دکتر علی نجفی توانا اضافه می کند: در نتیجه آن ها می آموزند که دوستان خود را خارج از خانواده و در فضای مجازی بیابند و این شیوه در آن ها نهادینه می شود و هنگامی که به سن استقلال طلبی، هویت پذیری و جنسیتی می رسند به هیچ وجه با ارزش های فرهنگی والدین ارتباط برقرار نمی کنند و در واقع با ارزش های فضای مجازی و آموزه های غیر مرتبط با ارزش های فرهنگی جامعه مأنوس می شوند؛ در نتیجه هیچ یک از باورهای تربیتی، دینی و اخلاقی خانواده مورد پذیرش آنان نیست.

نویسنده کتاب نابهنجاری و بزهکاری اطفال ادامه می دهد: بنابراین هنگامی که فرزند به خانه وارد می شود مانند افراد غریبه، زمان گفتمانش با والدین به حداقل می رسد و به گفتمان در فضای مجازی، غیر واقعی و محیطی که مزاحم وجود ندارد مثل اتاق خوابش که محلی خلوت برای برقراری ارتباط با عناصر فرهنگی است پناه می برد.

نجفی توانا با اشاره به کم حوصلگی و کم علاقگی نوجوانان امروز به حفظ رابطه با والدین می گوید: بسیاری از نوجوانان حتی غذای خود را در اتاق خواب صرف می کنند، تماس های خود با افراد را در داخل همان محیط انجام می دهند و در صورتی از اتاق خواب بیرون می آیند که یا از والدین تقاضایی دارند یا به درخواست والدین گفت و گوهایی بسیار سطحی و گذرا برقرار می شود.

این استاد دانشگاه با اشاره به نیاز والدین به آموزش، تأکید می کند: ما والدین نیاز به آموزش داریم که بتوانیم با نسل نو با زبان نو ارتباط برقرار کنیم. بنابراین با این بی سوادی فرهنگی در مقابل نسل جوان یا باید کاملا ارتباط مان را قطع کنیم و به حداقل برسانیم یا اگر علاقه مند به آینده فرزندان مان هستیم باید برای رفع نیازهای واقعی آنان، رابطه مستمر برقرار کنیم و به آن ها احترام بگذاریم و سبک و سیاق رفتارمان را با فرزندان تغییر بدهیم و بپذیریم دنیای امروز دنیای ۵ یا ۱۰ سال پیش نیست همان گونه که دنیای فردا دنیای امروز نخواهد بود.