این آیه، از کسانی یاد می‌کند که هم حسنه دنیا را از خداوند متعال درخواست می کنند و هم حسنه آخرت را. اما حسنه به چه معنا می باشد؟ «حَسنه» یعنی خوب و خوبی مطلق.
در روایت‌ها برای حسنه دنیوی و حسنه اخروی مصادیقی بیان شده است. امام صادق (ع) فرموده‌اند: إنَّهَا السَّعَةُ فِی الرِّزْقِ وَ الْمَعاشِ وَ حُسْنُ الْخُلْقِ فِی الدُّنْیا، وَ رِضْوانُ اللهِ وَ الْجَنَّةُ فِی الآخِرَة؛ حسنه در دنیا، عبارت است از وسعت در رزق و زندگی و اخلاق نیکو و حسنه آخرت، عبارت است از رضوان الهی و بهشت.

در روایت دیگری، حسنه، علم و عبادت در دنیا و بهشت در آخرت به شمار آمده و در جایی دیگر، ثروت در دنیا و بهشت در آخرت گفته شده است. در این باره پیامبر خدا می فرمایند: مَنْ اوتی قَلْباً شاکِراً وَ لِساناً ذاکِراً وَ زَوْجَةً مُؤْمِنَةً تُعِینُهُ عَلی امْرِ دُنْیاهُ وَ اخراهُ فَقَدْ اوتی فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الآخِرَةِ حَسَنَةً وَ وُقِی عَذابَ النّارِ؛ به هر کس قلب شاکر و زبان ذاکر و همسر با ایمان داده شود که او را در امر دنیا و آخرتش یاری کند، به یقین حسنه دنیا و حسنه آخرت به او داده شده و از عذاب دوزخ نگه داشته شده است.
پس، باید همّت بلند داشت و خوبی‌های دنیا و آخرت را از او خواست، که او کریم و خزانه کرمش پایان‌ناپذیر است.

منابع:

1-سوره بقره: آیه 201.

2-طبرسی، مجمع البیان، ج 1، 298-297.

*جواد محدثی، دعاهای قرآنی: 20-19.