قدس آنلاین- دوباره به دوران اوج و شهرت بازگشته است. می گوید پس از چند سال تلخی و تلخکامی، انگار این روزها، خدا مرا را در آغوش گرفته است. «امیر علی اکبری» که دو سه هفته پیش در مسابقه ای عجیب و غریب و پر سروصدا، حریف آمریکایی اش را ناک اوت کرد این روزها با شهرتی که دارد، ورزش «ام ام ای» را هم در ایران به شهرت رسانده است. فارسی اش می شود هنرهای رزمی ترکیبی. ملغمه ای از بوکس، کشتی، کیک بوکسینگ، کاراته و ... است و اگر دستکشهای بوکس و قوانین ریز و درشتش نباشد آدم را یاد کُشتی «کَچ» هم می اندازد. دیروز جمعی از مبلّغان، جانبازان مدافع حرم و مداحان به دیدار نایب قهرمان جهان رفتند. بهانه شان تنها نایب قهرمانی «علی اکبری» نبود بلکه بیشتر با آن پیشانی بند «یا حیدر کرار» ی حال کرده بودند که ورزشکار کشورمان هنگام نبرد با حریف پر ادعای آمریکایی اش  به سر بسته بود.

این ماهِ لعنتی!

ماهها نیز گاهی مثل سکه انگار دو رو دارند. روی خوش  و روی بد! نمونه اش «آذر» که برای «امیر» هم ماه خوش یمنی بود و هم ماه بدیُمن! روی خوشش را آذرماه سال ۶۶ دید که در «شهریار» کرج پا به این دنیا گذاشت و روی بدش را ۲۴ سال بعد در اوج جوانی و قدرت و غرور. یعنی آذرماه سال ۹۰ بود که حکم محرومیت همیشگی اش از دنیای کشتی رسید. حالا خودتان میزان بدیمنی و تلخی اش را حساب کنید : قهرمانی آسیا را از آن خودت کرده باشی، بعد هم طلای قهرمانی جهان را به گردن انداخته باشی، پدیده کشتی فرنگی ایران لقب گرفته باشی و چشم دوخته باشی به راه پرافتخار آینده و طلاهایی که درو خواهی کرد ... اما یکباره، وسط این شور و غرور تازه شکفته، خبر برسد که آزمایش دوپینگت مثبت بوده...قهرمانی و مدال که هیچ، دنیای کشتی و قهرمانی را هم باید ببوسی و بگذاری کنار!

دوپینگ اول

حتی آنهایی هم که خیلی حرفه ای اهل دنبال کردن اخبار ورزشی نیستند،   «علی اکبری» سالهای پایانی دهه ۸۰ و همچنین تراژدی غم انگیز حذف او از جهان کشتی را به یاد دارند. در سال ۲۰۰۷ میلادی در مسابقات جوانان جهان طلا گرفته بود و  در نخستین حضورش در تیم ملی ایران هم در مسابقات جهانی روی سکوی سوم رفته بود. همین شده بود که چه اهل فن و چه طرفداران کشتی روی او حساب باز کردند. حساب باز کردنشان بی حساب و کتاب هم نبود چون «امیر» مدتی بعدجای خودش را در تیم ملی با طلای آسیایی و طلای مسابقات جهانی مسکو محکم کرد. اما جوانی، جویای نام بودن و لابد رفیق و رقیب نا اهل داشتن سبب شد وقتی داشت خودش را برای مسابقات بعدی آماده می کرد، در اردوی تیم ملی، آن هم در خانه کشتی، آزمایش دوپینگش مثبت اعلام شود و حکم دو سال محرومیت را جلوی چشمانش ببیند.

اشتباه دوم

دوپینگ اول را خودش قبول دارد. ما هم می گذاریم به حساب جوانی و تجربه نداشته اش. دوپینگ دوم را اما اگر «فیلا» و کمیته مبارزه با دوپینگ، خودشان را به زمین و آسمان هم بزنند، قبول ندارد. وقتی دو سال را در محرومیت و انزوا گذراندی و با تشویق دیگران و با هزار جور سختی و زحمت به دنیای کشتی برگشتی دیگر چه دلیلی دارد دوباره سراغ اشتباه کودکانه ات بروی؟ آن هم در شرایطی که نتیجه آخرین آزمایش های دوپینگش در مسابقات جهانی دانشجویان و اردوی تیم ملی منفی بوده و به قول خودش پاکِ پاک، به دنیای قهرمانی بازگشته است! به هرحال مسابقات جهانی مجارستان، طلای مقتدرانه «امیر» در سنگین وزن که نخستین طلای سنگین وزن فرنگی ایران هم بود و روی دوم سکه «آذرماه» انگار دست به دست هم دادند تا نتیجه آزمایش دوپینگ مثبت اعلام شود و ...!

