قدس آنلاین- گروه استان ها- مهدی حسنوند: یکی از نیازها و تمایلات انسان میل به شادی است. در دنیای امروزی شادی تعبیری از داشتن حس خوب زندگی است که البته این حس برای مردمانی که در شهر زندگی می‌کنند، با عواملی چون تنهایی و رنج کار یکنواخت برای رفع امیال درونی و نیازهای بی‌شمار مورد تهدید است.
بهای امنیت و رفاه شهرنشینی، شده، تنهایی و دوری از طبیعت.!
بیایید دو نوع شهر را تصور کنیم، از یک سو شهری را داریم که در آن، آدمیان با در هم لولیدن حشره وارشان در شهر شلوغ با تمام سوژه هایش، درد تنهایی دارند و حسی تلخ و غمگین و ماشین و دود و این همه همهمه و گنداب جاری از شهر که حاصلش ناشادی انسان شهرنشین است و از سوی دیگر شهری را می توان تصور کرد که در آن انسان ها شادند از پیاده روی در خیابان ها، هم‌کلامی با انسان های دیگر در فضاهای عمومی، چشم دوختن به سبزه ها، آب نماها و فواره ها، آدم های اطراف و بازی کودکان و دنبال کردن دسته کبوتران که از گندم های ریخته در وسط میدان دانه می چینند. هیچ صدای ناهنجاری تولید نمی شود. در طراحی این شهر از المان های طبیعت و زیبایی های آن کمک گرفته شده است. کودکان با خاک بازی می کنند، با آب بازی می کنند، سنگ را لمس می کنند علف، درخت و... را می نوازند. انگار این شهر برای هر قشری از جامعه از کودک شیرخوار تا مردان و زنان بازنشسته از کار برنامه دارد.
بایستی تأثیر نحوه ی سیاست گذاری شهرداران، معماران، برنامه ریزان و نخبگان تصمیم گیری شهری بر میزان شادی مردم و ایجاد شهر شاد تبیین گردد.
سابقه چند هزار ساله شهرنشینی به ما آموخته مفاهیمی چون محیط زندگی، معماری شهری، آب و هوا و پوشش گیاهی بر خلقیات و روحیات انسان تأثیرگذارند.
نباید از تأثیر معماری شهری و میزان وجود المان های طبیعی در زندگی شهرنشینی که معیار مهمی در کیفیت روح و روان انسان شهرنشین است غافل شد. جالب است بدانیم تحقیقات از افزایش رضایتمندی انسان هایی که به میزان کافی در معرض نور خورشید قرار می گیرند حکایت دارد و پژوهش های انجام‌شده مؤید افسردگی هر چه بیشتر انسان هایی است که به مقدار کافی از نعمت تابش نور آفتاب برخوردار نیستند.
برخی جامعه شناسان اعتقاد دارند زمانی شهر شادی به وجود می آید که جامعه ای در بستر مشارکت اجتماعی بر پایه اعتماد اجتماعی و با احساس قوی تعلق شهروندان به شهر به وجود آید.
شهری که در آن بهترین چیدمان را برای ارتباط اجتماعی مؤثر و شادی انسان ها ترتیب داده اند. می توان با ایجاد یک میدانگاه یا پارک به عنوان فضایی برای برقراری روابط اجتماعی میان ساکنین هر محله گفتگو و همبستگی اجتماعی محله را تضمین کرد.
در این جامعه انسان می‌تواند با عشق ورزیدن به معنای اثبات دیگران و در آغوش کشیدن جهان در حالی که فردیت نفسش دست نخورده مانده، زندگی کند.
منشأ ناشادی انسان، بیکاری و کار بی تناسب با طبیعت است و یا بی عشقی و کج روی در راه عشق. پس علاج درد انسان غمگین عاشقی، آن‌هم عشق به داشتن ارتباط با سایر مردم است.
سیاست گذاران شهری بایستی به دنبال سیاست تولید اختلاط اجتماعی بوده و قوانینی وضع کنند که همه طرح های شهری پیوست اجتماعی با اولویت شادی داشته باشند و در کنار آمار تعداد پروژه های عمرانی و بهداشتی، آمار تعداد جشن و سرورهای خیابانی، نمایشگاه های عمومی و هنری، رویدادهای ورزشی، راهپیمایی های جمعی و پیاده روی خانوادگی و... را نیز ارائه دهند. برای برابری امکانات عمومی بایستی پس از شناسایی محروم ترین مناطق شهری با تبعیض مثبت، نخبگان تصمیم گیری شهر، مالیات بیشتری را به مجتمع های مسکونی و حواشی شهر که به خاطر اجاره ارزان قیمتشان عموماً محل سکونت خانواده های کم‌درآمد که غالبا از کمترین امکانات شهری بهره مندند، اختصاص دهند.
مسئولین شهری بایستی جشن های متعدد در طول سال به مناسبت های گوناگون برپا دارند. مردم در این جشن ها شرکت کرده و به وسیله تفریحات سالم و جشن و سرور و دست افشانی و پای کوبی روان افسرده را لختی شادی ببخشند و خستگی های فکری و جسمی را از تن و روان خویش زدوده و صدای قهقهه کودکان شهر را در برگیرد.
به قول لوییس مامفورد: " شاید بهترین تعریف شهر این باشد که شهر مکانی است که گسترده ترین امکانات را برای مکالمات مهم فراهم می کند. محاوره هدف نهایی زندگی در شهر است و هدف عمده توسعه شهری بایستی برنامه ریزی برای گسترش تعداد افرادی باشد که در این محاوره مشارکت می‌کنند."
نظر شما