وجود مقدس و نورانی یازدهمین خورشید عالم امامت و ولایت، حضرت امام حسن عسکری(ع) بنا بر قولی در هشتم و بنابر قولی در دهم ماه ربیع الثانی سال دویست و سی و دو هجری قمری در شهر مدینه منوره قدم به هستی نهاد. پدر گرامی آن حضرت، علی بن محمد الهادی (سلام‌الله‌علیهما) و مادر گرامی آن حضرت، بانویی با کرامت و با تقوا «حدیث» (سلام‌الله‌علیها) نام داشت.
امام حسن عسکری(ع) به علت شرایط زندگی ایشان در منطقه‌ای نظامی در شهر سامراء به عسکری معروف شد که مشهورترین القاب آن حضرت نیز زکی و عسکری است.
علمای اهل سنت به شخصیت و رفعت منزلت اهل بیت بر همه مردم در زمان حیاتشان واقف بوده و برخی به این فضائل حتی به امامت آن حضرت معترف شده و درباره زندگی و فضایلشان مطالبی نوشته اند؛ همه فرقه های اهل سنت دوستدار اهل بیت (ع) و محب بوده ودر باره زندگی حضرات آثاری نوشته اند از جمله درباره حضرت امام حسن عسکری (ع) و فرزندش حضرت مهدی(عج) کتابهای زیادی تالف نموده و بر امامت وحیات حضرت و طولانی بودن عمر حضرت تاکید نموده اند ؛ تنها فرقه ای که دشمنی و عداوت آنها به اهل بیت (ع) و حضرات معصومین آشکار است فرقه استعماری وهابیت هست که شبهاتی در این زمینه منتشر می نمایند ؛ در این فرصت مطالب کوتاهی درباره جایگاه و فضایل امام عسکری(ع) از آثار آنها به مناسبت سالروز شهادت حضرت اشاره می شود.
جاحظ (متوفای ۲۵۰ هـ)
از علمای قرن سوم دارای آثار فراوان علمی ودانشمندی جامع که معتزلی بوده ودر علوم عقلی نیز آثاری دارد در کلام، ادبیات عرب، حدیث، تفسیر، تاریخ و حتی علوم طبیعی سرآمد و در فنون گوناگون صاحب تألیف بود ، نام ده نفر از ائمه از جمله امام عسکری (سلام‌الله‌علیه) را ذکر می‌کند و آنان را اینگونه مورد ستایش قرار می دهد ومی نویسد: کسی که از قریش محسوب می‌شود، از فرزندان بنی‌هاشم هستند که در یک سلسله‌ای ده نفر بوده و هرکدام از آنان عالم، زاهد، عبادت‌پیشه، شجاع، بخشنده، پاک و پاک فطرت و معصوم بوده که برخی خلیفه و برخی دیگر شایستگی خلافت را دارا بودند که اینها به ترتیب پدر و فرزند بودند.
و اینگونه ده تن شدند که آنان عبارتند از: حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی [(سلام‌الله‌علیهم‌اجعین] و در خانه هیچ‌یک عرب و عجم چنین بزرگانی تربیت نشده وبه نشئه وجود راه نیافته است ؛ فضیلت وبرتری این خاندان در هیچ کس وجود ندارد.
ومن الذی یعد من قریش ما یعده الطالبیون عشرة فی نسق؛ کل واحدٍ منهم: عالمٌ، زاهدٌ، ناسکٌ، شجاعٌ، جوادٌ، طاهرٌ، زاکٍ، فمنهم خلفاء، ومنهم مرشحون: ابن ابن ابن ابن، هکذا الی عشرة، وهم الحسن [العسکری] بن علی بن محمّد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمّد بن علی بن الحسین بن علی، وهذا لم یتفق لبیت من بیوت العرب، ولا من بیوت العجم.
