کسی چه می داند شاید گروه سوم و چهارمی هم وجود داشتند که نگران برهم خوردن قاعده بازی شده بودند. همه اینها در حالی بود که «حجت الاسلام رئیسی» هنوز به طور رسمی برای ورود به انتخابات اعلام آمادگی نکرده بود. تحلیلگران سیاسی اعتقاد داشتند «رئیسی» و تیمش در حال ارزیابی شرایط موجود هستند... پس برای نگرانها هنوز جای امیدواری بود. شاید ارزیابی ها حکم به نیامدن می داد...!

تصور نگرانها

حتی نگرانی هایی که بیشتر به انتقاد می زد، خیلی هم بیراه نبود. ریاست قوه مجریه کشور لابد مردی سرتا به پا مدیر و اجرایی را می طلبید که سالهای سال حوزه های گسترده کاری را مدیریت کرده باشد. « رئیسی» اگرچه با پیشینه ای 30 و چند ساله در قوه قضاییه – از دادیاری بگیرید تا دادستانی کل کشور ، معاون اولی قوه قضاییه ، ریاست بازرسی کل کشورو ... – پا به میدان رقابت گذاشت اما به تصور منتقدان نگران یا غیر نگرانش ، در زمینه مدیریت امور اجرایی ، آشنایی با امور سیاسی و عرصه سیاست خارجی دستش خالی بود.

سه دهه

بگذارید برگردیم عقب و دستکم یکی دو دوره ریاست جمهوری و حتی پیش تر ازآن را مرور کنیم. آیا همه نامزدها و منتخبان این مدت، با تجربه بالا در زمینه مدیریت کلان و تخصص در امور سیاسی پا به عرصه رقابت گذاشته و پیروز شده بودند؟

«رئیسی» اما دو شب پیش به این انتقاد جور دیگری پاسخ داد: « از سه دهه مدیریت من ، دو دهه اش فعالیت در مدیریت کلان کشور بوده است. ده سال هم سازمان بازرسی کل کشور را مدیریت کرده ام». او سوابقی چون معاون اولی قوه قضاییه و دیگر مشغولیت هایش در قوه قضاییه را بیشتر اجرایی می داند تا قضایی  و همین اندوخته قابل توجه مدیریتی سبب شده آن طور که می گویند به صورت صفر کیلومتر پا به میدان مبارزه نگذارد.

چقدرش حب ریاست بود؟

حالا ما گفتیم میدان مبارزه اما نگاه خودش به مقوله انتخابات و نامزدی اش شاید به اندازه ما سیاسی نباشد. وقتی مجری تلویزیونی پرسید آیا «حب ریاست» هم در نامزد شدن شما دخیل بود؟ پاسخ داد: « شاید در ذهن بعضی‌ها این نکته بیاید... ورود به این عرصه خلاف میل باطنیم بود ... اصلاً کشش به این طرف نداشت... اگر نتوانم در این جایگاه شغلی گره‌ای از مردم باز کنم، داشتن این مقام به‌تنهایی هیچ ارزشی ندارد... اگر نتوانم مشکلی از مشکلات مردم حل کنم، حتماً تولیت آستان قدس رضوی را بر ریاست جمهوری ترجیح می‌دهم...».

تمام کوچه پسکوچه ها

اما گره هایی که امروزه به کار مملکت افتاده و کارشناسان معتقدند تعدادشان یکی دوتا و حتی ده تا و بیست تا نیست ، تنها با پیشینه مدیریتی طولانی مدت باز شدنی نیست. پیش از آن عزم جدی برای گره گشایی می خواهد و البته برخورداری از برنامه و راهبرد درست و حسابی و استفاده  از توان کارشناسی و آسیب شناسی و ... . «حجت الاسلام رئیسی» در پاسخ به اینکه چه شناختی از مشکلات دارد و چگونه می خواهد برخی گرهها را باز کند؟ گفته است: « ... یک دهه رئیس بازرسی کل کشور بودم و تمام کوچه پسکوچه‌های ادارات و سازمان ها را بازرسی کرده‌ام. توانمندی و آسیب‌های دستگاه‌ها را بررسی و آسیب‌شناسی کرده‌ و پیشنهاد رفع آسیب را به دستگاه‌ها داده‌ام. در واقع تا حالا سه بار تمامی وزارتخانه‌ها و ادارات کشور را به تعبیر امروزی‌ها اسکن کرده و نتیجه آن را  به همه ارائه کرده ام...».

