علی نجفی‌توانا، حقوق‌دان، آسیب‌شناس اجتماعی و جرم‌شناس اظهار کرد: «اولین شرط برای یک تربیت متعارف وجود آرامش بین والدین است. همچنین القای روش‌های مدیریت بحران با استفاده از گفتمان عاطفی، منطقی و با استدلال است. فرزندی که در چنین خانواده‌ای رشد کند ابزار لازم برای مدیریت بحران، خودکنترلی و در نهایت حل‌وفصل مشکلات خود از طریق گفت‌وگو خواهد داشت.»
وی افزود: «خانواده‌هایی که دچار چالش‌های متعدد هستند به طرق مختلف سعی در حل این چالش‌ها می‌کنند. گاهی با مدیریت برخورد، سعی می‌کنند روابط خود را به صورت پنهان و بدون اینکه به فرزند آسیب برسد، حل‌و فصل کنند.»
نجفی‌توانا گفت: «اما گاهی این افراد نمی‌توانند چالش درون خانواده را به خوبی مدیریت کرده و سعی می‌کنند آن‌ها را با خشونت کلامی یا خشونت جسمی رفع کنند که در این صورت فرزند را دچار ناامنی و فقدان احساس امنیت می‌کنند.»
این آسیب‌شناس اجتماعی افزود: «در این صورت اغلب فرزندان سعی می‌کنند به ظاهر با بازی‌کردن خود را بی‌خیال نشان دهند اما خشونت در این افراد نهادینه شده و در آینده به کانون خانواده منتقل می‌کنند.»
این حقوق‌دان افزود: «جدایی در خانواده‌ها به سه دسته جدایی عاطفی، جنسی و طلاق تقسیم می‌شود. در برخی از خانواده‌ها والدین تمایلی به زندگی با یکدیگر نداشته و صرفا برای فرزندان زندگی می‌کنند. در اینگونه موارد والدین سعی می‌کنند تا خشم خود را کرده و خشونت کمتری به فرزندان منتقل کنند اما ممکن است مشکلات در بعضی از خانواده‌ها به حدی باشد که به طلاق منجر شود.»
نجفی‌توانا گفت: «هر چند جدایی والدین از یکدیگر سبب آسیب زیادی به فرزندان می‌شود اما زندگی در خانواده‌ای که خشونت در بین آن‌ها نهادیه شده آسیب بیشتری را برای فرزندان به همراه دارد زیرا در این صورت فرزندان قربانی خشونت شده و در آینده افرادی پرخاشگر خواهند شد.»
وی خاطرنشان کرد: «ما معتقدیم اصولا اگر والدین توانایی کنترل خشم خود را ندارند و فضای خانه به محیطی خشونت‌آمیز برای فرزندان تبدیل شده است، بهتر است فرزند با والدی زندگی کند که در کنار او خشم کمتری را شاهد باشد.»
نظر شما