به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم ، شانگهای چین نیز در این ایام میزبان عزاداران حسینی است. در آن کلان‌شهر عظیم و شرجی، چشم مشتاقان حسین به غمی نمناک است که دریایش در بیابان فدا شد. عزای او بهانه نمی‌خواهد، مکان نمی‌طلبد، دل می‌خواهد که هست. دلی که حسین را می‌طلبد. دریایی که بیابان کربلا قدرش ندانست تا سیراب شود. حال این آدمها هستند که هر مکانی را به دریایی حسینی تبدیل می‌کنند. گاه این دریا میلیونی است و گاه ده‌ها نفری؛ اما مهم آن است که این دریا در حال اقیانوس شدن است.

شیعیان مقیم شانگهای نیز از این اقیانوس جهانی غافل نمانده، کشتی خود را به آب انداخته تا از این بحر مملو از نیکی، صید کنند برکتی. شبها را با نمازی به مغرب و عشا می‌آغازانند. برای این شروع مقدمه‌ای نیز دارند. پیامی برای همه ارسال می‌کنند با این مضمون «Dear Respectable Momineen- Salam Alykum.  “Assassination of Hussain (A.S) will kindle  such a warmth in the hearts of the believers that shall never cease to burn till the Day of Resurrection (Saying of Imam e Masoom).»

طعم این گرمی قلبها با زیارت عاشورا گرم‌تر می‌شود. روحانی مقیم شانگهای پشت منبری می‌رود ساده، بی‌تکلف. مکان جایی است در این جهان چند میلیارد نفری. چند نفر گرد یک کلام: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا خِیَرَةَ اللَّهِ و َابْنَ خِیَرَتِهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ و َابْنَ سَیِّدِ الْوَصِیّینَ»

عزای حسین بی‌نوحه و سینه همچون آش بی‌نمکی است که تا روزها از گلویت پای نمی‌رود. شور مجلس به عزا و نواست. مداح هیئت محبین الائمه شانگهای، کنار تمامی آنانی که حضورش را مغتنم شمرده، نوایش را به گوش جان سپرده و دستها را با طنینش فرا می‌برند تا با حزینش بر سینه‌هایشان فرود آورند.

جمعیت اگرچه اندکی است؛ ولی قلت شیعیان دلیل نمی‌شود بر فقدان کثرت محبتها. در پیامشان آمده «For the sake of Karbala support and help». به خاطر پشتیبانی و کمک به کربلا. اینجا هم بوی مقاومت می‌آید. مکان کشوری است که تبلیغ و اشاعه دین و مذهب ممنوع است و اینان بی‌ترس و واهمه نام مقاوم‌ترین مردمان تاریخ را بر زبان می‌آورند تا بگویند دو صد گفته چون نیم کردار نیست.

حزنشان نه تاریکی می‌خواهد و نه بی‌نوری. جماعت می‌دانند چه می‌شنوند و چه می‌طلبند.

گاه به مدح مداح و گاه به حزن محزون. گاه سخن از مصیبت است و آنچه بر کاروان کربلاییان گذشت و گاه سخن از عقوبت است و آنچه بر شامیان نازل شد.

و حال که جان سوخته است از آن حزن حزین، التیامش بودن در کنار هم است و سفره مصداق دورهم‌ بودن. اینجا هم سفر نذر و نیاز گشوده است. خوان نعمتی که به وحدت جمع شکل می‌گیرد. سفره عزاداران شانگهای ترکیبی از نذورات روزانه عزاداران است. همه نوش جان می‌کنند فدیه میهمانان مجلس را.

قرآن، بدون آن که نمی‌شود. 72 سر از دم تیغ گذشت تا 72 قرن حفظش کنند بر دل و بر خامه کاتب. قرائت قرآن بخشی از مجلس عزاداران شانگهای است.