به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم ، می‎توان گفت ماجرای عاشورا چشمه ارزشهایی است که از آن معارف ناب الهی و بهترین تربیتهای جاری شده بر بشریت از ابتدای خلقت تاکنون می‎جوشد و تا آینده نیز ادامه دارد، بنابراین بهترین الگویی است که می‎توان در آن انسانهای تراز قرآن را یافت.

زینب(س) فرزند پاک و مطهر خاندان عترت(ع) از جمله افرادی هستند که حضور 6 معصوم(ع) و 6 معلم عالم و آدم را درک کردند و در کلاس درس این بزرگواران درسهای فراوانی را دریافت کردند. ایشان آموخت که باید تمام وجود خود و زندگی خود را وقف امام زمان خود کند و مورد تعلیم و تربیت او قرار بگیرد، بنابراین در هر دورانی بیشترین عزم را نسبت به درک و معرفت امام عصر خویش داشت، پس آن هنگام که امام حسین (علیه‌السلام) عزم قیام کردند، او با کسب اجازه از همسرش عبدالله بن جعفر فرزندانش را با خود همراه کرد تا ایشان در مسیر همراهی با امام و معلم خلایق مورد تربیت قرار بگیرند. در واقع حضرت زینب(س) آموخته بود فرزندان خود را طوری تربیت کند که همیشه در رکاب امام عصر خود باشند و در مسیر او جانفشانی کنند.

در واقع زینب(س) نیز به عنوان برترین شیعیانی که بهترین بهره‎ها را از نور امامان معصوم(ع) کسب کرد، با آگاهی از پیشامد ماجرای کربلا طوری فرزندانش را تربیت کرده بود تا به محض اعلام قیام امام معصوم، به یاری او برخیزند و ایشان را نصرت کنند، بنابراین می‎توان گفت نقش حضرت در تربیت چنین فرزندان شریفی دارای پیشینه بالایی بود. زینب(س) به ما آموخت که فرزندان خود را اینچنین تربیت کنید تا همیشه پا به رکاب امام عصر خود باشند.

بروز صفات و ایمانیات فرزندان زینب(س) را می‎توان در مسیر حرکت کاروان امام حسین(ع) به سوی کربلا و در روز عاشورا مشاهده کرد. اما در روز عاشورا نقل است محمد بن عبد الله بن جعفر بن أبی طالب‏ پس از آنکه از امام حسین(ع) اذن میدان گرفت، اینطور رجز خواند:

أَشْکُو إِلَی اللَّهِ‏ مِنَ‏ الْعُدْوَان‏
فَعَالَ قَوْمٍ فِی الرَّدَی عُمْیَان
قَدْ بَدَّلُوا مَعَالِمَ الْقُرْآن
وَ مُحْکَمَ التَّنْزِیلِ وَ التِّبْیَانِ
وَ أَظْهَرُوا الْکُفْرَ مَعَ الطُّغْیَان

یعنی ما از دست دشمنان به خدا شکایت می‎‏کنیم. با گروهی کارزار می‎‏کنیم که کورکورانه در راه پست می‏‎روند. آنان دستورات قرآن و بیان آن را ترک کرده‎‏اند و آیات محکمه قرآن و بیان آن را از دست داده‎‏اند. کفر را با طغیان و سرکشی ظاهر کرده‎اند. سپس جنگید تا تعداد ده نفر از لشکر دشمن را کشت و عامر بن نهشل تمیمی ایشان را به فیض شهادت رساند.

همان طور که مشخص است، این جملات را نوجوانی می‎گوید که سن چندانی ندارد، اما جملاتش لبریز از معرفت و شعور است، «از کوزه همان تراود که در اوست». سخن گفتن درباره این فرازهای مبتنی بر آیات قرآن توسط فرزند زینب(س) از عهده قلم و فهم قاصر ما بر نمی‎آید، بنابراین هرکس به میزان فهم خود می‎تواند از آن درس لازم را بگیرد. چه خوب الگویی را خداوند متعال در ماجرای امام حسین(ع) برای انسانها و به خصوص جوانان و نوجوانان قرار داد که متأسفانه همگان نسبت به آن غافل هستیم.

بعد از محمّد بن عبداللَّه، عون بن عبد اللَّه بن جعفر علیه‎السلام برای جهاد در راه خدا خروج کرد و این رجز را خواند:

إنْ تُنکِرونی فأنـا آبنُ جعفرِ
شهیدِ صِدقٍ فی الجِنانِ أزهَرِ
یَطیرُ فیها بجـنـاحٍ أخضرِ
کفی بهذا شرفاً فـی المَحشرِ

یعنی اگر مرا نمی‏‎شناسید، من از نسل جعفر هستم که شهید صداقت و راستی شد و در بهشت با دو بال سبز پرواز می‏‎کند و یک چنین افتخار در محشر برای ما کافی خواهد بود. وی همچنان کارزار کرد تا تعداد سه سوار و 18 نفر پیاده را از لشکر کفر به دوزخ روانه کرد. سپس عبد اللَّه بن بطه طائی ایشان را شهید کرد. (تسلیة المجالس و زینة المجالس (مقتل الحسین ع، ج‏2، ص 303). علی و عباس هم از دیگر فرزندان حضرت زینب(س) بودند که با اسرای کربلا راهی کوفه شدند. (الخصائصة الزینبیة، سید نورالدین جزائری، ص52و53).