فائزه مجردیان/ شما که غریبه نیستید؛ همین هفته گذشته رد نکردن یک تعارف بیخود برای رفتن به مسافرتی دو روزه، از کار و زندگی عقبم انداخت. پروژه‌ام را دیر تحویل دادم، سرزنش شدم، به جلسه کاری ۷ صبح نرسیدم و از همه مهم‌تر حقوقی که باید به آخر ماه برسانم، وسط ماه تمام شد. فکر می‌کنم این جور موقعیت‌ها برای ما ایرانی‌ها خیلی ناآشنا و دور از ذهن نباشد، یعنی خیلی‌هایمان، حداقل چند باری قربانی این‌جور تعارف‌ها شده‌ایم. اصل ماجرا هم برمی‌گردد به یک‌جور«خجالت» و «پنهان‌کاری»! شکست می‌خوریم، پنهان می‌کنیم، افسرده‌ایم، پنهان می‌کنیم، عقایدمان اگر مخالف یک جمع باشد پنهانشان می‌کنیم، به سفر یکی دو روزه دعوت شویم، کار و گرفتاریمان را پنهان می‌کنیم و خیلی چیزهای دیگر که نمی‌گذاریم دیگران از آن باخبر شوند. به دلیلش هم زیاد فکر کرده‌ام. به نظرم در مواجهه و تعامل با دیگران گاه، خدا می‌داند چرا احساس ناامنی و نوعی ترس سراغمان می‌آید. البته که این ترس در ما ریشه‌های عمیق تاریخی داشته و از همان قدیم‌الایام گریبان ما را گرفته و ول نمی‌کند. ترس از قضاوت شدن و ترس از اینکه حالا دیگران در مورد ما چه فکری می‌کنند. یا مثلاً اگر آن‌ها بفهمند توی سرم چه می‌گذرد، متوجه شوند در غیابشان چطور فکر می‌کنم، بدانند که توی خانه، موقع سفر و... چه اخلاق و رفتاری دارم، آیا روابطشان را با من ادامه می‌دهند؟ و هزارجور اما و اگر و سؤال دیگر که فکرمان را مشغول می‌کنند و دست آخر موجب می‌شوند تظاهر کرده، چیزی را پنهان کنیم و با مسئله‌ای که موافق نیستیم، موافقت کنیم. برای همین اگر به من بگویند دو خصیصه مهم خودت را بگو بی‌شک می‌گوییم تعارف کردن و رک نبودن! حالا فکر نکنید از دیدگاه من همه آدم‌های رک و بی‌پرده و حتی بی‌پروا، جای تعریف و تمجید دارند یا نه برعکس همه‌شان آدم‌هایی هستند که برای آبرو و ادب و این جورچیزها ارزشی قائل نیستند. منظورم این است که آدم‌های رک، از هر نوعش، حداقل در مواجهه با دیگران احساس ترس و ناامنی کمتری دارند. در تعامل با بقیه، به جای تعارف، به خودشان و خواسته‌هایشان هم فکر می‌کنند، از قضاوت دیگران نمی‌ترسند و درنتیجه خواسته‌ها، آرزوها و خود واقعیشان را پشت تظاهر و تعارف پنهان نمی‌کنند. آن‌ها پنهان‌کار نیستند و از افشای اینکه بگویند «این منم» نمی‌ترسند.