قدس آنلاین- مهناز خجسته نیا: خانه‌هایی ریزدانه که نه آب، نه برق و نه گاز دارند و ساکنانش فقط دلشان را به سقف روی سر خوش کرده‌اند و سال‌هاست با همان شرایط سخت زندگی می‌کنند تا شاید روزی دستگاه‌های خدمات رسان دلشان برایشان بسوزد و از سر ترحم آن‌ها، این خانه‌ها هم صاحب امتیاز آب و برق و گاز شوند.

البته این سناریو سال‌هاست که برای حاشیه شهر مشهد نوشته شده و همیشه هم سرانجام خوشی داشته است، اما گویی این بار مدیران عزم خود را جزم کرده‌اند تا از نوشتن این سناریوهای تکراری جلوگیری کنند.

تاکنون هزاران خانه هرچند بدون ضابطه در حاشیه شهر ساخته شده که شرکت‌های خدمت رسان چاره جز کوتاه آمدن در برابر درخواست‌های مکرر حاشیه نشینان نداشته اند.

اگر بخواهیم، نامی از این محله‌های حاشیه حاشیه شهر ببریم، باید فهرست بلند بالایی از تمام روستاهای حاشیه جاده سیمان تهیه کنیم؛ روستاهایی که شاید جمعیت امروز آن‌ها خیلی بیشتر از جمعیت برخی از شهرهای کشور باشد.

انتظار ۳۰ خانوار برای رهایی از سرمای زمستان

هفته گذشته بنا به درخواست تعدادی از ساکنین همین مناطق «حاشیه حاشیه شهر» به سراغشان رفتیم.

خیابان شهید غلامی واقع در جاده سیمان، خیابانی بسیار بلند است که شاید نمونه آن از نظر طول زیاد و عرض کم فقط در همین مناطق «حاشیه حاشیه» وجود داشته باشد.

طبق آدرس داده شده، باید تا جایی مستقیم می‌رفتیم که دیوار سیمانی کشیده شده از سوی دهیاری گرجی سفلی آن را تمام می‌کرد.

آنجا حدود ۳۰ خانوار به انتظار ما بودند تا در سرمای زمستان از سردی خانه‌هایشان گزارش تهیه کنیم.

خانه‌هایی که ساکنان آن یا باید از سرما یخ می‌زدند یا با شرایط خیلی سختی خودشان را از سرما نجات می‌دادند.

برق این خانه توسط سیم‌های کشیده شده از آخرین تیربرق روشنایی روستا تأمین می‌شد و آب را هم از لوله اصلی روستا منشعب کرده بودند، اما برای تأمین گاز نتوانسته بودند، کاری بکنند و عده‌ای به نفت و تعدادی هم به بخاری‌های برقی پناه آورده بودند.

همه اهالی اصرار داشتند تا سری به داخل خانه‌هایشان بزنیم و شرایط را از نزدیک ببینیم. یکی از اهالی می‌گفت: همه ما بیش از ۳ زمستان است که با همین شرایط سخت سرما کنار آمده ایم، اما دهیاری روستا حاضر به کنار آمدن با ما نمی‌شود.

به گفته آنان دهیاری مدعی است، شرکت‌های خدمات رسان دیگر حاضر نیستند به خانه‌هایی که زیر ۱۰۰ متر مساحت دارند، کنتور آب، برق و گاز تحویل دهند.
یکی دیگر از اهالی هم اظهار می‌دارد: این در حالی است که زمان ساخت این خانه‌ها چنین مقرراتی وضع نشده بود.

زن جوانی هم که با چند فرزند قد و نیم قد در سرمای شدید آنجا به جمع ما ملحق شده بود، می‌گوید: فرزندانم برای گرم کردن خودشان با والورهای برقی دست و پایشان را از چند ناحیه سوزانده اند.

او با بیان اینکه زمین این منطقه یک ملک شخصی بوده که پس از تفکیک به اهالی ساکن در اینجا فروخته شده، می‌پرسد: اگر خرید و فروش این زمین‌ها ممنوع بود، پس چرا همان ابتدا از خرید و فروش آن‌ها جلوگیری نشده تا مردم با این مشکلات مواجه نشوند؟

جوان دیگری هم از ما می‌خواهد پیگیری کنیم تا مشخص شود که مقصر این مشکلات کیست؟ دهیاری می‌گوید: شرکت‌های خدمات رسان زیر بار صدور مجوز نمی‌روند، اما در عین حال می‌گویند، ملاک عمل تأیید دهیاری است.

هیچ مقصری در کار نیست

گزارشگر ما برای پیگیری مشکلات مطرح شده به سراغ بخشدار مرکزی شهرستان مشهد می‌رود.

باغبان در گفت وگو با گزارشگر ما، مشکل این روستا را هم مانند همه روستاهای چسبیده به مشهد عنوان می‌کند و می‌گوید: برای این روستاها در کمیسیونی با حضور نمایندگان دستگاه‌های خدمات رسان، طرحی با توجه به مساحت و جمعیت روستا مصوب شده که دهیار ملزم به رعایت آن است.

وی با بیان اینکه در قالب این طرح «افق ۱۰ ساله روستا» همه نیازمندی‌ها از نظر نرخ رشد جمعیت، میزان مهاجرت و .... دیده می‌شود، می‌افزاید: بنابراین نمی‌توان هیچ مقصری را به عنوان عامل تعلل در این زمینه معرفی کرد.

وی با اشاره به اینکه این روستا در حال حاضر ۲۰ هزار نفر جمعیت دارد، اظهار می‌دارد: این در حالی است که جمعیت امروز این روستا خیلی بیشتر از برخی شهرهای کشور است.

باغبان از شروع یک فرآیند سازی برای تعیین تکلیف ساخت وسازهای روستایی خبر می‌دهد و می‌گوید: در این راستا هیچ مقام مسؤولی اجازه ارایه خدمات به ساکنان خارج از بافت روستا ندارد.

به گفته وی ساکنان داخل بافت روستا هم با طی مراحل خاص و بعد از طرح در کمیسیون ماده ۹۹ می‌توانند، مجوزهای لازم برای دریافت خدمات را بگیرند.

بخشدار مرکزی شهرستان مشهد در پایان توصیه می‌کند: اولاً مردم به هیچ وجه در خارج از بافت روستا اقدام به ساخت و ساز نکنند. در ثانی برای ساخت و ساز در داخل بافت روستا هم حتماً اقدام به دریافت پروانه و پایانکار ساخت بکنند.