یکی از موضوعات بسیار مهم در قانون برنامه هفتم توسعه ایران مبتنی بر رشد تجارت گاز و افزایش سهم ایران از تجارت منطقه‌ای گاز است که با تکیه بر قراردادهای جدیدی بین ایران و روسیه و همچنین ایران و ترکمنستان، می‌خواهد به قطب اصلی ترانزیت گاز منطقه تبدیل شود و این رویکرد در قراردادهای اجرایی شده و وجود زیرساخت خط لوله 4 هزار کیلومتری ایران نیز کاملا می‌توان یافت کرد.
اتصال مستقیم گازی ایران به روسیه و هند در مسیر تحقق دیپلماسی فعال گازی ایران و بازطراحی تجارت انرژی ایران و سود حداکثری هر سه کشور از این تعامل راهبردی گازی
مهم‌ترین نقطه تلاقی هدف تبدیل شدن ایران به هاب گازی منطقه و توسعه تعاملات گازی ایران، اتصال مستقیم و بدون واسطه به هند و روسیه است. ایران از طریق شرق و غرب دریای خزر یعنی از کشورهای آذربایجان و ترکمنستان با روسیه ارتباط گازی دارد و با توسعه خط لوله صلح نیز به دنبال اتصال به هند از طریق پاکستان است ولی همه این مسیرها برای تحقق تعاملات گازی گسترده بین ایران، روسیه و هند هیچ ظرفیت مناسبی ندارند و درگیری‌های سیاسی و ژئوپلتیک و اقتصادی قطعا اجازه توسعه این تعامل را نخواهد داد.
بنابراین مهم‌ترین و راهبردی‌ترین اقدام امنیتی، سیاسی، ژئوپلتیکی و اقتصادی ایران در حوزه بازطراحی تجارت انرژی خود، اتصال مستقیم به هند و روسیه از طریق خط لوله و مسیر آبی است تا بتوانیم اولا تضمین تحویل گاز ارزان و رقابتی روسیه به هند را فراهم کنیم و ایران در این مسیر علاوه بر گاز روسیه، مازاد گاز خود را نیز عرضه کند و همچنین با توجه به حجم صادرات گازی ایران به ترکیه، عراق و آذربایجان، خود را به عنوان قدرت بلامنازع منطقه‌ای گاز تعریف کند و به هاب اصلی ترانزیت و فروش گاز تبدیل شود.
در عین حال روسیه نیز به بازار جدید گازی دست پیدا خواهد کرد و بیشتر به ایران وابسته خواهد شد و در طرف دیگر هند نیز به عنوان یک متحد راهبردی روسیه، از مسیر ایران امکان تامین پایدار گاز خود را برای نیاز توسعه صنعتی این کشور فراهم خواهد کرد و هر سه کشور ایران، روسیه و هند از اتصال مستقیم گازی از مسیر دریا منفعت مستقیم خواهند برد که دولت چهاردهم ایران باید تمرکز اصلی خود را در تحقق این مسیر توسعه‌ای و تعاملی قرار دهد.
نظر شما