به گزارش قدس آنلاین، در این کتابی که راجع به مرحوم قاضی است، یک‌جا دستورات مرحوم قاضی به شاگردانشان دربارۀ ماه رجب و شعبان و رمضان می‌باشد؛ دستورات مربوط به سال ١٣٥٧ هجری قمری است؛ یعنی نُه سال به فوت ایشان، چون مرحوم قاضی سال ٦٦ فوت کردند. در همان ابتدای این دستورا، مرحوم سیدعلی قاضی در وصیتی منظوم به شاگردانش می‌گوید:
تَنبّه! فَقَد وافَتکُمُ الأشهُرُ ال‍حُرُمْ *** تَیَقَّظْ لکی تَزدادَ فی الزّادِ و اغْتَنِمْ
آگاه و متوجّه باش! که ماه‌های حرام (رجب و شعبان و رمضان که در نزد اهل عرفان ماه‌های حرامند) از راه رسید؛ بیدار باش! تا اینکه برای مسافرت خویش توشه برداری، و این فرصت را از دست مده و غنیمت بشمار!
فقُمْ فی لیالیها و صُمْ مِن نهارها *** لِشُکر إلهٍ تَمَّ فی لُطفِه و عَمّ
شب‌های آن را به بیداری و روزهای آن را به روزه گرفتن سپری نما، به شکرانۀ اینکه خداوند لطف خویش را عام و شامل همگان فرموده است.
و لا تَهجَعَنْ فی اللَّیل إلَّا أقَلَّهُ، *** تَهَجّدْ؛ و کَم صَبٍّ من اللَّیل لَم یَنَمْ
و شب را جز به مقدار کمی استراحت و خواب سپری مکن؛ و نماز شب را به نحو تهجّد و بیدار و خواب بجای آور (یعنی چند رکعتی نماز بخوان و مقداری بخواب و سپس بیدار شو، و به همین ترتیب عمل نمای تا نافلۀ شب پایان پذیرد)؛ و چه بسیارند عاشقانی که هرگز در شب نمی‌خوابند!
و رَتِّلْ کتابَ الحَقِّ و اقرَأْهُ ماکثًا *** بِأحْسن صوتٍ نورُهُ یُـشرِقُ الظُّلَمْ
و کتاب حقّ را تلاوت نمای و آن را با بهترین صوت و زیباترین نغمه و آرام آرام قرائت کن؛ چرا که ظلمت‌ها و کدورت‌ها را تبدیل به نور و روشنایی می‌نماید.
فَلمْ تُحظَ بَل لَم یُحظَ بِمِثْله، *** و أخطأ مَن غَیرَ الّذی قُلتُهُ زَعَمْ
پس تو بهره‌مند نشدی، بلکه هیچ‌کس از چیزی به مانند قرآن بهره نبرده است! و هر کس غیر از گفتۀ مرا بگوید سخت در اشتباه فرو رفته، مرتکب خطا گردیده و گمان او گمان باطلی خواهد بود!
و سلِّمْ علی أصلِ القُرآنِ و فصلِهِ *** بَقِیَّةِ آلِ الله، کُنْ عبْدَهُ السَّلَمْ
و سلام بفرست بر اصل قرآن و فصل آن (که مقصود محمّد و آل محمّد صلوات الله علیهم أجمعین هستند) که آنان باقیماندگان آل الله می‌باشند، و در برابر آنان عبد محض و تسلیم و بدون اراده باش!
فَمَن دانَ للرَّحمَن فی غَیرِ حُبِّهم *** فَقَد ضَلَّ فی إنکارهِ أعظَمَ النِّعَمْ
هر کسی که در غیر حبّ آنها خود را در ذمّۀ خداوند رحمان درآورد و بهاندازۀ ذرّه‌ای از محبّت غیر آنها در دل راه دهد، او محقّقاً گمراه شده و منکر نعمت ولایت آنان گردیده؛ و در این انکار خود نعمت‌های پروردگارش را از دست داده است.
فَحُبُّهم حُبُّ الإلهِ اسْتعِذْ به *** هُمُ العُروَةُ الوُثقی، فَبِالعُروَةِ اعْتَصِمْ
پس محبّت به آنها محبّت به خداوند است، و در این‌صورت تو خود را در پناه حبّ خداوند درآور؛ [ایشان ریسمان مستحکم الَهی هستند، پس به این ریسمان چنگ بزن.]
فلاتَکُ باللّاهی عنِ القَول وَ اعتَبرْ *** معانیَهْ کَی تَرقی إلی أرفَعِ القِمَمْ
و دربارۀ قرآن کوتاهی مکن، و آن را از روی لهو و لعب قرائت منمای و در معانی آن دقّت کن تا به واسطۀ دقت در قرآن به بالاترین ذروه از قلل مجد و شرف نائل آیی.
عَلَیکَ بِذکر الله فی کُلِّ حالةٍ *** و لا تَنِ فیهِ، لا تقُلْ کَیفَ ذا و کم!
و در هر حال بر تو باد به ذکر و یاد خدا؛ و مبادا کوتاهی کنی در قرائت قرآن و ذکر پروردگار! و هیچ‌گاه در این مورد عذر نیاور که: چگونه و چه مقدار به یاد او باشم. (یعنی اشتغال به امور دنیوی و تراکم شواغل و مشاغل تو باعث نشود که در این دو مهم سستی و تکاهل ورزی و آن را به عنوان عذر برای خویش تلقّی نمائی.)
فهَذا حِمَی الرَّح‍من فادْخلْ مُراعیا *** لِحُرُماته فیها عَظِّمْهُ و التَزِمْ
این ماه‌ها (رجب و شعبان و رمضان) قرقگاه‌های خداوند است؛ پس در این قرقگاه داخل شو، امّا حُرمت آن را پاس بدار و آنها را معظّم داشته، ملتزم به رعایت آداب آن باش.
فَمَن یَعتَصِمْ بِالله یُهدَ صراطَهُ *** فإنْ قُلْتَ رَبِّی اللهُ یا صاحِ فاسْتقِمْ!
پس هر کسی که به خداوند معتصم شود (دست به دامان رحمت و جمال و جلال او دراز نماید و به ریسمان او چنگ بزند) خود را در صراط او می‌یابد. و اگر گفتی «ربّی الله»، ای گوینده، روی این کلام ایستادگی نمای و دست از آن برندار!
منبع: حسینی طهرانی، محمدحسین، «مهر تابناک»، ص۲۳۰-۲۲۶
نظر شما