به دوران یک سال و چند ماهه مدیریت در مجموعه بزرگی چون آستان قدس رضوی هم اگر نگاهی بیندازیم بخوبی متوجه می شویم دادستان پیشین کل کشور در همین مدت نه چندان طولانی ، نگاه مدیریتی و اقتصادی این مجموعه را با تغییر و تحولی چشمگیر رو برو کرده است. تغییراتی که با پشتوانه کارشناسی و نه اقدامهای احساسی انجام شده است.

تخریب ممنوع

می گوید: «ما با کسی رقابت نداریم... آمده ایم تا فقر مطلق در کشور نباشد...» البته شاید اهل رقابت به مفهوم امروزی اش نیست. رقابتی که برخی جریانهای این طرفی یا آن طرفی، آن را به سمت و سوی تخریب کشانده اند و با آخرین شیوه هایی که از اتاق فکرهای جنگ روانی شان خارج می شود به جان رقیبان افتاده اند. « رئیسی» چه در مناظره ها و چه در برنامه های تبلیغاتی اش تا امروز به سراغ تخریب و جنجال نرفته است و روش و منش مبارزه سیاسی اش هم نشان می دهد گرایشی به این ابزار ندارد. البته ابایی از انتقاد از وضع موجود و تشریح چالش ها و مشکلات پیش روی اقتصاد، فرهنگ و سیاست کشور هم ندارد. بنابراین اگر برای مناظره سوم توقع دارید که او را  در چالش با دیگران و یا افشاگری های ریز و درشت، پیشتاز ببینید ، به احتمال زیاد از پای تلویزیون ناراضی بلند خواهید شد.

وعده 6 ماهه

با شعار « کار و کرامت» آمده است و می گوید برای رفع مشکل بیکاری و دیگر مشکلات کشور قرار نیست «جریانی و جناحی» عمل کند. اگرچه انتسابش را به طیف اصولگرایان تکذیب نمی کند اما خط کشی های مرسوم سیاسی را قبول ندارد و آن را به نفع هیچکس نمی داند. قرار است در دولتی که تشکیل خواهد داد از وزیرانی پرکار تر استفاده کند . وزیرانی که لابد مانند خودش توان دستکم روزانه 13 یا 14 ساعت کار کردن را داشته باشند. تولیت آستان قدس رضوی نسبت به اصلاح ساختارهای معیوب و فساد آفرین کشور نیز خوشبین است. البته برای این اصلاحات، وعده 100 روزه نداده اما اعلام کرده است :« شش ماه... اعلام می‌کنم به مردم عزیز که ظرف شش ماه، مشکل ساختارهای فسادزا را در کشور حل خواهیم کرد... مواردی را که نیاز به قانون دارد و دست بنده نیست، به مجلس اعلام می کنیم... اما آن بخشی که دست من است، نظام بانکی، نظام مالیاتی، نظام صادرات و واردات، گمرک ظرف شش ماه گزارش خواهم داد...».

پدیده سیاسی ...حماسه سیاسی

شاید خیلی از آنهایی که انتخابات را هم مانند مسابقات ورزشی می بینند در این دوره منتظر خارج شدن یک «پدیده» از صندوق های رأی باشند. همین ها در ابتدای کار سخن از ماندن یا کنار رفتن ، نامزد اصلی و نامزد فرعی و ... می کردند. حالا که به روزهای پایانی رقابت نزدیک می شویم « رئیسی» هیچ نشانه ای از کنار رفتن از خود به نفع دیگران بروز نداده است و بعید به نظر می رسد از آنچه تا امروز در باره برنامه ها و اقداماتش گفته صرف نظر کند. ما هم که چندان خاطره خوشی از «پدیده» های سیاسی و غیر سیاسی نداریم تا 29 اردیبهشت منتظر می مانیم و بیش از «پدیده» ها دل می بندیم به حماسه ای که حضور مردم آن را رقم خواهد زد.