از منظر دیپلماسی عمومی هر گونه اقدام علیه یک دولت برآمده از آرا مردم با هر دیدگاه ها و منشی محکوم است و حال اگر این اقدام رویکردی نظامی تر داشته باشد،محکوم به شکست است.
کودتای نافرجام یا به قول بینالی ییلدریم نخست وزیر ترکیه ،طغیان یا انحراف در بین تعدادی از ارتشیان ترکیه ،رویایی نظامی گری ارتش لاییک با مردم در کف خیابان ها بود.
اگر چه کودتاگران از همان لحظه نخست به فکر تسخیر رادیو و تلویزیون
ملی در ترکیه بودند و از این رو در نخستین اقدام به تانکها خود را به پل های تنگه بسفر را بستند و توئیتر و فیسبوک را نیز مسدود کردند،اما رسانه های بخش خصوصی بلافاصله هدایت افکار عمومی را در دست گرفتند و اجازه ندادند ،نظامیان کودتاگر ترکیه علیه دمکراسی اقدام کنند.
کودتاگران برای پیشبرد اهداف خود،نخست به دنبال قطع شبکه های اجتماعی و سپس تسخیر رادیو و تلویزیون بودند تا بتوانند از این طریق پیام کودتا را به همه ترکیه برسانند. 
اما در آن طرف این مساله پیچیده ،رسانه های موافق و مخالف حزب عدالت و توسعه و شخص رجب طیب اردوغان ،به مخالفت سرسخت با کودتا پرداختند و به انعکاس دیدگاه های رجب طیب اردوغان که از مردم می خواست در برابر کودتا به میدان ها و خیابان ها بیایند،پرداختند.
شبکه های اجتماعی نیز از سوی مردم فعال شد و بسیاری هواداران رئیس جمهوری ترکیه با بهره گیری فعالیت دوباره شبکه های اجتماعی خواستار مقابله با کودتاگران شدند.
حالا بحران ترکیه نشان داد که مردم در همه حال خواهان حمایت از دمکراسی و برقراری امنیت و آرامش هستند.
از این رو، دولت اردوغان ، امنیت و استقرار ترکیه پس از کودتا را مدیون مردم می داند مردمی که رسانه ها آنها را در برابر کودتاگران متحد کرد.
حالا پس از این کودتای نافرجام وقت آن رسیده است که ترکیه نسبت به مطبوعات و رسانه ها موضع گیری نرم تری داشته باشد
رسانه هایی که خواستار آن هستند که ارتش دیگر به خاک سوریه تجاوز نکند و دولت به ارتش اجازه ندهد بر روی مردم بی گناه کرد که برای فرار دست جنایت های داعشی ها به مرزهای ترکیه آمده اند، آتش نگشاید.