فارغ از تمام ضعفها و قوتهای این دوره از بازیها، باید اذعان کرد که حضور برخی از تیمهای خارجی صاحب سبک در این تورنمنت فرصت بسیار مناسبی برای یادگیری به وجود آورده بود. اینکه نوجوانان هندبالیست ایرانی، در مواجهه با آنها تیم بودن را بیاموزند. ارزش کار تیمی را به خوبی میشد در عملکرد تیمهای خارجی حاضر در این تورنمنت دید. به خصوص دو تیم لهستان و کره جنوبی این ویژگی را به خوبی ارایه میکردند. آنها که با ورزشهای تیمی سر و کار دارند میدانند که نظم، مهمترین عامل در کار تیمی است. فاکتوری که هر چه بهتر اجرا شدنش، کار تیمی صحیحتر و مؤثر تری را به همراه دارد و نکته بارز در کار تیمی این دو تیم، رعایت نظم در تمام رفتارهای تیمیشان بود.
اجازه بدهید کمی دقیقتر این نکتهها را بررسی کنیم. از بعد فنی اگر بخواهیم به رعایت این نظم تیمی نگاه کنیم، نکته بارز حفظ نظم تاکتیکی در تمام لحظات مسابقه بود. فارغ از بازی مقابل تیمهای ضعیفتر که فشار چندانی به این دو تیم وارد نمیکرد، در بازیهای دشوار مرحله حذفی ودر شرایطی که بازی پایاپای پیش میرفت نیز، این دو تیم نظم تاکتیکی خود را حفظ کرده و بدون هیجان کاذب یا پرخاشگریهای ناشی از فشار بازی، برنامه تاکتیکی خود را اجرا میکردند.
آرامشی که البته از نیمکت این تیمها به زمین منتقل میشد و بیشک حاصل تمرین مداوم و انجام بازیهای متعدد است. اما بیتردید برای وجود نظمی اینچنین، دلیل دیگری هم میتوان یافت. دلیلی خارج از مباحث فنی حضور بازیکنان دو تیم لهستان و کره جنوبی در سالن برگزاری مسابقه نیز، از نظمی خاص پیروی میکرد.
آنها خیلی منظم به سمت نیمکتهای خود آمده، ساکهای ورزشی خود را به شکلی منظم پشت نیمکتها میچیدند و شروع به گرم کردن میکردند. پیش از بازی نیز، در شکلی منظم به صحبتهای کادر فنی گوشداده و پس از پایان بازی نیز با همین شکل، به صحبتهای پایانی مربی گوش داده و پس از ادای احترام، زمین مسابقه را تر ک میکردند.
نکته بارزتر اما این بود که حتی بطری آب مصرفشده را نیز خود بازیکنان از اطراف نیمکت جمع کرده و هیچ زبالهای به جا نمیگذاشتند. این نکات شاید در ظاهر معمولی و حتی بی اهمیت به نظر بیاید، اما باید بپذیریم که نظم جاری در روال تاکتیکی این تیمها حاصل رعایت همین نکات ریز است. رعایت نظم حتی در جزئیترین رفتار تیمی خارج از زمینبازی، از آنها تیم هایی ساخته است که میتوانند در زمینبازی با تمرکز بالا تاکتیک موردنظر خود را پیاده کنند. این نکته ظریفی است که کاش نوجوانان ما دیده باشند و آموخته باشند.
نظر شما