کتاب «رفتار با نعمت های الهی بر اساس آموزه های قرآن و اهل بیت(ع)» اثر حجت الاسلام والمسلمین محمد سحرخوان است که در پژوهشکده فرهنگ و معارف قرآن پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در ۸۱ صفحه تهیه و به همت نشر این پژوهشگاه به چاپ رسید.

پژوهشکده مذکور تلاش کرده است با پژوهشگران فرهیخته و بهره گیری از آموزه های نورانی قرآن و اهل بیت(ع) و تدوین فرهنگنامه سبک زندگی، کاربردی ترین اطلاعات موضوعات مرتبط با حوزه‌های گوناگون فردی، خانوادگی، اجتماعی و محیط زیست را در اختیار علاقه‌مندان قرار دهد.

در میان مدخل های این فرهنگ‌نامه، بعضی از موضوعات از ویژگی های خاص فرهنگی برخوردار است و عموم افراد جامعه به صورت گسترده با آن سروکار دارند. از این رو، به منظور ارتقا و تقویت سبک زندگی اسلامی، شایسته است آموزه‌های دینی مربوط به این گونه موضوعات علاوه بر ارائه در فرهنگنامه، به صورت کتابچه های مستقل نیز در اختیار علاقه مندان قرار می‌گیرد.

اثر حاضر تلاش دارد به رفتار با نعمت های الهی در آموزه های قرآن و اهل بیت(ع) بپردازد.

ساختار اثر:

در این کتاب، پس از مفهوم شناسی سبک زندگی اسلامی و مبانی و گستره سبک زندگی، به بیان ویژگی های نعمت های الهی پرداخته شده است.

سپس، انواع نعمت های الهی (مادی، معنوی، ظاهری و باطنی، ولایت اهل بیت(ع)) تبیین شده است.

در ادامه، به «بایسته های رفتاری با نعمت های الهی» (از جمله شناخت نعمت ها، توجه به توحید خداوند، توجه به منشأ نعمت، تسبیح خداوند، حمد پروردگار، سجده بر خداوند، عشق و محبت به خداوند، تقوا و پرهیزگاری، بازگشت به راه راست، دوری از فسادگری، فلاح و رستگاری، امیدواری، اعمال نیک، استفاده از نعمت‌های پاک، رعایت حلال و حرام و...) نیز اشاره شده است.

از دیگر مباحث این اثر، «نبایسته های رفتاری با نعمت های الهی» است که پرهیز از غفلت از نعمت‌های الهی، پرهیز از فسادگری، پرهیز از پیروی شیطان، پرهیز از اسراف، پرهیز از طغیان و سرکشی، و پرهیز از کفران و ناسپاسی از آن جمله است.

در پایان این اثر، زمینه های کفران نعمت ها (رفاه و آسایش، ثروت، قدرت، گرفتن نعمت، گناه و ظلم) و آثار کفران نعمت های الهی (زوال نعمت، قحطی و گرسنگی، محرومیت از محبت الهی، ناامنی، سرزنش و عذاب) تشریح شده است.

برشی از اثر:

* یادآوری عملی نعمت‌های الهی

یادآوری عملی نعمت‌های الهی به گونه‌های مختلف تحقق پیدا می‌کند که در ادامه به برخی از آنها اشاره می‌شود:

۱- بندگی خداوند: یادآوری عملی با به کارگیری نعمت‌ها در راستای بندگی تحقق پیدا می‌کند. به کارگیری نعمت‌های پروردگار در راستای بندگی او، از بهترین مصادیق سپاسگزاری از ولیّ نعمت است. عبادت و نماز، دعا و روزه و احسان نفاق در راه خدا از بهترین نمونه‌های سپاس عملی به شمار می‌آید؛ همان گونه که پیامبر(ص) در برابر نعمت‌های پروردگار (اعطای کوثر رسالت، نصرت الهی و پیروزی دین حق) مأموریت می‌یابند تا با نماز، انفاق، تسبیح و استغفار به شکر عملی پروردگار بپردازند.

۲- دوری از گناهان: از دیگر وظایف انسان در برابر نعمت‌های الهی، به کارگیری نعمت‌ها در مسیر اطاعت از خداوند و دوری از گناهان است؛ از این رو کسب تقوای الهی و دل سپردن به اطاعت از خداوند، مصداقی از شکرگزاری دانسته شده است. علی(ع) می‌فرمایند: «شکر هر نعمتی در این است که انسان آنچه خدا بر او حرام کرده از آن دوری نماید». امام صادق(ع) می‌فرماید: «شکر نعمت پرهیز از محارم الهی است».