به گزارش قدس خراسان، کارنامه ورزشی‌اش را که زیر و رو کنی، پر است از افتخاراتی که داشتن آن‌ها برای هر ورزشکاری آرزو است؛ از مدال‌های رنگارنگ در لیگ‌ها و قهرمانی کشور گرفته تا نشان‌های خوشرنگ و لعاب بین‌المللی، آسیایی و جهانی.

تنها خط تیره باقیمانده در جدول افتخارات «حسن عبدی» قرار گرفتن روی سکوی رقابت‌های پارالمپیک است. ۱۰ سال برای رسیدن به این جایگاه تلاش کرده و با وجود کمبودهای جسمانی حاصل از معلولیت، رنگ سیاه روی همه نداشته‌هایش پاشیده و آن‌ها را زرنگار کرده است. این ورزشکار خراسانی یک دهه تجربه حضور در تیم ملی را پشت سرش می‌بیند و به فاصله چند ماه به رقابت‌های پارالمپیک پاریس سخت تمرین می‌کند تا ازهمان پاریس در فروردین ماه پیش رو جواز رسیدن به بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا را به همراه تیم ملی بدست آورد؛ اتفاقی که تا وقوع آن تنها به اندازه یک پرتاب در مسابقات بسکتبال با ویلچر آسیا و اقیانوسیه فاصله بود؛ اما با نایب قهرمانی در این رویداد، به قول خودش به فروردین ۱۴۰۳ موکول شد.

خیلی به پارالمپیک پاریس نزدیک شده بودید و قهرمانی در مسابقات آسیا و اقیانوسیه می‌توانست جواز حضور برای تیم ملی بسکتبال با ویلچر را صادر کند.

بله دقیقاً همین طور است. ما تنها یک پرتاب تا رسیدن به پاریس فاصله داشتیم. حریف که استرالیا بود و از بهترین‌های حال حاضر بسکتبال با ویلچر در دنیاست، با تجربه عمل کرد و حتی تلاش‌های ما در دقایق پایانی بازی هم به ثمر ننشست و در نهایت بازی را با نتیجه ۵۳ بر ۵۱ در فینال واگذار کردیم و نایب قهرمان شدیم.

این بازی البته یکی از بهترین و تماشایی‌ترین دیدارهای چند وقت اخیر تیم ملی بسکتبال با ویلچر بود.

همین طور است. ما در مسابقات قهرمانی آسیا و اقیانوسیه نمایش خیلی خوبی داشتیم. حتی ژاپن را که در دوره گذشته پارالمپیک نایب قهرمان شده بود و چند وقت پیش در بازی‌های آسیایی قهرمان شد، شکست دادیم و پس از بازی‌های پاراآسیایی   انتقام سختی از آن‌ها گرفتیم. اگر قهرمان مسابقات آسیا و اقیانوسیه می‌شدیم، مستقیم به پارالمپیک پاریس می‌رسیدم؛ اما حالا باید فروردین ماه پیش رو برای کسب سهمیه این بازی‌ها با هفت تیم دیگر آن در پاریس مبارزه کنیم.

فکر می‌کنید بتوانید از این رقابت‌ها به پارالمپیک برسید؟

در هیچ رشته تیمی نمی‌توان پیش از پایان مسابقه قول ۱۰۰درصد پیروزی و موفقیت را داد؛ اما با توجه به شرایطی که در مسابقات پاریس پیش رو داریم و این رقابت‌ها با حضور هشت تیم انجام خواهد شد و در نهایت چهار تیم جواز حضور در پارالمپیک را بدست خواهند آورد، می‌توان گفت در غیاب تیم‌های مدعی همچون آمریکا، انگلیس و استرالیا رسیدن ایران به پارالمپیک پاریس چندان دشوار نیست.

با این تفاسیر پس سهمیه پارالمپیک عملاً در دستان شماست؟
تا حدود زیادی بله. 

در کارنامه ورزشی شما و البته تیم ملی بسکتبال با ویلچر جای خالی فتح سکوی پارالمپیک احساس می‌شود. با توجه به شرایط خوبی که تیم ملی دارد، به نظر می‌رسد باید منتظر این اتفاق مهم در پاریس باشیم.

همان طور که گفتم، پیش‌بینی نتایج رشته‌های تیمی همیشه ۱۰۰درصد نیست و هر اتفاقی ممکن است بیفتد و نتیجه یک تیم در یک مسابقه یا تورنمنت عوض شود؛ مثل همین بازی‌های پاراآسیایی که تیم ملی در بدترین موقعیت سه بازیکن خود را به دلیل مصدومیت از دست داد و این سبب شد نتوانیم به نتیجه مطلوب دست پیدا کنیم. با وجود این و با توجه به نتایج رقابت‌های مختلف از جمله رقابت‌های جهانی که برای نخستین بار صاحب مدال شدیم، امیدواریم بتوانیم همین موفقیت را در پارالمپیک پاریس هم تکرار کنیم.

در حال حاضر شما تنها خراسانی تیم ملی بسکتبال با ویلچر هستید. چه باید کرد تا تعداد خراسانی‌های تیم ملی افزایش یابد؟

بله متأسفانه همین طور است. اکنون من تنها خراسانی تیم ملی هستم. در صورتی که استان ما استعدادها و بازیکنان خوبی برای رسیدن به تیم ملی دارد؛ اما آنچه مسلم است، باید مورد توجه واقع شوند. تنها پایگاه حرفه‌ای بسکتبال با ویلچر در حال حاضر مجموعه ورزشی فیاض‌بخش مشهد است و به جز این مرکز، جای دیگری حمایت چندانی از بازیکنان نمی‌کند. با اینکه تلاش می‌کنیم بازیکنان جوان و با انگیزه را به بسکتبال با ویلچر مشهد و استان تزریق کنیم؛ اما این را از یاد نبریم که این رشته و بازیکنانش نیاز به حمایت‌های معنوی و مالی مسئولان و شرکت‌های تولیدی دارند.   

خبرنگار: هاشم رسائی‌فر