به گزارش «قدس آنلاین»، علی اکبر تجویدی، متولد ۱۳۰۵، فرزند هادی خان تجویدی از شاگردان کمال‌الملک و از هنرآموختگان مدرسه صنایع مستظرفه، یکی از مهمترین هنرمندان و پژوهشگران خاندان هنرپرورتجویدی به شمار می‌آید. علاوه بر کارنامه‌ای درخشان در آموزش هنر و نیز همکاری مستمر با وزارت فرهنگ و هنر وقت، به واقع تجویدی یکی از آغازگران جدی پژوهش‌های کیفی در تاریخ نقاشی ایرانی است؛ به طوری که نتیجه پژوهش‌ها و تأملات چندین ساله وی، سال ۱۳۵۲ در کتابی با عنوان «نقاشی ایرانی از کهن‌ترین روزگار تا دوران صفوی» انتشار یافت.
این کتاب را می‌توان نخستین تلاش یک ایرانی اندیشمند و نگارگر به شمار آورد که در نوشتار خود به اصول علمی متداول آن زمان وفادار بوده است. به عبارت دیگر این کتاب، نخستین کتاب تخصصی درباره نقاشی ایرانی است که سیر تاریخی دارد و از نقاشی غارهای لرستان آغاز شده و ادوار متعدد را همراه با نمونه‌های تصویری با کیفیت شایسته نشان می‌دهد و انجام پژوهش را به عهد صفوی می‌رساند. علاوه بر کتاب مذکور، همکاری در انتشار کتاب «پنجمین کنگره جهانی باستان‌شناسی و هنر ایران» به سال ۱۳۴۷ نیز از دیگر آثار ماندگار این هنرپژوه بزرگ است.
مروری بر مجلات هنری پیش از انقلاب، نشان می‌دهد که بیشترین مقالات وی در حوزه‌های تاریخ هنر، هنرهای سنتی، معماری و باستان‌شناسی در دو دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ در مجله «هنر و مردم» انتشار یافته است. دبیری دومین بیینال تهران در سال ۱۳۳۹، و نیز معرفی هنرمدان ایرانی به نمایشگاه‌های بین‌المللی هنر پاریس توسط تجویدی در دهه ۱۳۵۰، هرگز از سطور تاریخ هنر ایران در سده اخیر، محو نخواهد شد.
همچنین تجویدی به جهت تسلط بر زبان فرانسه، در ترجمه و انتشار چند کتاب نقش مهم و تأثیرگذاری داشته است. از جمله انتشار دو کتاب «هنر مدرن ایران» (L’ArtModerneen Iran) در سال ۱۳۴۶/۱۹۶۷ و «برگزیده اشعار حافظ» (L’amour, L’amant, L’aime) در سال ۱۳۶۸/۱۹۸۹.
وی پس از انقلاب نیز مصدر خدمات فرهنگی بسیاری بود؛ از جمله تدریس در مقطع کارشناسی ارشد هنر به دعوت دانشگاه هنر تهران بین سالهای ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۵. واپسین سالهای عمر استاد در بیماری و خانه‌نشینی در شهر پاریس سپری شد. دیدار استاد با خوشنویسان ایرانی در آذر ۱۳۹۳ در پاریس و نیز همکاری‌هایی در اوایل دهه ۱۳۹۰ با خانه فرهنگ ایران در پاریس را می‌توان آخرین حضور وی در محافل عمومی دانست.
رایزنی فرهنگی ج. ا.ا در پاریس
نظر شما