«نارساخوانی» یا «دیسلکسیا» نوعی اختلال یادگیری خاص است که معمولا دشواری‌هایی در خواندن برای کودکان ایجاد می‌کند، به طوریکه از یک سو کودکان در شناسایی صداهای گفتاری و از سوی دیگر در یادگیری چگونگی ارتباط صداهای گفتاری به حروف (کدگذاری) با مشکل مواجه شده و همین موضوع مهارت‌های تحصیلی کودکان نارساخوان را نیز تحت تاثیر منفی قرار می دهد.
پریسا خسروتاش، درمانگر اختلالات یادگیری که چندی پیش درباره این اختلال اعلام کرده بود که اختلال مذکور موجب افت چشمگیری در عملکرد تحصیلی و فعالیت‌های روزمره زندگی کودکان می‌شود، در این راستا علائم نارساخوانی را تشریح و به ارائه راهکارهایی در این زمینه پرداخته بود.
این درمانگر اختلالات یادگیری به تازگی نیز با استناد به تازه ترین پژوهش‌های موجود در این زمینه، با اشاره به تشخیص نشانه‌های نارساخوانی یا دیسلکسیا در سنین مختلف، می‌گوید: مدارس می‌توانند آموزش‌های اضافی و حمایت‌های لازم را برای بهبود مشکل کودک نارساخوان ارائه دهند. همچنین درمان‌های خانگی مدونی وجود دارند که بر پایه اصول علمی حوزه شناخت تدوین و دسته‌بندی شده و والدین می‌توانند با آگاهی از این روش‌ها، در منزل به کودک خود کمک کنند. با این وجود اما، همیشه نخستین گام، شناخت نشانه‌ها و تشخیص صحیح هر اختلال است.
وی ادامه داد: برای مراجعه به درمانگر یا کمک گرفتن از معلم در مدرسه یا انجام تمرین های اضافه در منزل، ابتدا لازم است نشانه‌های این اختلال را در دوره‌های متفاوت سنی بشناسیم تا با این شناخت اولیه، فرایند درمان و پیشگیری از گسترش نشانه‌های اختلال را با دقت و صحت بیشتری سپری کنیم.
خسروتاش در همین راستا به تعدادی از نشانه‌های اختلال نارساخوانی در دوره پیش از دبستان، سنین مدرسه، نوجوانی و بزرگسالی اشاره کرد و افزود: تاخیر در صحبت کردن، فرایند کند یادگیری کلمات جدید، مشکل در به خاطر سپردن نام اعداد، حروف و رنگ‌ها، سختی و کندی در یادگیری شعرهای کودکانه و دارای قافیه، گیج و سردرگم شدن در یادگیری و تکرار کلمات شبیه به هم و مشکل در شکل‌دهی صحیح به کلمات از نشانه‌های نارساخوانی یا دیسلکسیا در سنین پیش از مدرسه است.
این درمانگر اختلالات یادگیری در ادامه به نشانه‌های دیسلکسیا یا نارساخوانی در سنین مدرسه اشاره کرد و یادآور شد: پس از ورود کودک به مدرسه، ممکن است علائم نارساخوانی بیشتر نمود پیدا کند و به شکل‌هایی مانند مشکلات در درک و پردازش آنچه که کودک می‌شنود، توانایی خواندن با سطحی که پایین‌تر از سن تقویمی کودک است، مشکل در به خاطر سپردن توالی چیزها، ناتوانی در تلفظ یک کلمه ناآشنا و جدید، مشکل در تشخیص تفاوت‌ها و شباهت‌های دو کلمه، مهارت املانویسی که تا حدی ضعیف است، اجتناب و تمایل نداشتن به فعالیت‌هایی که در برگیرنده خواندن هستند و اختصاص زمان غیر معمول و طولانی در هنگام فعالیت‌هایی که خواندن و نوشتن را به همراه دارند، نمایان شود.
وی درمورد نشانه‌های نارساخوانی یا دیسلکسیا در نوجوانان و بزرگسالان خاطرنشان کرد: هرچند نشانه‌هایی که حاکی از نارساخوانی در نوجوانان و بزرگسالان هستند تا حدی شبیه نشانه‌های کودکان است، اما تفاوت‌هایی نیز در این زمینه مشاهده می‌شود. این نشانه‌ها می توانند به شکل علائمی مانند دشواری در خواندن، به خصوص خواندن با صدای بلند، خواندن و نوشتنی که بسیار کند و پر زحمت اتفاق می‌افتد، دشواری در خلاصه‌سازی یک داستان یا یک متن، مشکل در یادگیری یک زبان خارجی، مشکل در حل مسائل کلامی ریاضی، درک نکردن آنچه می‌خوانند، احساس خستگی و بی‌حوصلگی پس از خواندن، توانمندی ضعیف دیکته و املاءنویسی، فراموشی سریع اسم مکان‌ها و نام افراد و اجتناب و علاقه نداشتن به فعالیت‌هایی که شامل خواندن هستند، ظاهر شوند.
خسروتاش افزود: برخی نشانه‌های نارساخوانی که در بزرگسالان نمود پیدا می‌کنند، به خواندن مرتبط است، اما تعدادی از این نشانه‌ها مرتبط با چالش‌های خواندن هستند. این نشانه‌های اخیر می‌توانند شامل هیجانات و رفتارها هم باشند. به عنوان مثال ممکن است زمانی که از یک فرد نارساخوان بزرگسال خواسته می‌شود با صدای بلند در یک جمع بخواند دچار اضطراب شود. این حالت اضطرابی ممکن است حتی زمانی که توانایی خواندن سریع و بدون اشتباه هم در فرد وجود دارد، رخ دهد؛ این موضوع می‌تواند به ضعف در اعتماد به نفس فرد مرتبط باشد که این ضعف هم در اثر اختلال نارساخوانی به مرور بیشتر شده باشد.
نظر شما