تازه به این ماجرا باید حلوایی با گلاب و زعفران مدهوش کننده را هم اضافه کنم که مادر دارد پای گاز زحمتش را می کشد. خودتان پیش بینی کنید چه روز معطر اعلایی با این اوصاف برای آدم رقم می خورد...

ساعتی بعد کیک ها که کاملا سرد می شوند باهم سفلون پیچ شان می کنیم و می رویم سراغ حلوای طلایی. تا آنها را توی سینی پهن کرده ، به کمک دارچین و خلال بادام از پسِ تزئین شان بربیاییم.

روایت دوم : همه بانوان این خانه را نمی دانم، اما "ماه بانویی" که من خیلی خیلی دوستش دارم و عادت کرده ام به دیدارش، خیلی کیک و چای دوست دارد.

اصلا به عشق اوست که پنج شنبه ها بدوبدو کارهایمان را می کنیم که بیاییم به این سرای بزرگ در حاشیه جنگل.

نمی پذیرد مادربزرگ صدایش کنم. می گوید جوان تر از این حرف هاست. اما قبول کرده دوستم باشد و به ماه بانو بودن رضایت داده. همیشه می خندد که تو خیلی شبیه شوهر خدابیامرزم ، همدمی بلدی.

مادرم هم اینجا کلی مادر پیدا کرده که برای ملاقات و رسیدگی به آنها دلش لک می زند. اینجا سرای سالمندان است و ما با آدم هایی که بیشترشان آلزایمر و حواس پرتی دارند از خاطرات و اسامی واقعی و غیرواقعی گپ می زنیم و می خندیم و گریه می کنیم و حظ می بریم.