نه ما و نه سیاستمداران و ورزشکاران و هنرمندان و... نمی‌دانند که این چهره‌ها بدون رسانه هیچ صدایی ندارند و بی‌صدایی در این روزگار یعنی موجودیت‌نداشتن. ما از کنار این اصل راحت می‌گذریم و با لبخند، توهین‌ها و ضرب‌وشتم‌ها را تحمل می‌کنیم.
چندی پیش کارگردانی توهین زشتی به روزنامه‌نگاران کرده بود. مطمئنم خیلی‌ها حتی امروز به‌خاطر ندارند آن توهین چه بود! بعد از آن توهین، دو، سه فیلم از آن کارگردان اکران شد و همه مطبوعات هم با آغوش باز به سمت او رفتند، با او مصاحبه کردند و صفحه‌ها تعریف و تمجید و نقد بر کارهایش نوشتند. این همان بزنگاهی بود که باید خودمان را نشان می‌دادیم و ندادیم.
حتی مطمئنم چندی دیگر هم «نادر قاضی‌پور»، نماینده مجلس که به تازگی خبرنگار ایران را مورد ضرب‌وشتم قرار داد و هم آن خبرنگار کتک‌خورده، همه‌چیز را فراموش می‌کنند.
وقتی همه‌چیز این‌قدر راحت است، چه انتظاری از این نماینده مجلس دارید که عذرخواهی کند؟! او دوباره با رسانه‌ها مصاحبه می‌کند و می‌گوید: «شوخی کرده‌ام!»‌.
توصیه می‌کنم امروز یک آزمایش ساده انجام دهید؛ امروز موقع برگشت از کار، وسط خیابان با یک راننده تاکسی جروبحثی صوری راه بیندازید و ببینید نتیجه چیست؟ من تردید ندارم که چندین راننده تاکسی دیگر در این بحث دخالت می‌کنند و نمی‌گذارند هم‌صنفشان تنها بماند. این حس بین ما روزنامه‌نگاران نیست یا کمرنگ است. دلیلش هم ساده است؛ ما تشکلی نداریم که در چنین موقعیت‌هایی از ما بخواهد یا به ما توصیه کند که توهین‌کننده را مجازات خبری کنیم.
متأسفم که ما این حس صنفی را نداریم. اما تا آن عمل جمعی شکل نگیرد، نباید انتظار داشته باشیم که آن نماینده عذرخواهی کند. مگر ما چه کرده‌ایم که او فکر کند ماجرا جدی است؟ همین حالا هم رسانه‌های زیادی هستند که با این نماینده مصاحبه می‌کنند و او هم در مصاحبه با آنها همه‌چیز را یک شوخی ساده معرفی می‌کند.