من نمی گویم در «تربیت معلم» الگوی تربیت معلم فرانسه و فنلاند را پیاده کنیم و همانند فرانسه با وجود انتخاب و گزینش سخت همه ساله احراز صلاحیت معلمی را شرط ادامه فعالیت بدانیم و یا جذب معلمان را همانند کره جنوبی در قالب نظام سخت انتخاب و گزینش قرار دهیم؛ بلکه می گویم حداقل از تجربه نظام جذب و آموزش پرستاری کشورمان در ارتباط با تربیت معلم استفاده کنیم !
از زمانی که دانشسراها و تربیت معلم ها تبدیل به دانشگاه فرهنگیان شدند، نظام تربیت معلم و مهم تر از همه احراز و تقویت شایستگی ها به تاریخ سپرده شد.
امروز کسی در بیماری حاکم بر جذب و تربیت معلم تردید ندارد بخصوص اتفاقات اخیری که به دلیل نابلدی و غفلت مسئولان وقت کلاس های مدارس تا ماه ها بعد از شروع سال تحصیلی یا معلم نداشتند و یا برای اینکه لاپوشانی شود محکوم به انکار موضوع شدند و بدتر از همه رخصت برای ورود هر از راه رسیده فراهم ساختند تا می خواهند بعنوان معلم عهده دار تربیت نسلی از جنس آنچه سند تحول شوند.
دور نباشد اگر بگوییم با این شکل از تعلل و تردید بیم این می رود که رویداد دانش آموزان دهه هشتادی چند باره تکرار شود و آش نابلدی و بی تدبیری لبریز گردد.
بی آنکه ضرورتی برای بازکاوی این حادثه باشد بهتر است کارگزاران امر برای مدیریت بهتر این ماموریت و ترمیم وضعیت؛ به سیستم جذب پرستار نظام پزشگی نگاهی بیندازند و سپس با اقتباس از آن وضعیت جاری را در دانشگاه فرهنگیان مقایسه کنند.
در گرایش پرستاری دانشگاه های تاپ و شاخصی چون شهید بهشتی و تهران و.. دانشجو پس از سال اول و در نیمه های سال دوم در کنار درس بعنوان کارآموزی به بیمارستان‌ها معرفی می شود و تحت نظارت سوپر وایزر و پزشک دو سال رایگان کار ورزی می کند و بعد از پایان کارآموزی نیز دو سال را بدون هیچ تعهد استخدامی به فعالیت در بیمارستان های منتخب به خدمات جدی در قالب طرح کاد اقدام می کند .
پرستاران پس از خدمات رایگان کارورزی و طرح کاد دو ساله ای که تعهدی برای بکار گیری آن ها نیست مدرک تحصیلی می گیرند،اما معلمان ضمن اینکه با کمترین معدل و گرایش جذب دانشگاه فرهنگیان می شوند از سال اول هم حقوق می گیرند و هم به آن ها سنوات تعلق می گیرد و در نتیجه در سن ۴۵ سالگی باز نشسته می شوند این در حالی است که در سال های اخیر به دلیل نبود معلم ناچار به استخدام پیر معلمان ۴۰ ساله شدیم تا کلاس های ما معلمان ۷۰ ساله را نیز تجربه کند با این تفاوت که پرستار متولی بیماران جسمانی و معلم متولی تربیت نسل آینده ساز است.
برای پرستار احراز صلاحیت وجود دارد و با کلی ملاحظه و آزمون و کارامدی جذب می‌شود ، اما معلم بدور از این فیلتر ها و احراز شرایط و شایستگی ها است
آیا انتظار داریم با این اوضاع چرخ های توسعه کشور بچرخد و مدرسه کانون توسعه و خاستگاه تحول و تغییر و آینده اندیشی شود !
واقعیت این است که در سال های اخیر انفعال نابخشودنی را در جذب و بکار گیری معلم نشان دادیم و شایستگی ها را در زمینه دانش،تعهد، تخصص، مهارت و توانایی و... زیر پا گذاشتیم.
آیا انتظار داریم با این سیستم جذب و تربیت معلم کشور دانش آموزان آینده سازی تربیت شود ؟
یا انتظار داریم دانش آموزان و خانواده ها به معلمانی که از بد حادثه و ناداری و ناچاری معلم شدند بعنوان الگوی راستی و درستی دانش و اندیشه بنگرند !
نظر شما