ترش مزه بود!

راستش را بخواهید ماجرا کمی بودار هم بود. «امیر» آخرش هم نفهمید از کجا ضربه خورده است. داخلی ها را مقصر نمی دانست. ذهنش هزار راه رفت. پیشنهاد چند سال پیش آذربایجانی ها برای اعطای تابعیت، مافیای دنیای کشتی و نگرانی ترکها، روسها و ... از حضور دوباره «علی اکبری» و اینکه طلاهای سنگین وزن را درو کند، همه و همه می توانست کمک کند به پاپوش دوختن برای کشتی گیری که آمده بود جبران اشتباهاتش را بکند. با چشمهای اشکبار به تلویزیون آمد و توضیح داد: « ... من حتی از آب کلمن اردوی تیم ملی هم نمی خوردم...تغذیه ام کنترل شده بود... برای رسیدن به وزن ۱۲۰ کیلو، کم داشتم و حتی به جای استفاده از مکمل های مجاز مجبور شدم هزینه کنم و با مواد طبیعی وزنم را بالا ببرم...چه نیازی به دوپینگ داشتم...سه هفته قبل از اعزام هم تست دادم و منفی بود... اشتباهم این بود برای ماساژ به اتاق تمرین و استراحت تیم ملی آذربایجان رفتم...ماسازور بلغاری شان مدتی در تیم ملی ایران کار می کرد... برای درد زانوی من یک قرص دیکلوفناک داد... بر خلاف دیکلوفناک های سابق مزه گچ نمی داد...ترش بود»!

ناک اوت کردن در ۱۷ ثانیه

مافیا، اشتباه دوم، دیکلوفناک، سادگی، دوپینگ و ... یا هرچه بود نتوانست   «امیر» را برای همیشه آنطور که «فیلا» اعلام کرد ضربه فنی کند. مدتی بعد در رشته «ام ام ای» به دنیای قهرمانی برگشت. رشته ای که نه اسمش را در ایران شنیده بودیم و نه رسم و رسوم و قوانینش را درست می شناختیم. «امیر» بعد از سرخوردگی ماجرای دوپینگ و پس از اینکه طلای ناب جهانی و همه شهرت و حیثیت ورزشی اش را از دست رفته دید، جوری به زندگی ورزشی برگشت که همه مان را غافلگیر کند. رکورد شکست دادن حریف در ۱۷ ثانیه هشداری بود به همه نام آوران این رشته. بعد از آن هم حریف آمریکایی اش – اسب دیوانه تگزاس – را در میان ناباوری طرفداران این رشته از سر راه برداشت. سر وصدای این پیروزی سبب شد سال گذشته «ام ام ای» و خبر مبارزات «علی اکبری» به ایران برسد و این رشته برای خودش طرفدار و هواخواه پیدا کند.

یا حیدر...

برایش مهم نیست که نایب رئیس فدراسیون ورزشهای رزمی همین دیروز گفت : «ام ام ای» شناسنامه ندارد و غیر قانونی است». علی اکبری تصمیم دارد همه آنچه را در دنیای کشتی به دست آورد، از دست داد و یا از دستش قاپیدند و همه راههای نرفته را در همین رشته فعلاً غیر قانونی و بدون شناسنامه به دست بیاورد. مانند ماجرای دوپینگ دوم، اصلاً هم قبول ندارد که «ام ام ای» خشن و خطرناک است و به آن «قفس مرگ» می گویند، بلکه معتقد است : «وقتی به این ورزش نزدیک می شوی آن را بسیار دوست داشتنی و لذتبخش هم می بینی»! بی شک بخش لذتبخشی که «علی اکبری» می گوید، زخمها، اسیب دیدگی ها، ضربات مرگبار و ... «ام ام ای» نیست. «امیر» با ناک اوت کردن حریفان قلدر اما کُری خوان  و خالی بند آمریکایی اش حال می کند و بیشتر با آن پیشانی بند معروف «یا حیدر کرار» ...

Normal ۰ false false false EN-US X-NONE FA