این استاد اخلاق ضمن تذکر معنای طاعت که عبارت است از خضوع در برابر خداوند و امتثال تمام اوامر و نواهی او، خاطرنشان کرد: نقطه مقابل خضوع و تواضع، تکبر است که مختص خداست و تکبر بندگان در مقابل او به هیچ وجه جایز نیست؛ حتی برای پیامبران؛ زیرا اساس خلقت انسان، اطاعت و بندگی حق است.

ایشان در ادامه به برخی از آیات و روایات در این باره اشاره کرد؛ از جمله عباراتی از خطبه‌های 109 و 193 نهج‌البلاغه که بر بی‌نیازی خداوند از طاعت بندگانش و ایمنی و تأثیرناپذیری او از معصیت آنان دلالت دارد؛ نه اطاعت مطیعان بر حاکمیت الهی می‌افزاید و نه معصیت گنهکاران از عظمت او می‌کاهد؛ بلکه عبادت، نردبان کمال آدمی است برای وصول به مقامات عالیه الهیه‌ای که خدای تعالی انسان را برای آن خلق کرده است. طبق آیات 71 سوره احزاب و 17 سوره فتح، ثمره اطاعت از خداوند و فرستاده او نائل شدن به رستگاری بسیار بزرگ و ورود به بهشت‌های الهی است، در حالی ‌که روی‌گردانی از آن، نتیجه‌ای جز عذاب دردناک در پی نخواهد داشت. به همین خاطر است که پیامبر گرامی اسلام(ص) امر فرمود: «اجعلوا طاعة الله شعارا»؛ یعنی در تمام اعمال خود، قصد طاعت و بندگی خدا کنید.

وی با تأکید بر فرار نکردن از دعوت خداوند و پرهیز از اجابت دعوت شیطان و دنیا که شقاوت را به دنبال خواهند داشت، افزود: ما هنوز عظمت و حقیقت خدا را نفهمیده و نشناخته‌ایم، اما جلوه‌های عظمت و نور وجود او همه عالم را فرا گرفته است؛ چنان‌که امیر مؤمنان علی(ع) در بیان الطاف همگانی خداوند که حتی شامل کفار و فساق هم می‌شود، می‌فرماید: «لَمْ تَخْلُ مِنْ لُطْفِهِ مَطْرَفَ عَیْنٍ فِی نِعْمَةٍ یُحْدِثُهَا لَکَ أَوْ سَیِّئَةٍ یَسْتُرُهَا عَلَیْکَ أَوْ بَلِیَّةٍ یَصْرِفُهَا عَنْکَ؛ فَمَا ظَنُّکَ بِهِ لَوْ أَطَعْتَهُ؟! در نعمتی که برای تو پیش می‌آورَد، یا گناهی که از تو می‌پوشانَد، یا بلایی که از تو برمی‌گرداند، لحظه‌ای از لطف او دور نبوده‌ای؛ پس اگر فرمانش را بَری چه خواهد کرد؟!» (نهج‌البلاغه، خطبه 223).