به‌گزارش قدس آنلاین، با وجود این که دولت موظف به‌تعیین و اعلام نرخ خرید تضمینی ۲۵ کالای اساسی پیش از آغاز فصل کشت و قبل از مهر ماه است؛ اما حدود دو هفته از مهر می‌گذرد و خبری از اعلام نرخ خرید تضمینی برخی از کالاهای اساسی نیست و این درحالی است که امنیت غذایی کشور وابسته به‌این ۲۵ محصول کشاورزی است و عدم اطلاع از این نرخ، کشاورز را نسبت به‌آینده محصول خود بیم‌ناک و احتمال کاهش کشت را بیشتر می‌کند.

البته پس از کش‌وقوس‌هایی قیمت تضمینی گندم، ذرت، جو، سویا، آفتابگردان در اواخر شهریور ماه اعلام شده؛ اما هنوز خبری از قیمت خرید تضمینی چای، گلرنگ، عدس، نخود، انواع لوبیا، برنج، پیاز و دیگر محصولات کشاورزی نیست و این اتفاق مؤید این است که گوش شنوایی در میان مسئولان دولتی برای شنیدن دغدغه‌ها و مشکلات معیشتی کشاورزان که اتفاقا یکی از استراتژیک‌ترین بخش‌های اقتصاد مقاومتی کشور است، وجود ندارد.

قانون تاکید دارد که قیمت تضمینی باید تا پایان تیر ماه و قبل از اینکه کشاورز بخواهد کشت جدید را آغاز کند اعلام شود تا زارعین با خیال آسوده‌تری اقدام به‌کشت کنند؛ اما حدود دو هفته از مهر ماه می‌گذرد و خبری از اعلام نرخ‌ها نیست. هر چند که قائم مقام معاونت برنامه ریزی وزارت جهاد کشاورزی چندی پیش اعلام کرده بود که تغییر مجلس و دولت دو دلیل عمده تاخیر امسال در اعلام قیمت تضمینی خرید محصولات اساسی کشاورزی است؛ اما مدتی است که هم دولت و وزرایش بر سر کار آمده‌اند و هم مجلس امور را در دست گرفته و زمان برای اعلام نرخ‌ها وجود داشته؛ اما همچنان شاهد کم‌کاری هستیم.

باتوجه به‌اهمیت این محصولات و نقشی که در معیشت مردم دارند و همچنین ترغیب کشاورزان به‌کشت؛ قانون خرید تضمینی محصولاتی چون گندم، برنج، جو، ذرت، دانه‌های روغنی، پیاز، حبوبات، چای و سیب‌زمینی در دهه ۶۰ به‌تصویب رسید که طبق این قانون چنانچه کشاورز نتوانست محصول خود را با قیمت مناسب در بازار آزاد بفروشد، دولت با نرخ تضمینی، خریدار محصول کشاورز خواهد بود؛ اما هر ساله شاهد این هستیم که نه‌تنها دولت در اعلام نرخ تضمینی محصولات تعلل می‌کند و در بیشتر اوقات نرخ‌ها پس از آغاز کشت اعلام می‌شود که دولت در پرداخت بدهی خود به‌کشاورزان هم بدقول است به‌طور مثال در محصول گندم که خرید آن از پنجم فروردین امسال آغاز شده و تاکنون دولت بیش از ۱۱ میلیون تن گندم از کشاورز خریداری کرده؛ اما هنوز بخش زیادی از مطالبات گندمکاران مانده است.

به‌صورت کلی سالانه ایران نیازمند حدود ۴.۵ تن سیب‌زمینی، ۹۰۰ هزار کیلو تا ۱.۵ میلیون تن حبوبات(که از این میزان حدود ۲۵۰ هزار تن وارد می‌شود)،  ۳ تا ۳.۵ میلیون تن برنج، ۱۳.۵ میلیون تن گندم، ۵.۵ میلیون تن جو(که نیمی از آن در داخل کشت می‌شود)، ۱۰ میلیون تن ذرت دانه‌ای و ۵.۳ میلیون تن کنجاله سویا، چای حدود ۱۰۰ هزار تن است که بخشی از نیاز کشور به‌این محصولات از طریق تولید داخل و بخشی دیگر به‌ویژه در حوزه دانه‌های روغنی از خارج تامین می‌شود.