قدس آنلاین - رقیه توسلی: اما امسال به مناسبت این روز با چهار جمله درد و دل و حرفِ حساب آمدم. با تاخیری عمدی. از ابتدا بگویم نمونه ها و استانداردها و استثناها را سوا کرده ام.

اما دست من که نیست، نقد است که دنیا را می سازد. پزشکان اصولاً کم تبسم اند و کم، مِهر به خرج می دهند. درواقع اصلا شباهتی به کارکترهای سینمایی که از ایشان ساخته اند، ندارند.

چه بسا آدم ها در حالت عادی از اماکن درمانی فراری اند چه برسد به اینکه رسماً بعد از چند ساعت معطلی بدانند قرار است با یک بی کلامِ بی اعصاب روبرو شوند.

کاش یکدفعه، بطور آزمایشی - پزشکان - بیمارِ خودشان باشند. قدم رنجه کنند در مطب های شلوغی که صف اش به ناکجاآباد می رسد. آنچنان که نه سرش پیداست نه ته اش.

از موارد آزاردهنده و کلافه کننده بعدی، بی احساسی مطلق وقت شنیدن علائم درد است. آنجا که مراجعه کننده فکر می کند ای داد برمن! نکند دکترم بیمار است.

برداشت نِقی و غلط اگر نشود مورد چهارم، داستان تشخیص های اکثرا نادرست و ضعیف است. وقتی بعد از شش - هفت متخصص دیگر خسته تر از آنی که به داروهای گیاهی و مادربزرگی سنجاق نشوی. دلمرده تر و بی پول تر از آن که امیدوار باشی به نوبت های بعدی و معالج های شاید حاذق تر و کاربلدتر.

از حقیقت تلخ دیگری هم که بخواهیم خلاصه بگذریم؛ قصه چندنفری و فست فودی بیمار را به صف کردن و به اتاق ویزیت فرستادن است. آدم یاد عملیات سری و مخوف می افتد. و عارضه یا فراموش می شود یا ده برابر.

القصه... روز زحمتکشان جامعه پزشکی فرخنده و مبارک... روز دردمندانی که اگر پای پول درمیان باشد و پای اخلاق، بی شک انتخاب شان از پیش مشخص است... روز درمانگران دانایی که حتماً می دانند روحیه چه عنصر و شیمی قدرتمندی دارد در بهبود قوای جسمانی... روز سپید رخت تان نجاتگر....