواد معدنی ضروری برای تولید باتری‌های قابل شارژ (لیتیومی) مورد نیاز خودروهای برقی هستند.

این کشور همچنین ممکن است این ظرفیت را داشته باشد که در کنار کشورهای کامبوج، لائوس و تایلند، صادرکننده انرژی تجدیدپذیر خالص باشد. اندونزی می‌تواند با کمک کردن به سایر کشورهای منطقه برای برآورده کردن تقاضای خود در این زمینه به خودکفایی کل منطقه کمک کند.

اندونزی حدود ۳۶۷۴ گیگاوات ساعت ظرفیت تولید انرژی از منابع انرژی‌های تجدیدپذیر دارد که بسیار فراتر از تقاضای انرژی پیش بینی شده ۲۶۱ گیگاواتی آن تا سال ۲۰۵۰ است.