«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی فِیهِ الذِّهْنَ وَ التَّنْبِیهَ وَ بَاعِدْنِی فِیهِ مِنَ السَّفَاهَةِ وَ التَّمْوِیهِ وَ اجْعَلْ لِی نَصِیبا مِنْ کُلِّ خَیْرٍ تُنْزِلُ فِیهِ بِجُودِکَ یَا اَجْوَدَ الْاَجْوَدِینَ».

خدایا در این ماه به من تیزهوشی و بیداری عنایت فرما، و از بی‌خردی و اشتباه دورم ساز، و از هر خیری که در این ماه نازل می‌کنی، برایم بهره‌ای قرار ده، و به حق جودت‌ای جودمندترین جودمندان.

شرح و تفسیر:

در این دعای شریف، ابتدا از خداوند درخواست می‌شود که در این ماه مبارک، به انسان «الذهن» (تیزهوشی) و «التنبیه» (بیداری) عطا فرماید. «ذهن» به معنای عقل و آگاهی است که انسان را از جهل و غفلت رهایی می‌بخشد؛ ذهن روشن و آگاه به‌عنوان دریچه‌ای برای درک حقیقت الهی تلقی می‌شود. «تنبیه» نیز به معنای بیداری از خواب غفلت است؛ بیداری‌ای که انسان را از سطح آگاهی‌های سطحی به عمق معرفت الهی سوق می‌دهد. در این ماه، انسان با شست‌وشوی باطن و خلوص نیت، می‌تواند به درجه‌ای از آگاهی دست یابد که درک واقعی از حقیقت و حکمت‌های آسمانی پیدا کند.

پس از این، از خداوند درخواست می‌شود که از «سفاهت» (بی‌خردی) و «تمویه» (اشتباه) دور شود. سفاهت در اینجا به معنای حماقت و ضلالت است که انسان را از مسیر حقیقت منحرف می‌کند، و تمویه یعنی تلبیس حقیقت و دروغ‌گویی، که دل را از نور آگاهی می‌پوشاند. بنابراین، این دعا از خدا می‌خواهد که انسان در این ماه از هرگونه فریب و خودفریبی دور باشد و با بصیرت و درک درست به سوی خداوند حرکت کند.

در پایان، از خداوند خواسته می‌شود که از هر خیری که در این ماه نازل می‌شود، نصیب و سهمی به انسان دهد: «نصیباً من کل خیر»، چرا که در ماه رمضان، درهای رحمت الهی به روی بندگان باز است. این دعا دعوت به دریافت فیض و بهره‌مندی از رحمت لایزال خداوند است، تا با جود و کرم الهی، انسان بتواند در مسیر رشد معنوی و کمال قرار گیرد.