و کسی که از قریش محسوب می‌شود، از فرزندان بنی‌هاشم هستند که در یک سلسله‌ای ده نفر بوده و هرکدام از آنان عالم، زاهد، عبادت‌پیشه، شجاع، بخشنده، پاک و پاک‌نهاد بوده که برخی خلیفه و برخی دیگر شایستگی خلافت را دارا بودند که اینها به ترتیب پدر و فرزند بودند و اینگونه ده تن شدند که آنان عبارتند از: حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی (سلام‌الله‌علیهم‌اجعین) و برای هیچ یک از خانه‌های عرب و عجم چنین اتفاقی نیفتاده است که این همه انسان شریف وبا شرافت و بزرگی در آن جمع شوند.
ابن طلحه شافعی (متوفای ۶۵۲ هـ) در باره شخصیت آن حضرت می‌نویسد:
ابومحمد بن علی الهادی. اما مناقب و فضائلش بدان که خداوند مایه فخر و مباهات بلند و وسیله‌ی بزرگ برتری را به او اختصاص داده است و او را به تمام زیبایی‌ها آراسته و تمام اوصاف پسندیده را به او ارزانی داشته است و این مناقب و فضائل را صفت ذاتی و پیوسته آن جناب قرار داده به نحوی که گذشت روزگار این اوصاف را کهنه نمی‌کند و زبان‌ها از ذکر آنها غفلت ننماید ؛ به ویژه این که محمد مهدی (حضرت حجت ) از نسل پاک او؛ و از او خلق شده، فرزندی که به او منتسب و پاره‌ی تن اوست.
ابن جوزی حنفی (متوفای ۶۵۴ هـ) درباره حضرت چنین می‌نویسد:
حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی الرضا بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب فردی عالم و مورد اعتماد بود.
ابن صباغ مالکی (متوفای ۸۵۵ هـ) نیز امام یازدهم را چنین معرفی می‌کند:
ابومحمد حسن بن علی عسکری امام پس از ابوالحسن علی الهادی فرزندش ابومحمد حسن به علی(ع) بود برای این که اوصاف و خصال برتری و فضیلت در او گرد آمده بود و در آنچه لازمه‌ی منصب امامت و مقتضی زمام‌داری است از علم و زهد کمال عقل و خرد و عصمت و شجاعت، کرم و بزرگواری و بسیاری از اعمالی که انسان را به خدا نزدیک می‌کند، بر همه پیشی گرفته بود و نیز طبق نص صریح پدر بزرگوارش درباره امامت او و اشاراتی که آن حضرت درباره خلافت و جانشینی او فرموده بود.
ابن حجر هیثمی (متوفای ۹۷۳ هـ)
وی در کتاب خود پیرامون امام عسکری (ع) اینگونه می نویسد؛ ابومحمد حسن خالص... بین او و بهلول جریانی بدین ترتیب اتفاق افتاد که بهلول در حالی که امام هنوز کودک خردسالی بود او را دید که بچه‌ها بازی می‌کردند و او گریه می‌کرد. بهلول گمان کرد او حسرت اسباب بازی‌هایی را که کودکان دیگر دارند، می‌خورد. گفت: برای تو هم از همان اسباب بازی که آنها دارند، می‌خرم. ابومحمد حسن (ع) فرمود: ای نا آگاه ما برای بازی کردن آفریده نشده‌ایم.
بهلول گفت: پس برای چه آفریده شده‌ایم؟ فرمود: برای علم و عبادت. بهلول گفت: این مطلب را تو از کجا می‌گویی؟ فرمود: از قول خداوند متعال: «أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ؛» گفتگوی حضرت با بهلول را مفصل ذکرده که بهلول را به حیرت وا داشته است. نقل این داستان بعنوان یکی از فضایل امام عسکری(ع) در کتاب هیثمی حاکی عظمتی علمی و معنوی است که هرگز نمی توان مخفی داشت.
آن آفتاب پر فروغ و آن امام همام در هشتم ربیع الاول سال دویست و شصت هجری خاموش و منزل شخص خود که هم‌اکنون حرم مطهر آن امام همان، پدر گرامی‌شان، حضرت نرجس خاتون و حکیمه خاتون (سلام‌الله‌علیهم‌اجمعین) می‌باشد به خاک سپرده شد.
نظر شما