«اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِی فِیهِ نَصِیبا مِنْ رَحْمَتِکَ الْوَاسِعَةِ وَ اهْدِنِی فِیهِ لِبَرَاهِینِکَ السَّاطِعَةِ وَ خُذْ بِنَاصِیَتِی اِلَی مَرْضَاتِکَ الْجَامِعَةِ بِمَحَبَّتِکَ یَا اَمَلَ الْمُشْتَاقِینَ».

خدایا برای من در این ماه بهره‌ای از رحمت گسترده‌ات قرار ده، و به جانب دلایل درخشانت راهنمایی کن، و به سوی خشنودی فراگیرت متوجه کن، به مهرت‌ ای آرزوی مشتاقان.

شرح و تفسیر:

در دعای نهم ماه مبارک رمضان، درخواست‌های عمیقی مطرح می‌شود که هر یک با توجه به حقیقت معنوی انسان و هدف‌های سلوکی وی طراحی شده است. در ابتدا، از خداوند خواسته می‌شود که «نصیبی از رحمت واسع» خود را در این ماه به انسان ارزانی دارد: «اجْعَلْ لِی فِیهِ نَصِیبا مِنْ رَحْمَتِکَ الْوَاسِعَةِ». رحمت الهی همان تجلی لطف و مهربانی بی‌پایان خداوند است که به هر موجودی به اندازه توان و ظرفیت خود می‌رسد. این رحمت، نه تنها شامل بخشش گناهان است، بلکه شامل هدایت و حضور الهی در دل‌ها نیز می‌شود. سپس از خداوند خواسته می‌شود که انسان را به «براهین ساطعه» هدایت کند: «و اهْدِنِی فِیهِ لِبَرَاهِینِکَ السَّاطِعَةِ». براهین ساطعه در اینجا به‌عنوان دلایل روشن و یقینی که به سوی حقیقت الهی هدایت می‌کنند، در نظر گرفته می‌شود. این براهین نه تنها از طریق عقل و استدلال بلکه از طریق شهود و درک باطنی از حقیقت وجود به دست می‌آیند.

در ادامه، دعا به درخواست هدایت به «مرضات جامع» خداوند و نیل به محبت الهی اشاره دارد: «و خُذْ بِنَاصِیَتِی اِلَی مَرْضَاتِکَ الْجَامِعَةِ بِمَحَبَّتِکَ». این «مرضاة جامع» به معنای رسیدن به رضایت کامل الهی است که در آن هیچ گونه شائبه‌ای از انحراف وجود ندارد و همه‌ی وجود در کمال تسلیم در برابر اراده‌ی خداوند قرار می‌گیرد. در نهایت، با ذکر «یا اَمَلَ المُشْتَاقِینَ» به خداوند از باب امید و مشتاقی به حقیقت الهی اشاره می‌شود. این عبارت نشان می‌دهد که انسان در این ماه، به‌ویژه در مواجهه با روزه و عبادات، باید از شوق و اشتیاق به رسیدن به محبت و قرب الهی بهره‌مند شود.