به گزارش قدس آنلاین؛ یکی از راه های شناخت هر فردی، نگرش در خصوصیات و ویژگی های او، و شنیدن سخنان و فرمایشات وی است. علی بن ابی طالب علیه السلام نیز در مواقع مختلف، و به مناسبت های گوناگون، در جنگ و صلح، با دوست و دشمن، درخطبه و نامه و نصیحت، در خلوت و جلوت، خانه نشینی و حکومت، برای اظهار مقام ولایت و جایگاه امامت، به معرفی و بیان فضایل و مناقب خود پرداخته؛ که البته مقصود از بیان این فضایل در برخی موارد، بیان نعمت های الهی بوده و قصد خودستایی نیست.

امیرمؤمنان علی علیه السلام در یکی از خطبه های نهج البلاغه، برخی از ویژگی های خودرا چنین بیان می فرماید:

«فَقُمْتُ بِالْأَمْرِ حِینَ فَشِلُوا وَتَطَلَّعْتُ حِینَ تَقَبَّعُوا وَنَطَقْتُ حِینَ تَعْتَعُوا وَمَضَیتُ بِنُورِ اللَّهِ حِینَ وَقَفُوا، وَکُنْتُ أَخْفَضُهُمْ صَوْتاً وَأَعْلاهُمْ فَوْتاً، فَطَرْتُ بِعِنانِها وَاسْتَبْدَدتُ بُرْهانَها کَالْجَبَلِ لا تُحَرِّکُهُ الْقَواصِفُ وَلا تُزِیلُهُ الْعَواصِفُ. لَمْ یکُنْ لِأَحَدٍ فِی مَهْمَزٌ، وَلا لِقائِلٍ فِی مَغْمَزٌ. اَلذَّلِیلُ عِنْدِی عَزیزٌ حَتّی آخِذَ الْحَقَّ لَهُ وَالْقَوِی عِنْدِی ضَعِیفٌ حَتّی آخِذَ الْحَقَّ مِنْهُ»؛ (نهج البلاغه، خطبه ۳۷)

«آن گاه که همه سستی ورزیدند، من قیام کردم. هنگامی که همه خود را پنهان کردند، من به میدان آمدم. وقتی همه سکوت کردند، من به بیان حق پرداختم. آن گاه که همه توقّف کردند، من به نور خدا حرکت نمودم. به هنگام حرف و شعار صدایم پایین بود؛ امّا در مقام عمل، از همه پیشی گرفتم. زمام امور را به دست گرفتم و جلوتر از همه پرواز نمودم و پاداش آن را نیز دریافت کردم. مانند کوهی که تندبادها آن را حرکت نمی دهد و طوفان ها آن را از جای نمی کنند. کسی در من عیبی پیدا نکرد و هیچ سخن چینی در من جای عیب جویی نیافت. افراد ضعیف و مظلوم، نزد من عزیز هستند تا حقّ آنان را بازستانم، و افراد قوی ظالم نزد من ضعیف هستند تا زمانی که حقّ مظلوم را از آنان بازگیرم».

منبع:سعیدی، احمد، «اوصاف امیرالمومنین (علیه السلام) : اسامی، القاب و فضایل امام علی (علیه السلام) در بیش از دو هزار منقبت»، ص۱۶۰-۱۵۹