به گزارش قدس آنلاین، در این باره محدث قمى‏  نقل كرده است: در یكى از كتب اخلاقى، جریانى به این عبارت دیدم، عصار بن مصطلق گفت: در سفرى وارد مدینه شدم. حسین بن على (ع) را دیدم، از سیماى خوش و قیافه جذاب او، خوشم آمد و آن كینه ‏اى كه سینه ‏ام، از پدر او پنهان داشت، حسد مرا بر انگیخت [به قصد توهین و آزار، نزدیك او رفتم و] گفتم: تو فرزند ابوترابى؟ فرمود: آرى. پس در ناسزا گویى او و پدرش، تا توانستم سخن گفتم و همین كه خسته شدم و باز ماندم، همچون دلسوزى مهربان، به من نگاهى كرد، سپس این آیات را تلاوت فرمود: اى رسول ما؛ طریقه عفو و بخشش، پیش گیر و به نیكوكارى، امر كن و چنانچه نپذیرند، از مردم نادان روى بگردان و چنانچه بخواهد، از طرف شیطان در تو، وسوسه و جنبشى پدید آید، به خدا پناه بر كه او به حقیقت، شنوا و دانا است. چون پرهیزكاران را از شیطان، وسوسه و خیالى به دل فرا رسد، هماندم خدا را به یاد آرند و همان لحظه، بصیرت و بینایى پیدا كنند.

 سپس فرمود: بر خود آسان گیر؛ از خداى سبحان براى خودم و تو، طلب آمرزش مي كنم. اگر از ما كمك بخواهى، كمك مي ‏كنیم و اگر از ما بخششى بطلبى، بر تو بخشش مى ‏آوریم و اگر از ما هدایت جویى، راهنماییت مى‏كنیم. عصام گفت: بخاطر آن بدرفتاریم، آثار پشیمانى مرا فرا گرفت. پس رفتار یوسف، با برادران پشیمان خود را یاد آورده، این آیه شریفه را تلاوت فرمود: اكنون، هیچ خجل و متأثر نباشید كه من، عفو كردم و خدا هم گناه شما ببخشد و او، مهربانترین مهربانان است.

بعد حضرت سؤال فرمود: آیا اهل شامى؟ عرض كردم: آرى. فرمود: (این رفتار تو) عادتى است كه از قبیله اخزم، سراغ دارم. خدا ما و شما را نگه دارد. اكنون بي ‏هیچ بیم و هراسى، حوائج و پیشامدهایت را نزد ما بیاور. ان شاءاللَّه مرا در بهترین گمان خود، خواهى یافت. عصام گفت: از این رفتار بزرگوارانه، آنچنان شرمنده شدم كه زمین با همه گستردگیش، بر من تنگ آمد و دوست داشتم مرا در خود فرو مي ‏برد. سپس آهسته و پنهانى، از نزد او دور شدم، در حالى كه بر روى زمین، هیچ كس برایم محبوب‏تر از او و پدرش نبود.

منابع:

۱-سوره اعرأف: آیه ۱۹۹.

۲-سوره یوسف: آیه ۹۲.

۳-نسوی، نفثة المصدور: ۶۱۴.