فضاپیماهای دیگری نیز مطالعه سیاره های «پلوتو»، «زحل» و حتی سیاره کوتوله «سرس» را که از داخلی ترین سیاره های منظومه شمسی است، به عهده دارند.

به گفته دانشمندان اطلاعات گردآوری شده توسط این فضاپیماها، به طور کامل درحال تغییر دیدگاه آن ها درمورد ترکیب منظومه شمسی هستند. هم اکنون دانشمندان مطمئن هستند که سیاره پلوتو دارای یک اقیانوس است. «نوا هاموند» دانشجوی کارشناسی ارشد در بخش زمین و علوم محیطی و ستاره شناسی «دانشگاه براون» آمریکا در این باره گفت: «این واقعاً فوق العاده است. سال گذشته کاوشگر «نیوهورایزنز» به نزدیک ترین فاصله خود به سیاره پلوتو رسید و تصاویری از شکاف ها و دره های طولانی در سطح این سیاره به زمین ارسال کرد. دانشمندان این شکاف ها و دره ها را نشانه های ساخت شناسی اقیانوسی دانستند که به آرامی درحال یخ زدن است. بر این اساس، کاری که ما انجام دادیم این بود که به برخی از محاسباتی که مدل های تکاملی ویژه هوای سرد نامیده می شدند، بپردازیم. اساساً ما پس از کشف سیاره پلوتو، به زودی مطالعه آن را آغازکرده و پی بردیم که این سیاره با سرعت زیادی درحال از دست دادن  گرمای خود در طول دوران های زمین شناختی است.» هاموند در ادامه گفت: «ما همچنین به این نتیجه رسیدیم که اگر آثار ساخت شناسی که تصاویر آن ها توسط کاوشگر نیوهورایزنز ارسال شدند، هنوز هم بر سطح این سیاره وجودداشته باشند، این احتمال وجود خواهد داشت که پلوتو درحال حاضر نیز دارای یک اقیانوس باشد.»

به گفته دانشمندان، پی بردن به وجود احتمالی یک اقیانوس بر سطح سیاره پلوتو، بر نحوه تفکری که تاکنون در زمینه اخترزیست شناسی و نیز درباره منظومه شمسی وجودداشته است، تاثیرات ضمنی عمیقی خواهد داشت. «امی بار لینار» دانشمندان ارشد موسسه علوم ستاره شناسی «تاکسون» در این باره می گوید: «یکی از چیزهایی که واقعاً درمورد این نتایج،  شگفت انگیز است، این است که به نظر می رسد سیاره پلوتو مثل بسیاری دیگر از اجرام یخی موجود در منظومه شمسی دارای یک اقیانوس است. این چیزی است که ما قطعاً انتظار آن را نداشتیم.» لینار افزود:«ما انتظار نداشتیم  اقیانوس ها را در هیچیک از این اجرام یخی بیابیم، اما اکنون به نظر می رسد وجود این اقیانوس ها یک ویژگی مشترک همه این اجرام یخی است. چیزی که برای من واقعاً جالب است این احتمال است که شاید دیگر اجرام موجود در «کمربند کویپر» نیز دارای اقیانوس باشند. به نظرمی رسد وجود اقیانوس ها ویژگی معمولی در خارج از منظومه شمسی است و این واقعا شگفت انگیز است.»

دانشمندان همچنین امیدوار هستند اطلاعات بیشتری درمورد سیاره مشتری، بزرگ ترین سیاره گازی منظومه شمسی، به دست بیاورند. ناسا درحال استفاده از مدارپیمای جونو برای مطالعه میدان مغناطیسی قوی و شفق قطبی یا آرورای این سیاره است و بر مطالعه روی الگوی بادها در این سیاره گازی بزرگ تمرکز دارد. اطلاعات گرد آوری شده درمورد سیاره گازی مشتری به دانشمندان کمک خواهد کرد به این موضوع پی ببرند که آیا در اعماق این سیاره  و در  زیر گازهای طوفانی آن یک هسته جامد وجوددارد یا خیر.

دانشمندان دیگری از ناسا در حال تقویت دانسته های خود درمورد سیاره سرس، یک سیاره کوتوله در داخل منظومه شمسی هستند. فضاپیمای«داون» که درحال ارسال اطلاعات در مورد این سیاره به زمین است، سال گذشته به این سیاره رسید. «کارول دیموند» معاون یک محقق ارشد در ماموریت فضاپیمای داون در این باره می گوید: «سرس درواقع بیش از یک سیارک است. درحالی که سرس یک سیاره کوتوله درنظر گرفته می شود، اما واقعیت این است که این سیارک یک سیاره ابتدایی باقی مانده از نخستین دوره شکل گیری منظومه شمسی است. به این معنی که وقتی سیارک ها یا ریزاخترها درحال ظهور برای تشکیل سیاره های اولیه بوده اند، این سیاره های اولیه، سیاره هایی را که ما امروز می شناسیم تشکیل داده اند.» به گفت دیموند «در منظومه شمسی، اشیای بسیار بسیار زیادی وجوددارند که احتمالاً شبیه سیاره سرس هستند. اما سرس تنها شیئی در داخل منظومه شمسی است که یک سیاره اولیه بزرگ است و ما آن را می شناسیم. بنابراین با رفتن به سیاره سرس و مطالعه آن ما اکنون قادر هستیم در زمان به عقب برگردیم و روندی را که در طول زمان تشکیل سیاره اتفاق افتاده است درک کنیم. درواقع سرس نیز نظیر سایر نقاطی که ناسا درحال مطالعه آن هاست، همچنان دانشمندان را شگفت زده می کند.»

منبع: pri.org